Roma papasının 1915-ci il hadisələrini XX əsrin ilk soyqırımı adlandırması və bunun ardınca Avropa Parlamentinin erməni soyqırımını tanıması Azərbaycan və Türkiyədə ayrı-ayrı millət vəkilləri və ictimai-siyasi xadimlər tərəfindən kəskin etirazla qarşılanıb. Beynəlxalq təşkilat və iri güc mərkəzlərinin qərarlarına təsir imkanından məhrum olan, daldan atılan daş təsiri bağışlayan bu etirazlar erməni dühasının həyata keçirdiyi konkret planlar və əldə etdiyi ciddi nəticələr fonunda olduqca miskin və acınacaqlı görsənir. Ən azından ona görə ki, həm Azərbaycan, həm də Türkiyədə bu etirazlar kütləvilikdən və ümumxalq nifrətindən məhrumdur. Əgər bu gün Azərbaycan və Türkiyənin məruz qaldığı haqsızlıqla Ermənistan, Rusiya və ya dünyanın hər hansı bir ölkəsi üzləşsəydi, o zaman bu, milyonlarla insanın qəzəbinə səbəb olar,
haqqı nahaqqa qurban verən dövlətlərin bu ölkədəki səfirlikləri daş-qalaq edilər, yandırılar, yerlə-yeksan edilərdi. Azərbaycan və Türkiyədə isə bunları müşahidə etmək mümkün deyil.
Hər iki ölkə erməni ideoloqlarının yön verdiyi və onları alıb aparan bu seli yalnız müxtəlif bəyanatlar səviyyəsində önləməyə çalışır ki, bunun da yetərsiz olduğu göz önündədir.
Bəli, bu gün bütün türk dünyası hər addımda ələ saldığı, aşağıladığı erməni xisləti, erməni dühasına uduzmaqdadır. Bu gün Azərbaycan hakimiyyətinin “ac” adlandırdığı Ermənistan hökumətimizin illər uzunu kürü hesabına bəslədiyi avropalı diplomatları erməni maraqlarına bir qul kimi işlətməkdə, türk dünyasının mənafeyini Qərbin əli ilə baltalamaqdadır.
Kimin nə deməsindən, hansı tonda hansı avazla şivən qoparmasından asılı olmayaraq, fakt budur ki, neft pulları hesabına milyardlara sahib olan, hakimiyyətin təbiri ilə desək, hərbi büdcəsi Ermənistanın ümumi büdcəsinə bərabər olan Azərbaycan Ermənistanın beynəlxalq müstəvidə əldə etdiyi nailiyyətlərin onda birinə belə nail olmayıb. Əlində 1918-ci olayları ilə bağlı yüzlərlə fakt olan, Quba məzarlığı kimi inkaredilməz maddi sübuta yiyələnən, 1992-ci ilin Xocalı soyqırımı ilə bağlı minlərlə dəlilə sahib olan Azərbaycan bu soyqırımların heç birini dünyaya tanıda, qəbul etdirə bilməyib. Hansı ki, bu ad altında, eləcə də xaricdəki Azərbaycan diasporunun bu prosesə cəlb edilməsi adı altında büdcədən külli miqdarda vəsitlər silinib.
Ermənistan isə özünü 1915-ci il hadisələrinin müəllifi deyil, qurbanı kimi təqdim edərək olmayan bir hadisəni reallıq kimi dünyaya sırımaqda, mümkünsüzü mümkünləşdirməkdədir.
Azərbaycanla eyni sırada yer alan Türkiyə də sahib olduğu nəhəng diplomatik korpusa, maliyyə resursuna, rəsmi və ya qeyri-rəsmi əlaqələr sisteminə baxmayaraq, proseslərin ardınca sürünməkdə, erməni diplomatiyasının ard-arda əldə etdiyi uğurların tənqidi ilə məşğul olmaqdadır. Necə ki, Azərbaycan son 20-25 ildə əsas təbliğat sistemini Ermənistanın nailiyyələrinin əhəmiyyətini kiçiltməyə sərf edib.
Erməniləri ələ salmaqdan, onları aşağılamaqdan əl çəkin! Çünki bir ovuc erməninin əsrlər uzunu ortaya qoyduğu mübarizənin sonucları onların bizim təsvir etdiyimizdən kifayət qədər fərqli olduğunu isbatlamaqdadır.
Erməni rəzildir, amma qorxaq deyil. Qorxaq heçdən dövlət yarada, qonşu xalq və dövlətlərin torpaqlarını qəsb edə bilməz.
Erməni hiyləgərdir, lakin bu hiyləgərlik fərdi maraqların deyil, ümummilli maraqların müdafiəsi və təmininə hesablanıb və bu səbəbdən də nəinki bağışlanan, hətta alqışlanandır.
Erməni namərddir, amma bu ona erməni xalqının maraqları naminə durmadan və amansızlıqla mübarizə aparmağa mane olmur.
Erməni “acdır”, fəqət Azərbaycan kimi milyardlara sahib olan “tox” bir dövlətin torpağını qəsb edib ona beynəlxalq arenalarda meydan oxuya bilir.
Erməni yaltaqdır, lakin ağılla birləşən bu yaltaqlıqdan Ermənistan dövləti hər zaman yalnız xeyir görüb.
Erməni xəyanətkardır, ancaq bu xəyanətin hədəfi heç vaxt öz xalqı, öz dünyası olmur.
Erməni miskindir, lakin bu miskinlik torpaqları işğal, qadınları düşmən əsirliyində olan xalqın yalançı əzəmətindən daha çox rəğbət doğurur.
Erməni dühasının mahiyyəti, onun qələbələrinin əsas səbəbi budur.
Ermənistanın dünya xristianları tərəfindən himayə olunduğu və onların bütün nailiyyətlərinin arxasında bu gerçəyin dayanması iddiası da tamamilə absurddur. Hər şeydən öncə ona görə ki, Ermənsitanın Azərbaycandan fərqli olaraq Qərb dünyasına verə biləcəyi heç nə yoxdur . Bütün qəraraların dini təəssübkeşlik deyil, milli və dövləti maraqlar prizmasından qəbul edildiyi çağdaş dünyada hansısa ölkənin xristian həmrəyliyi konteksindən çıxış edərək Ermənistana yardım etdiyini iddia etmək sadəcə ictimaiyyəti ələ salmaq və aldatmaqdır.
Biz düşmənin real gücünü, mübarizə əzmini soyuqqanlı şəkildə, əslində olduğu kimi qiymətləndirməli, hələ də inkar etməyə çalışdığımız bu gücə böyük hesabla uduzduğumuzu qəbul etməliyik. Düşmənin gücünü qiymətləndirmək mədəniyyəti istənilən mübarizə və müharibə üçün olduqca vacib şərtdir və bu mədəniyyət həm də ona sahib olanın böyüklüyünü göstərir. Və ən əsası, doğru qiymətləndirmə sistemi bizə öz səhvlərimiz görmək, aradan qaldırmaq və mübarizənin gedişatında dönüş yaratmaq üçün lazımdır. Əgər bu olmayacaqsa, uğur da olmayacaq!
Seymur Əliyev
E-mail: [email protected]
