Sərdar Cəlaloğlu: “Hakimiyyətə gələn qüvvə öncə YAP-a əməkdaşlıq təklif etməlidir”
Artıq ölkədə 9 oktyabr tarixində keçirilməsi planlaşdırılan prezident seçkiləri ilə bağlı aparılan təbliğat-təşviqat kampaniyası başa çatmaqdadır. Qızğın debatlar və qarşılıqlı ittihamlarla keçən təbliğat-təşviqat kampaniyası ilə bağlı təəssüratlarını, habelə yaxın gələcəkdə baş verməsi gözlənilən proseslərlə bağlı fikirlərini öyrənmək üçün prezidentliyə namizəd ADP sədri Sərdar Cəlaloğluna müraciət etdik.
- Sərdar bəy, təbliğat-təşviqat kampaniyası
başa çatmaq üzrədir. Necə hesab edirsiniz, artıq yekunlaşan bu kampaniya ərzində
öz təbliğatınızı yetərincə apara bildinizmi?
- Təbii ki, təbliğat-təşvikat kampaniyası
üçün çox qısa bir vaxt ayrılmışdı. Bu vaxt ərzində lazım olan təbliğat-təşviqat
işini aparmaq olduqca çətindir. Hətta iqtidarın özünün bunca resursa sahib
olmasına baxmayaraq, hakim qüvvənin də ciddi, genişmiqyaslı təbliğat-təşviqat
kampaniyası olmadı. Ən mühüm təbliğat-təşviqat vasitəsi televiziyadakı çıxışlar
idi ki, buna da həftədə üç dəfə 6 dəqiqə olmaqla vaxt ayrılmışdı. Heç deyilsə bunu
birləşdirib namizədlərə 18 dəqiqəlik bir vaxt vermədilər ki, insan öz fikirlərini
hərtərəfli əhatə edə bilsin. Təşviqat materiallarının yayılması ilə bağlı da problemlər
var idi. Elə olurdu ki, təşviqat materialını cırırdılar və biz bir gündə o yerə
dörd dəfə təşviqat materialı vurmalı olurduq. Açıq-aşkat təbliğat-təşviqat
kampaniyasına mane olmaq halları da oldu. Materialların vurulmasına,
paylanmasına imkan vermədilər. Məsələn, metroda bukletlərin paylanmasına Tağı
Əhmədov qadağa qoymuşdu. Halbuki, seçki prosesi Seçki Məcəlləsi ilə tənzimlənir,
hansısa idarə müdirinin qərarı ilə deyil. Idarə müdirlərinin öz qərarları ilə
prosesə mane olması çox ciddi bir cinayətdir. Seçki Məcəlləsinə görə təbliğat-təşviqat
prosesi azaddır və buna qanunsuz müdaxilə etmək olmaz. Lakin metroda belə bir təbliğat
aparılmasına imkan verilmədi. Faktiki olaraq bu seçkilər konstitusiyada nəzərdə
tutulan azad, ədalətli, bərabər seçkilər kriteriyasından çox uzaqdır.
- Seçkilərdə iştirak edən bütün namizədlər
birmənalı şəkildə qalib gələcəklərindən əminliklərini ifadə edirlər.
Maraqlıdır, sizin bu seçkilərdə iddia etdiyiniz yer hansıdır?
- Əvvəla onu deyim ki, seçkilərdə insanlar
görünüşünə, boyuna, fiziki göstəricilərinə görə qalib gəlmirlər. Qalib gələn
ideyalar olur. Hansı ideyaları ki, böyük insan kütlələri qəbul edir, hansı
ideyaları ki, kütlə öz xilas yolu kimi görür, həmin ideyalara da səs verir.
Lakin çox təəssüf ki, Azərbaycanda cəmiyyətin siyasi maariflənməsi olduqca
aşağıdır. Siyasi mədəniyyət səviyyəsi yetərincə olmadığı üçün insanlar deyilən
fikirlərdən daha çox kim hakimiyyətə daha yaxındır, kimin fiziki gücü daha
çoxdur və s. kimi amillərlə məsələyə yanaşır. Namizədlər içərisində yeganə şəxs
mənəm ki, bütün konsepsiyalarımı mətbuatda çap elətdirmişəm. Mən başqa partiya
liderlərinin də konsepsiyalarına baxmışam. Onlardan bir çoxunun ümumiyyətlə heç
konsepsiyası yoxdur. Mən konsepsiyaya malik olduğu iddia edilən namizədlərin
konsepsiyasını da konsepsiya hesab eləmirəm. Çünki söhbət kiməsə 5 manat verməkdən
getmir. Söhbət problemin köklü həllinin konseptual qoyuluşundan gedir.
Ayrı-ayrı sahələrə məxsus konsepsiyalar bir-biri ilə əlaqələnmirsə, bir-biri ilə
vəhdət yaratmırsa, biz bunu bütövlüqkdə dövlət siyasəti kimi qəbul edə bilmərik.
Bu gün ən böyük problemlərdən biri Azərbaycanda hakimiyyət dəyişikliyinin tədrici
olmamasıdır. Elçibəy hakimiyyətə gələndə əvvəlcə Ayaza Mütəllibovu hakimiyyətdən
uzaqlaşdırdı, daha sonra seçki keçirildi. Heydər Əliyev də öncə Elçibəyi
hakimiyyətdən uzaqlaşdırdı və yalnız bundan sonra seçki keçirdi. Bunlar sübut
edir ki, hər iki seçki formal xarakter daşıyıb. Çünki seçkidən öncə hakimiyyət
dəyişikliyi inqilabi yolla baş vermişdi. Bu cür seçkilərin yaratdığı problemlər
də göz önündədir. Son illər həyata keçirilən seçkilər nəticəsində əhali
arasında ciddi gərginliklər var ki, bu gərginliklər fonunda ölkədə hər hansı
ciddi dəyişilmələri reallaşdırmaq mümkün deyil. Çünki belə bir cəhd hökmən vətəndaş
qarşıdurmasına gətirib çıxardacaq. İraq, Əfqanıstan, Liviya, Suriya və s. hadisələr
də bunu göstərir. Biz keçirilən debatlardan da gördük ki, bu cür cəhdlər fəlakətli
nəticələrə gətirib çıxarda bilər. 5 dəqiqəlik adi bir debatda bir-birinə yumruq
atmaqdan tutmuş təhqirə, təhdidə kimi hər şey baş verdi. Indi təsəvvür edin ki,
yüz minlərlə insan təbəqələrə, qruplara bölünüb küçəyə çıxır və hər təbəqə öz
maraqlarını müdafiə edir. Bu, ölkə üçün fəlakət deməkdir.
- Sizcə indiki məqamda vəziyyətdən çıxış
yolu nədən ibarətdir?
- Biz bütün bunları nəzərə alaraq tamami ilə
yeni bir ideya ilə çıxış etmişik. Hansı ki, nə Heydər Əliyev zamanında, nə də
indiki iqtidar dövründə bu ideyanı heç kim verməyib. Bu ideya isə Azərbaycanda
tədrici keçidlə bağlıdır. Bizim təklif etdiyimiz bu ideyanın əsas özəlliklərindən
biri onun bütün problemlərin həllində açar rolu oynamasından ibarətdir. Biz ölkədə
korryupsiyanın mövcudluğundan şikayətlənirik. Korrupsiyanın səbəbi nədir? Səbəb
ölkədəki təkpartiyalı siyasi sistemdir. Insan hüquq və azadlıqlarının pozulduğunu
iddia edirik. Buna səbəb də təkpartiyalı siyasi sistemdir. Təhsil, səhiyyə və
s. sahədəki problemlərin də səbəbi eynidir. Sovet hökumətində təkpartiyalı
sistemin doğurduğu bütün faciələr bu gün təkrarlanır. Əgər kim deyirsə ki, Azərbaycxanda
islahatlar aparmaq lazımdır, deməli təkpartiyal sisyasi sistemin dağılmasının
vacibliyini anlamlıdır. Çoxpartiyalı siyasi sistemin hakimiyyətdə təmsilçiliyi
yaradılmalıdır ki, oradakı qüvvələr bir-birlərinə nəzarət etsinlər. Həm ölkədə
vətəndaş qarşıdurması təhlükəsini aradan qaldırmaq, həm də real şəkildə
islahatlar aparmaq üçün mütləq koalisyon hakimiyyətə ehtiyac var. Lakin bu gün
iqtidar-müxalifət münasibətləri elə səviyyədədir ki, onlar nəinki bir hakimiyyətdə,
hətta az qala bir cəmiyyətdə yaşamaq istəmirlər. ADP-nin seçkilərdəki üstünlüyü
ondan ibarətdir ki, iqtidar-müxalifət arasındakı ziddiyyətləri aradan qaldıran,
onları birləşdirən və ölkədə dəyişilmələrin tədrici baş verməsinə yönəlik səy
ortaya qoyan partiya kimi çıxış edir. Mən hesab edirəm ki, öz uşağının gələcəyini
düşünən, mövcud problemlərin doğrudan da həllini istəyən hər kəs ADP-yə səs
verməlidir. Insanlar hakimiyyəti adlar, rəqəmlərlə ittiham edən radikal müxalifətə
səs verməli deyil. Çünki onların hakimiyyətə gəlməsi yalnız radikal kəsim üçün
xeyirlidir. Nə də hakimiyyətə səs verməli deyil. Çünki hakimiyyətin bu
insanlara yaratdığı problemlər göz önündədir. Hakim qüvvə 20 ildir ki, dövləti
təkbaşına idarə edir və heç bir qüvvəni hakimiyyətə buraxmır. Belə olan halda təbii
ki, şüurlu, siyasi savada və mədəniyyətə malik şəxs ADP-yə səs verər. Seçicilərin
siyasi mədəniyyətinin hansı səviyyədə olduğu isə başqa məsələdir.
- Seçicilərin siyasi mədəniyyət səviyyəsi
sizi qane edirmi?
- Mən virtual aləmdə yazılan bəzi yazılara nəzər
salıram. Təsəvvür edin, mənə təklif edirlər ki, öz namizədliyimi Cəmil Həsənlinin
xeyrinə geri götürüm. Bu insanlar C.Həsənli ilə mənim fərqimi görə bilmirlər.
Bizim siyasi qabiliyyətimiz, siyasi lider üçün tələb olunan keyfiyyətlər,
keçdiyimiz yol, xidmətlərimiz və s. onlar bunları görə bilmir. Kim hökuməti
daha sərt şəkildə söyürsə, ona daha çox rəğbət bəsləyirlər. Bu həmin kütlədir
ki, Nemət Pənahlının qabağında oturub dururdu, bu gün də C.Həsənlinin
qarşısında oturub-durub. Bu baxımdan heç nə dəyişilməyib. Təbii ki, bu cür
düşüncə tərzinə malik insnalar mənə səs verməyəcəklər. Bu baxımdan toplayacağım
səsi Azərbaycan cəmiyyətinin siyasi mədəniyyətinin göstəricisi kimi qəbul edəcəm.
Mən bunu Azərbaycanda radikal dəyişiklik istəyən, qan-qada istəyən qüvvələrlə cəmiyyətin,
dövlətin qansız-qadasız inkişafında maraqlı olan qüvvələrin nisbəti kimi dəyərləndirəcəm.
Əgər ölkədə hakimiyyət dəyişikliyinin, islahatların normal şəkildə baş verməsini
istəyən insanlar cəmi 1%-dirsə, o zaman mən 1% səs alacam. Yox əgər cəmiyyət
radikal dəyişikliklərə şahid olmaq, böyük məhkəmələr qurmaq, bu gün hakimiyyətdə
olan şəxslərin özünü, ailəsini məhkəmələrə cəlb etmək, onların bütün əmlakını əlindən
almaq, onlara qarşı sərt tədbirlər həyata keçirmək əhval-ruhiyyəsindədirsə, o
zaman mən səs almayacam. Mənim səs almağım cəmiyyətin özünün siyasi düşüncə tərzi
ilə bağlıdır.
- Sizcə bu dəfə də hakimiyyət seçkilərin nəticəsinə
“əl gəzdirəcəkmi”?
- Təbii ki, bizim alacağımız səs nətiələrdə
eyni dəqiqliklə ifadə olunmayacaq. Uzun illərdir ki, ölkədə seçki saxtakarlığı
var. Bu baxımdan seçkilərdə hansı yeri tutacağımı indidən deyə bilmərəm. Mən təbliğat-təşviqat
prosesində tədrici dəyişikliklər arzusunda olan insanları nəzərdə tutraq öz
müraciətimi məhz bu kəsimə ünvanlamışam. Bu baxımdan mən seçkidə qalib gəlməliyəm,
çünki bunun üçün şansım daha yüksəkdir. Iqtidarın özündə də dəyişikliklər istəyənlər
çoxdur. Bu baxımdan qələbəyə daha çox ümid edirəm. Ancaq bu başqa məsələdir ki,
insanlar emosiyalara qapılacaq, bir qrup iqtidarın qorxusundan hakim qüvvənin
nümayəndəsinə səs verəcək, bir qisim radikal çıxışlarına görə C.Həsənliyə səs
verəcək və s. Əgər normal cəmiyyət olsaydı və insanların normal seçim qabiliyyəti
olsaydı, o zaman mən özümü bu seçkilərin şəksiz favoriti hesab edərdim. Mən ölkədə
tədrici dəyişikliklər istəyən insanların iradəsini ifadə edirəm. Bu isə Azərbaycanda
böyük çoxluq deməkdir. Mən xüsusilə də ölkənin ziyalı kəsiminin mənə səs verəcəyinə
ümid edirəm.
- Vətəndaşların siyasi mədəniyyətin inkişaf
etmədiyini vurğulayırsınız. Sizcə bu durğunluğun səbəbi nədir?
- Bunun səbəbi Azərbaycan müxalifətinin
inkişaf etməməsi ilə bağlıdır. Bugünkü mitinqlərə və bundan 20 il incəki
mitinqlərə nəzər yetirsəniz, görəcəksiniz ki, bunlar demək olar ki, eyni
mitinqlərdir. Insanların ölkədə baş verən hadisələrə münasibətinə baxsanız görərsiniz
ki, bu, 1988-ci ildəki münasibətlə eynidir. Baxmayaraq ki, 1988-ci ildən bu
yana dünya dəyişib, nəsillər dəyişib, Azərbaycan və geopolitik münasibətlər dəyişib
və s. Bunların müqabilində Azərbaycan müxalifətində inkişaf, müsbət dəyişiklik
yoxdur. Radikal müxalifət hərəkatçı müxalifət psixologiyasına malikdir. Nemət Pənahlı
onları necə tərbiyə edibsə, elə də gedirlər. Halbuki, hər bir adam öz üzərində
işləməlidir. Hər bir adam təkmilləməlidir. Təkmilləmə yoxdur. Mən və bizim
partiya 2005-ci ildə siyasi dialoq təklif etdik. Bu gün daha iri addım atmışıq
və koalisyon hökumət ideyası ilə çıxış edirik. Azərbaycanda bir-birini öldürməyə
hazır olan qüvvələrin içərisindən bir qüvvə çıxıb, tamamilə fərqli, heç bir tərəfə
düşmən münasibət bəsləmədən Azəırbaycan cəmiyyətində siyasi dəyişilmələrin
yolunu göstərir. Bunu nə iqtidar, nə də radikal müxalifət düşərgəsindən özündə
güc tapıb kimsə deyə bilər. Bizim bu qənaətə gəlməyimizi bəzi seçicilər
mövqesizlik və ya mövqe dəyişkənliyi kimi başa düşür. Əslində belə deyil. Biz
dünyada baş verən prosesləri təhlil edir, dünyanın demokratik dəyişikliklərə
verdiyi dəstəyi müşahidə edirik. Bizim müşahidə və təhlillərimizin sonunda gəldiyimiz
qənaət bundan ibarətdir ki, bütün dünya
yalnız təcridi, dinc dəyişikliklərə dəstək verir. O yerdə ki, dəyişikliklərin
qeyri-dinc yolla reallaşması ehtimalı var, o zaman Avropa, Qərb diktatorların
yanında durur. Dünyada diktaturaların müdafiə olunmalarının əsas səbəblərindən
biri həmin ölkələrdəki müxalifətin radikallığıdır. Bu gün Amerika və Avropa Azərbaycan
iqtidarını məhz ona görə müdafiə edir ki, Azərbaycan müxalifəti radikaldır. Digər
bir məısələ həmrəyliklə bağlıdır. Problemlərin həlli üçün milli həmrəyliyə nail
olmaq vacibdir. Biz millət olaraq bu problemlərini həll edə bilərik. Buna nail
olmaq üçün “yuxarıdakı” qüvvələr bir yerdə olmalıdır ki, “aşağıdakı” insanlar
qardaş kimi çiyin-çiyinə dayanıb problemlərin həllinə nail olsunlar. Bunun üçün
koalisyon hökumət lazımdır.
- Ancaq radikal müxalifət təmsilçiləri iddia
edir ki, uzun illərdir ki, xalqa zidd siyasət həyata keçirən iqtidarla əməkdaşlıq
yolverilməzdir.
- Ola bilsin ki, bizim iqtidardakı qüvvələrlə
əməkdaşlıq istəyimiz iqtidara düşmən münasibət bəsləyən qüvvələr tərəfindən
satqınlıq kimi başa düşülsün. Kim ki, Azərbaycanın gələcəyini, millətin
bütövlüyü düşünür, torpaqlarımızın yeni işğallara məruz qalmamasını istəyir,
onlar yaxşı başa düşür ki, bizim dediyimiz bu yoldan başqa Azərbaycan xilas
yolu yoxdur. Azərbaycan iqtidarı təklikdə heç bir islahat apara bilməz. Təkpartiyalı
siyasi sistemlərin təcrübəsi göstərir ki, bu cür islahatlar ya hakimiyyətin məhv
olmasına gətirib çıxardır, ya da islahatlar uğursuzluqla nəticələnir. Bunu İran
şahının “Ağ inqilablar” paketinin, Qarbaçovun və SSRİ-nin aqibəi və s də göstərir.
Islahatlar cəmiyyətin xeyrinə yalnız bir halda xidmət edə bilər ki, bu
islahatlar koalisyan hökumətlər tərəfindən həyata keçirilsin. Heç bir ölkədə təkpartiyalı
qüvvənin uğurlu islahatlar keçirməsi ilə bağlı praktika yoxdur.
- Hakimiyyətə gələcəyiniz təqdirdə koalisyon
hökumət quracağınız, habelə hakimiyyətə gələcək qüvvə ilə də kosliyon hökumətdə
təmsil olunmaq arzunuzu ifadə edəcəyinizlə bağlı fiirləriniz də cəmiyyətdə birmənalı
qəbul edilmədi...
- Biz hakimiyyətə gələcək komanda ilə işləməyə
hazılr olduğumuzu bildiririk. Çünki adama deyərlər ki, sən özün doğrudan da
prezident seçiləcəyin təqdirdə kimlərisə hakimiyyətə dəvət etmək fikrində səmimisənsə,
o zaman niyə başqalarının səni hakimiyyətə dəvət etmək fikrinə etiraz edirsən?
Və ya niyə buna hazır deyilsən? Yalnız biz deyil, bütün müxalif qüvvələr bu
ideyaya, yəni hakimiyyətdəki qüvvə ilə koalisiya yaratmağa hazır olmalıdır.
Islahatlar üçün koalisyon hökumətlər lazımdır. Istər Türkiyədə, istər Amerika
respublikalarında, bir sözlə demokratiyaya keçid edən bütün dövlətlərdə qurulan
hökumətlərin hamısı koalisyon hökumətlərdir. İsraildə, Yaponiyada koslisyon
hökumətlərdir. Türkiyədə uzun müddət koalisyon hökumət hakimiyyətdə oldu. Dünyanın
digər inkişaf etməkdə olan dövlətlərində kosliyon hökumətlər fəaliyyətdədir. Yalnız
bu hökumətlər tədrici keçidi təmin edə bilir. Son illər Ərdoğan Türkiyədə təkpartiyalı
sistem qurub. Buna görə də onun son vaxtlar həyata keçirmək istədiyi
islahatların heç biri reallaşmayıb. Konstitusyon islahatlar arzusunda idi,
lakin bu islahatlar yarımçıq qaldı. Vəd etdiyi, reallaşdırmağa cəhd etdiyi digər
islahatlar da yarımçıq qaldı. Kimlərisə qıraqda qoyub təkbaına ciddi islahatlar
həyata keçirmək mümkün deyil.
- Bəzi müxalif siyasilər YAP-la eyni
koalisiyada təmsil olunmağı qəbahət hesab edir və bildirirlər ki, hakim partiya
ilə hər hansı əməkdaşlıqdan söhbət gedə bilməz. Sizcə doğrudanmı YAP-la eyni
koalisiyada iştirak etmək xalqın maraqlarına xəyanətdir?
- Əgər Ə.Elçibəyin özü kommunistləri,
onların müəyyən bir hissəini hakimiyyətdə saxlamaqla dövləti idarə edibsə, müstəqil
Azərbaycanm dönəmində siyasi baxımdan yetişmiş müəyyən siyasi qüvvə ilə əməkdaşlıqdan
imtina etmək tamamilə yanlışdır. Bu, məsələnin bir tərəfidir. Biz YAP-la əməkdaşlıq
etmək istəyimizi söyləməklə demirik ki, YAP-ın dediyini edəcəyik və ya YAP kimi
olacayıq. Biz YAP-la əməkdaşlıq çərçivəsində YAP-ın özünü də cəmiyyətdəki müəyyən
dəyişikliklərə qoşulmasına nail olmağa çalışacayıq. Azərbaycanda təxminən 10
minə qədər dövlət məmuru var. Əgər onların hər birinin arxasında tərəfdar kimi
200-300 və ya min insan olduğunu nəzərə alsaq, görərik bu, bir neçə yüz min
insan edir. Bu, nəhəng bir qüvvədir. Bu
qüvvənin əlində sərvəti var. Bunu siz müxalifətə buraxsanız, onları proseslərdən
kənarlaşdırsanız və ya onlarla əməkdaşlıqdan imtina etsəniz, bu qüvvə heç bir
hakimiyyətin davam etməsinə imkan verməyəcək. Hitler özü də sosial-demokratlarla
əməkdaşlıq edib. Daha sonra təkpartiyalı sistemə keçdi. Pinoçet və Franko təcrübəsinə nəzər salaq. Franko Hitlerlə əməkdaşlıq
etmişdi. Franko İspaniyada demokratiyaya keçidi necə təmin etdi? Axı bu ölkədə
hakimiyyətə müxalifət gəlmədi. Franko özü demokratik seçki keçirdi. Ispaniyada
yeni, koalisyon hakimiyyət formalaşdı. Daha sonra özü hakimiyyətdən getdi və
aqibəti də pis olmadı. Onun 40 ilik diktaturasını da, II Dünya müharibəsində
etdiyi cinayətləri də ona bağışladılar. Pinoçet hakimiyyətə gələndə minlərlə
insan Santyaqo stadionunda güllələndi. Ölkədə geniş repressiyalar həyata
keçirdi. 15 ildən sonra özü seçkilər keçirdi. Hakimiyyətə müxalif qüvvələr gəldi
və Pinoçetin müdafiə naziri postunda qalması razılaşdırıldı. Sosial-demokratlarla
Pinoçet tərəfdarları koalisyon hökumət formalaşdırdı. Çili xalqı vətəndaş
qarşıdurmasına getmədən hərbi xunta rejimindən demokratiyaya keçdi. Bu gün
YAP-la əməkdaşlığı qəbuledilməz hesab edənlər bu faktlara nəzər salmalıdır. Məgər
doğrudanmı YAP Pinoçet iqtidarından, Frnako rejimindən dəhşətlidir? YAP 20
ildir ki, Azərbaycanda hakimiyyətdədir və artıq bu rejimin xalqın həyatında dərin
kökləri var. Biz bunu birdəfəlik silib ata bilmərik. Kim ki, YAP-la əməkdaşlığı
istisna edir, buna qarşı gəlir, onlar ölkədə dəyişilmələrin qarşısında duran
qüvvələrdir. Onlar bu cür şüarlarla YAP-ı islahatlara vadar edə bilməz. Bununla
ölkədə hər hansı dəyişikliyə nail olmaq mümkün deyil.
- Sizcə YAP-a olan bu münasibət hakim
partiya tərəfindən əks-reaksiyaya səbəb ola, onu müxalif qüvvələrə qarşı daha
barışmaz mövqedən çıxış etməyə təhrik edə bilərmi?
- Təbii ki, hakimiyyətdəki real qüvvə görürsə
ki, hakimiyyətə gəlmək istəyən qüvvə onunla əməkdaşlıq etmək istəmir, o zaman nəyin
bahasına olursa-olsun hakimiyyəti əldənb verməməyə çalışacaq. “Qobusnamə”də belər
bir söz var. Deyir ki, ədalətsiz hökmdar şirin üstündə oturan adam bənzəyir. O
bilir ki, vaxt keçdikcə şir daha da acır və şirin üstündən düşən kimi şir onu
parçalayacaq. Belə olduğu halda o, şirin üstündən düşərmi? Əksinə, şirin üstündə
daha möhkəm oturmağa çalışacaq. Biz elə etməli deyilik ki, bu günə qədər
nöqsanlara yol verən, xalqa zidd siyasət yürüdən YAP-ın hakimiyyətdən getməsi də
çoxsaylı insan itkiləri hesabına baş versin. YAP-ı hökmən qan bahsına, müharibə
yolu ilə hakimiyyətdən getməyə vadar etmək vacibirmi? Biz YAP-çı dediyimiz
insanın qohumu, qardaşı ilə dostuq, qonşuyuq. Onlara gedib-gəlirik, yasımız,
toyumuz birdir. YAP-la əməkdaşlığı yasaqlayan insanlar çox səthi fikirləşirlər.
Bu gün hakimiyyətdə YAP olduğu üçün hakimiyyətə gələn qüvvə əməkdaşlığı ilk
növbədə YAP-a təklif etməlidir. YAP özü əməkdaşlıqdan imtina edərsə, bu başqa məsələ.
Lakin bütün hallarda bu təklif YAP-a edilməlidir. Bir də dövlətdə varisçilik məsələsi
var ki, dövlətin stabilliyi, uzunömürlülüyü bu varisliklə bağlıdır. Heç bir
şeyin arasını kəsmək olmaz. YAP-ın fəaliyyətindəki müsbət məqamlar davam
etdirilməlidir. Əks təqdirdə hər dəfə sıfırdan başlayacaq və heç bir ciddi
inkişafa nail ola bilməyəcəyik.
Seymur Əliyev
(“Hürriyyət” qəzeti)