Bahalı dünyanın qiymÉ™tindÉ™n ucuz sakini olmaq acınacaqlı mÉ™sÉ™lÉ™dir. Bir gül ilÉ™ bahar olmaz – deyirlÉ™r, bir gül ilÉ™ bahar olar–deyirÉ™m. Hansı daha doÄŸru? HÉ™r ikisi hÉ™qiqÉ™tdÉ™n eyni mÉ™safÉ™dÉ™... Ömür yamacdakı cığır kimidir, ya eniÅŸÉ™, ya yoxuÅŸa aparar. Æhvalım yağışlı küçə kimidir; yalqızlığı ifadÉ™ elÉ™yir.
Evimiz tinə çatmamış küçənin sol tərəfində yerləşirdi. Damı çardaqlı idi. Dördbucaq şəkilli dəmir barmaqlı pəncərələri vardı. Çardağın özünəməxsus pəncərəsi böyüklüyü ilə seçilirdi. Səkisiz küçə ilə evin arasında qalan kiçik çığırda əkilmiş qırmızı kameliya çiçəkləri cardağa qədər uzanmışdı. Çiçəklər yaşıl parça üzərinə tökülmüş qan ləkələrinə bənzəyirdi. Deyəsən, xəncər dərindən vurulmuşdu. Çünki çiçəkləri sayıb qurtarmaq mümkün deyildi.
Hava yağışlı idi. Səma üzü niqablı gəlin kimi buludların arxasında gizlənmişdi. Adama elə gəlirdi ki, payız dərindən nəfəs alır. Hamar olmadığından küçəni irili-xırdalı gölməçələr bəzəyirdi. Gölməçələrdə ağacların, kolların rəsmləri donub qalmışdı, çünki hava küləksiz idi. Bacalardan ilğımvari isti hava axını yüksəlirdi.
Ölüm mələyi insanın ruhunu sığallayanda üzü gözəlləşir. Yaşıl təbiət də belədir. Yarpaq tökümünə bir az qalmış elə yaşıllaşır ki, sanki yazın əvvəlinci ayıdır. Bu küçənin də bitki aləmi özünün kliniki ölümünə hazırlaşırdı. Yəni ağaclar, otlar, güllər ölümünə qədər yaşıl idilər. Bütün rənglərin suyunu sıxıb özünə qatıbmış kimi bütöv görünürdü yaşıllıq.
Ætrafda elÉ™ bir kimsÉ™sizlik hökm sürürdü ki, küçə ÅŸÉ™kil çəkdirir kimi gÉ™lirdi nÉ™zÉ™rÉ™. Bir mÉ™n idim, bir dÉ™ başımın üstünÉ™ tutduÄŸum qara rÉ™ngli çətir. ŞəhÉ™r gözÉ™lliyimÉ™ bayılıbmış kimi sükuta dalırdı. MÉ™n dÉ™ havanın müdrikliyinÉ™ bayılmışdım.
Yağış havanın ruhunu yuyub təmizləmişdi. Məni görmürdü elə bil. Amma bütün həzinliyi, kövrəkliyi ilə üst-başıma hopmuşdu. Yağış ara verən kimi suyu çəkilsin deyə çətirimi başı aşağı sallayırdım.
Gözləyirdim... Qızılı tellərini sığallamaq, ürəyimi işığına tutmaq, gözlərinin içinə baxa bilmədiyim üçün şəfəqlərinə sarılmaq, dodağından nur əmmək, şeir ətirli payızın süd qoxulu yaşıllığı ilə Günəşi əmizdirmək istəyirdim...
Bəlkə də, ilk dəfə... bəlkə də, son dəfə... bəlkə də, bir dəfə...