... Məscidlərdə, baş üzərində qara bayraqlar, qollarda qara bağlar, əllərdə özünü döymək üçün zəncirlər, ağlaşma, mərsiyə, sinədöymə, halva çalmaq.... Nə yazıqlar ki, çoxları Aşuranı –İmam Hüseyn(s) başda olmaqla Allah, İslam, haqq mücahidlərinin qətl, şəhidlik gününü yalnız bu zahiri qılafda anlayır və deməli, əslində anlamır... Anlamadığı üçün də ya kor-koranə hüzn saxlayır, ya hansısa maddiyyatın, dini-siyasi marağın xətrinə o mərasimlərə qatılır, yaxud da kənardan baxıb istehza edir: “Nə olsun ki, nə deməkdir, bu? 14 əsr bundan əvvəl ölmüş ərəblərə yas saxlayırlar... Xurafatdı bu!.. Uşaqları uzaq tutun belə mərasimlərdən!..”

*** 

Bəs dünyada və ayrıca Azərbaycanda toplumun xeyli hissəsi nədən doğru anlamır Aşuranın, İslamın mahiyyətini?..

***

Bu dünyanın dilənçisindən, fəhləsindən, polisindən nazirinə, müəllimindən, həkimindən, hərbçisindən prezidentinədək - hər bir kəsin nəfsi, tamahı, şəhvət hissi var. Ətrafdakı hər bir şeyi, hər prosesi, olayı da nəfsimizin süzgəcindən keçirib dəyərləndiririk... Bu günlərdə yasını saxladığımuz Kərbəla faciəsinin mahiyyətini də bizlərə anladan nəfsimizdi... Dünyagir nəfs deyir ki, bu, sadəcə, 14 əsr öncə  ərəb tayfalarının hakimiyyət davası idi, bunun bizə, bu günümüzə heç bir dəxli yoxdur... Amma  imana, vicdana tabe olan nəfs Kərbəlanı Peyğəmbərimizin(s) nəvəsi İmam Hüseyn əleyhissəlamın Allah yolunda, haqq uğrunda, İslamın yaşamı uğrunda savaşı kimi dəyərləndirir. Və bədəni oxlanmış, qılıncla doğranmış, başı kəsilmiş İmamı(ə) və onun oxşar  aqibəti yaşamış azsaylı tərəfdarlarını məğlub yox, qalib hesab edir... 

***

Fəqət, dünyagir nəfsə malik məxluqlar İmamı(ə) da, silahdaşlarını da, əstəğfürullah, ağılsız sanaraq düşünürlər:”Ağılları yox imiş, Yezidə baş əyib vəzifədən-zaddan alıb xan kefində yaşaya bilmirdilər?.. Hökumətlə hökumətlik etmək olmaz!..”  Bu sayaq düşünənlər bu gün də, sabah da Yezid(lən.) tərəfdarı olaraq qalacaqdır... Belələri indi də haqq uğrunda, hüquqları uğrunda, korrupsiyaya qarşı, yaxud Qarabağın azadlığı uğrunda heç bir mübarizəyə qatılmayacaq. Qatılsa da, münafiq kimi, şəxsi mənfəət xatirinə qatılacaq: yalandan hay-küy edə-edə, orda-burda gizlənə-gizlənə... Belələri bərk ayaqda özü də rüşvətxor olub korrupsionerin, hətta erməninin də qucağına oturacaq... 

***

Deməli, İslama, Qurana, Peyğəmbərimizə(s), Aşuraya,  İmam Hüseynə(s) və s. verdiyimiz dəyər hər birimizin şəxsiyyətinin, nəfsani istəklərinin, həyat qayəsinin formuludur...

***

Nə yazıqlar ki, bu günlər Qarabağ, Xocalı, demokratiya, azadlıq şüarları altında “xaltura” edib özlərinə karyera quran, “akademik”, “professor”,  “xalq şairi”, “xalq yazıçısı” adı alan, vəzifə kürsüsü, deputat mandatına sahiblənənlər, yaxud sionist, kafir əcnəbilərin qrantları hesabına “müxalifət” cildinə girib mübarizə meydanlarını tutanlar xalqın potensial enerjisini düşmən “dəyirmanlarını” işlətməyə yönəldirlər...

***

Amma bir yol var ki, o, azlıqda olan həqiqi haqq mübarizlərinin qəlbindən keçir... Bu, Bədr şəhidliyindən, Kərbəla şəhidliyindən, 20 Yanvar şəhidliyindən, 31 Mart, Xocalı müsibətlərindən, Aprel şəhidliyindən Şuşaya, Laçına, Kəlbəcərə, Ağdama, Füzuliyə, Cəbrayıla, Qubadlıya, Zəngilana... gedən yoldu... Bu yol İmam Hüseyn(ə) yoludu, bu yol Muxtar Səqəfi yoludu, Ərtoğrul, Osman, Sultan Mehmet, Nuru Paşa,  Xoyski yoludu, bu yol Əlif Hacıyev, Şirin Mirzəyev, Ramiz Qənbərov, Tofiq Oğuz, İsrafil Şahverdiyev, Mübariz İbrahimovun, Aprel şəhidlərinin yoludur...

Bu yolu getmək istəyən kəs  ilk növbədə öz nəfsinə qalib gəlməlidir...

***

İmam Hüseyn(ə) və tərəfdarları nəfslərinə qalib olmasaydılar, Kərbəla çölündə günlərlə ac-susuz, düşmənlə üz-üzə duruş gətirib sonda da şəhid olaraq dünya tarixində qəhrəman kimi yaşardılarmı? Əsla, yox. Onlar da dünyagir nəfsin köləsi olsaydılar, Yezidə beyət edər, baş əyər, ən azı, qaçmağa çalışardılar...

*** 

Söhbət yalnız silahlı savaşdan getmir. İslam düşmənlərinin  təbliğatı nəticəsində “cihad” adı gələndə əksəriyyət savaş haqqında, dinc insanları qətlə yetirən  “islam terrorçuları” haqqında düşünür. Əslində isə əsl insanın, əsl müsəlmanın həyatı başdan-başa cihaddan ibarətdir: dünya istəkləri ilə, nəfsi ilə və şeytanxislətlilərlə cihaddan... “Cihad”  ərəbcə “cəhd” , yəni çalışmaq, səy etmək sözündən düzəlib.   Əslində bu imtahan dünyasında Allah yolunda, Allah xatirinə deyilən hər söz, atılan hər addım, görülən hər iş böyük bir cihaddır... Peyğəmbərimizin(s) də buyurduğu kimi, ən böyük cihad nəfslə cihaddır...

***

Bu ölkənin iqtidarı, müxalifəti gerçəkdən öz xalqını sevirsə, əlbir olub bu xalqın azadlığı, firavanlığı, bu dövlətin  ərazi bütövlüyü uğrunda hər an canından keçməyə hazır olan  nəfs mücahidləri yetişdirməlidir...

***

Bəs necə? Hansı yolla? Gəlin, öncə nəfsimizə, tamahımıza, şəhvət hissimizə qalib gəlib onları dərəcəsində kontol etməyi bacaraq və yalnız bundan sonra 14 əsr öncəki Aşura, Kərbəla şəhidliyinin mahiyyətini anlayıb Vətən üçün, Qarabağ üçün nə etmək lazım olduğunu düşünək... Əks halda yolumuz Yezidlərin yolu olacaq...