Fizikada səs tezliklərinin yaratdığı enerji dalğalarının hərəsinin bir rəngə çalması artıq bir aksiomadır. Bunu insan psixologiyası və daxili aləminin mənəvi vəziyyətinə tətbiq etdikdə eşitdiyimiz səslərin hamısının rəng, gördüyümüz rənglərin isə başdan-ayağa səslərdən ibarət olduğu qənaətinə gələrik. Dünyaca məşhur azərbaycanlı alim Rafiq Əliyevin “Segahı görürəm” adlı elmi-riyazi konsepsiyası və eyni adlı kitabı, həmçinin görkəmli mineroloq-kristolloqraf Xudu Məmmədovun xalçadakı naxış və ilmələrin, kiçik minerallardakı harmonik rənglərinin insanla danışa bilmək qabiliyyətində olması qənaəti bizi bu iki prinsip haqqında daha müfəssəl düşünməyə məcbur edir. 

Həyat fəlsəfəsini ən dərin qatlarına kimi əks etdirən muğamda şöbələrin “rəng” adlandırılması və saylarının yeddi olması, həmçinin həyatı özündə təcəssüm etdirən əsas rənglərin də yeddi olma faktı səs-rəng sintezini insanlara mükəmməl şəkildə çatdırır. İsa peyğəmbərin müğənninin səsinə qulaq asmağın insana yalnız və yalnız fayda verəcəyini vurğulaması musiqinin  kamil şəxsiyyət yetişdirəbilmə məharətini göstərir. İnsandakı mənəvi inkişaf təbəqələrindəki kimi  musiqidə notların sayının da yeddi olması faktı buna əyani sübutdur. Göylərin yeddi qatı məsələsi isə, bu  sintezin sonunda insanın səmalara yüksəlmək bacarığını təsdiqləyir.

Hazırda, Azərbaycanda elə ifaçılar var ki, onlar da insanı səmalara qaldırmaq gücündədirlər. Məlahətli, incə səsinin mahiyyətindəki ənginlik, sonsuzluq, irrassionallıq  haqqında  danışacağımız qəhrəmanın  əsl simasını özündə əks etdirir. Yəni, onun  portretini yaratmaqdan ötrü həyat yoluna nəzər salmaq, nələri sevdiyini vurğulamaq, hazırda nə ilə məşğul olmasını

xatırlamaq deyil, məhz, o səsin dərinliyinə varmaq lazımdır. Çünki, Mənsum İbrahimovun heç kimə görünməyən tərəfi, daxili aləminin sirli qatı, insanlara çatdırmaq istədiyi fəryad məhz, bu səsdə cəmlənib. 

Azərbaycan opera səhnəsində Məcnun rolunu hələ ki, ən çox ifa edən Mənsum İbrahimov xalq və bəstəkar musiqilərinin, həmçinin də muğamların səsləndirilməsində özünəməxsus iz qoya bilib. Böyük Füzulinin yaratdığı Məcnun obrazı özünün kamil qəhrəman və içində illuiziv bir personaj gəzdirə bilmək qabiliyyətinə malik oluğundan onu ifa edən sənətkar da bu kimi keyfiyyətləri özündə əks etdirməlidir. 1993-cü ildən bəri bu rolu ifa edən xanəndə Məcnunun bəzi kamil xüsusiyyətlərini əxz edib. Bu özünü insanlara yanaşmada , həyata, hadisələrə baxışda, dünyanı dərk etmədə tam olaraq göstərir. Füzulinin yaratdığı kamil obraz səviyyəsinə çatmaq absurd görünsə də, onun işartılarını çağdaş dövr insanına təqdim etməyin özü böyük bir nailiyyətdir. Qəhrəmanın ifasındakı  həzinlik,  harmoniyasındakı tamlıq

səs-rəng aspektində birincinin ikincinin yaşıl növü ilə uyğunluğunu göstərir. Yaşıl rəng isə gözəlləşmə, inkişaf etmə və ən nəhayət dirilmə amilini əks etdirir. Demək, biz xanəndənin ifasını dinləyərkən özümüzdə məhz, bu kimi halların yaşandığını hiss edirik. 

Mənsum İbrahimovun “Bayatı-Şiraz”ındakı saflıq, təmizlik dinləyicini bir növ vicdanı ilə üzbəüz qoyur və onun daxilini  almış qaranlıqları işığa çevirir ki, bu da yazımızın əvvəlində göstərdiyimiz səsin enerji dalğasının yaratdığı rəng konsepsiyasını tam olaraq təsdiq edir. Qara rəngi işığa çevirmək isə xanəndənin böyüklüyünün göstəricisidir. Qəhrəmanı fərqləndirən  daha bir cəhət isə böyüyüb başa çatdığı Ağdam torpağı, Qarabağ diyarıdı. Gözünü açandan gördüyü  gözəlliklər, estetik təbiət onun səsinə hopduğundan, o ifa bizə bu qədər doğma gəlir. Yəni, Mənsum İbrahimovun səsində bir növ Qarabağın rəngləri əks olunub. O rənglərdə doğurdan da insan fəryadını eşidir, nisgilini hiss edirik. Qarabağdan uzaq olmaq xanəndəni müsbət enerji dalğalarından bir növ, çox uzaq salıb. 

Mənsum İbrahimovu mən də dinləyirəm. Amma o ifaya Qarabağın özündə qulaq asmaq istərdim. Onda, o ifa daha canlı, daha rəngli olardı. O səsdə biz Qarabağı indiki kimi qara yox, başdan-ayağa əlvan görərdik. Axı səs tezlikləri yarandığı şəraitin rəngini özündə əks etdirir! 

Səsiniz daha da rəngli olsun, Mənsum İbrahimov!