...1989-cu ildə M.Ə.Rəsulzadə adına BDU-ə qəbul imtahanı verirdim. İlk yazılı imtahandan dörd yazmışdılar (!). O vaxt Apellyasiya komissiyasının sədri Murtuz Ələsgərov idi. Komissiyada dil-ədəbiyyat bölümünə Xalid müəllim rəhbərlik edirdi. Sıra hələ bizə çatmamışdı. Bir də baxdıq ki, dağ cüssəli, bəyaz saçları belə gerçək yaşını ələ verməyən yaraşıqlı bir nəfər anamla mənə yaxınlaşıb, "a bala, (sonralar bu ifadəni Xalid müəllimin dilindən beş il boyunca eşitdik) sənın bu yazın beşlikdi. Amma o rüşvətxor yekəbaşa bunu sübut etmək üçün gərək burda belə dilsiz-ağızsız durmayasınız. Məndən nə asılıdı eləmişəm. Bundan beləsi sizlikdi. Anamla ikimiz də çaşıb qalmışdıq. Bizi uyaran bu yaraşıqlı insanı tanımırdıq. Onun bəhs etdiyi "yekəbaşı" isə televiziyanın "Siyasi icmal" proqramının şərhçisi kimi hər həftə efirdə görürdük. Bayaqdan heyran-heyran, ümidlə diqqət kəsildiyimiz komissiya sədri oturduğu yerdə qurcalanıb, yanındakı əlaltısına nə isə dedi. O, da cəld bizə tərəf gəlib, külli-ixtiyar ədasıyla, "arxamca gəlin" əmrini verdi. İlk öncə anamın etirazına baxmayaraq onu otağa buraxmaq istəmirdilər. Bu dəfə də həmin o yaraşıqlı adamın amiranə səsi nöqtə qoydu mübahisəyə: "Uşağın anasının da haqqıdı burda iştirak etmək".

...İçəridə əməlli-başlı "döyüş" gedirdi. Səs-küyə komissiya sədrinin özü də gəldi. O məni göstərib, əfsunlayıcı səs tonuyla anama, " burda teatr çıxarmayın, qızını da götür get. Gələn il bir az da yaxşı hazırlaşıb gələr", demişdi ki, əsil "teatr" ondan sonra başladı. Anam bayaqdan az qala "müqəddəs varlıq" kimi lal-dinməz seyr etdiyi "tele-ulduza" adətən "hücum" etdi: "Hara gedirəm, müəllim deyir ki, qızımın halalca qiyməti beşdi. Düzəldin səhvinizi biz də çıxıb gedək". Aləm dəymişdi bir-birinə. Demək olar ki, komissiyanın bütün üzvləri, şikayətçilər bizim ətrafımıza toplaşmışdılar. Çünki sədr sözünü deyib "iqamətgahına" getmək üçün dəhlizə çıxsa da onu nə mən və anam, nə də artıq adını öyrəndiyimiz Xalid müəllim buraxmırdıq. Müəllimlərdən biri, az qala pıçıltıyla, "ə, Xalid, özünə niyə düşmən edirsən bunu. Bu uşağın lap yazıdan qiymətini beş etdirsən də, o birindən kəsəcək onsuz da. Gəl gedək"demişdi ki, Xalid müəllim hamının eşidə biləcəyi gur səslə "bu yekəbaş bəs elə ona görə nuh deyir, peyğəmbər demir də. Bu uşaq pedaqoji məktəbi qırmızı diplomla bitirib, yazılı imtahandan beş alarsa digər imtahanlardan azad olmaq haqqı var", dedi. 

...Anam da, mən də dəhlizin bir küncünə qısılıb hökür-hönkür ağlayırdıq. Anamı ağladan artıq bu il qızının tələbə adı qazana bilməməsiydisə (çünki Xalid müəllim aşkarca dedi ki, onsuz da yazını düzəltməsələr, demək ki, o biri imtahanlardan da ən yaxşı halda konkrusa düşəcək qiymətlər verdirəcəklər) mən 4-5 saatdan çox mənim haqqım uğrunda vuruşan o yaraşıqlı KİŞİNİN-Xalid müəllimin sonda bir "danabaşa" məğlub olmasından ötrü zar-zar ağlayırdım...

Əziz müəllimimlə bağlı bir xatırəni də bölüşüm ki, ruhu şad olsun.

...Növbəti il yazılı imtahandan beş aldım və bir imtahanla universitetə qəbul olundum. Birinci kursda imtahan verirdik. Adı gələndə bütün tələbələrin tir-tir əsdiyi Zinyət Əlizadə bizdən semestr imtahanı götürürdü. Biletimi çəkib hazırlaşmaq üçün yerimə keçmək istəyirdim ki, Zinyət xanım məni sərt baxışlarla süzüb yanına çağırdı. "Day-dayın kimdir sənin", deyəndə duruxub qaldım. Önündəki siyahını göstərib, "bir tək sənin day-dayını tapa bilmədim", dedi. Gözücu dəftərə baxanda gördüm ki, doğurdan da  bir tək mənim adımın önü ağ qalıb. "Mənim day-dayım yoxdur", dedim. Zinyət xanıma bunu demək olardı? Məni qəşəngcə cəhənnəmə yollayıb yağlı bir "iki" verdi. Həddim nəydi? Universitet gerçəkdən də artıq mənə cəhənnəm kimi gəlirdi... Dəhlizə çıxanda gördüm ki, tələbə yoldaşlarımın rəngi Zinyət xanımın siyahısındakı yeganə qrafa kimi ağ-appaqdı. Ayaqda duracaq halım yox idi. Divara söykənib dinməzcə göz yaşlarımı axıdırdım... Və... yenə də ONU qarşımda gördüm. Hadisəni bilən kimi qolumdan tutub məni imtahan otağına "sürüdü". Məni qapının ağzında buraxıb Zinyət xanıma yaxınlaşdı və təxminən 10 dəqiqə onunla uslu şəkildə söhbətləşdi. Gözlərimi onlara diksəm də qulaqlarım heç nə eşitmirdi. Bir onu görürdüm ki, Zinyət xanım söhbət əsnasında bir neçə dəfə üzümə baxdı. Artıq "cənnətin" sərin mehi üzümü oxşayırdı... Sakit səslə, "gəl bilet çək görək Xalid müəllim dediyi qədər varsanmı", dedi. 

...Biletə cavab verə-verə bir gözüm məlum siyahıda idi...Gözlərimə inana bilmirdim...Orda artıq ağ qrafa yox idi...Çox sevinirdim...Amma imtahandan beş aldığım üçün deyil, mənim üçün bir il öncə bir yığın adamı özünə düşmən edən ƏZİZ MÜƏLLİMİMİN başını uca etdiyim üçün...

P. S. Hər iki cahanda başı uca olan əziz müəllimim, acı xəbərinizi qürbətdə yaşamaq daha ağır oldu... Son mənzilinizə uğurlaya bilmədim... Amma inanıram ki, ORDA mütləq görüşəcəyik. Axı bütün tələbələriniz kimi mən də sizin saldığınız cığırla çıxdım HAQQ, HƏQİQƏT və ƏDALƏT yoluna...

Rahat uyuyun...

Allahın rəhməti sizinlə olsun...