Son prezident seçkilərindən 4 ay vaxt keçməsinə baxmayaraq , bəzi siyasi qüvvələrin iddia etdiyi kimi hələ də Azərbaycanda önəmli dəyişikliklər baş verməyib. Əksinə, seçkidən əvvəl və seçkidən dərhal sonra edilən pafoslu çıxışlar, bu çıxışlar ətrafında qurulan mənasız təbliğat sabun köpüyünün aqibətini yaşadı. Təkcə 2010-cu il parlament seçkilərindən bu tərəfə olan hadisələrin xronologiyasını vərəqləsək görərik ki, real müxalifət adına iddialıların apardığı siyasət, siyasi taktika, birlik oyunları, xəyanətkar axtarışı və s. bu müddət ərzində dəyişməyib. Istər 2010-cu il parlament seçkiləri, istərsə də 2013-cü ilin prezident seçkilərində seçilən taktika, təbliğat mexanizmi, qüvvələrin eyniliyi. Azacıq korrektlər isə regionda baş verən hadisələr, beynəlxalq təşkilatların, qonşu dövlətlərin Azərbaycana olan siyasi maraqlarına uyğunlaşdırılmasıdır. İctimai Palata və Milli Şuradakıların təbirincə desək, nə parlament, nə də prezident seçkilərinin nəticələri ləğv olunmadı, YAP hakimiyyəti də öz ənənəvi idarə-üsulunu davam etdirməkdədir. Və yanlış siyasi taktika bu müddət ərzində siyasi məhbusların kəskin şəkildə artmasına gətirib çıxarıb ki, hələ də bu siyasi məhbusların azad olması üçün sistemli və yetərli mübarizə aparılmır. Sadəcə bəyənatlar verməklə kifayətlənilir. Ümidlər sadəcə beynəlxalq təşkilatlara yönəlib.
İctimai Palata yarandıqdan sonra parlament seçkilərinin nəticələrinin ləğvini qarşıya qoyduğunu bəyan etsə də, bir müddət sonra bu qarşıya qoyulan məqsəd unuduldu. Nəinki parlament seçkilərinin ləğvinə yönəlik, heç gündəmin dəyişdirilməsi istiqamətində belə yetərli addımlar atılmadı. Nəticədə növbəti prezident seçkiləri də əvvəlki seçki məcəlləsi ilə və əvvəlki seçki mühitində keçirildi. Demək olar ki, şərtlər bir az da ağırlaşdı. Eləcə də Milli Şura seçkidən sonra seçkinin nəticələrinin ləğv olunması istiqamətində mübarizə aparacağını bəyan etsə də çox keçmədən, bircə ay sonra bu unuduldu. Milli Şura yaranarkən bəzi şəxslərə və siyasilərə qarşı irəli sürülən ittihamlara elə İP yaranarkən də rast gəlinirdi. Eyni sözlər: hakimiyyətin sifarişini yerinə yetirir, xəyanətkardır, satqındır və s.. Hamıya bəllidir ki, avtoritar ölkələrdə rejim aktiv siyasilərə qarşı piar , gözdənsalma kampaniyasından istifadə etməklə siyasi rəqiblərini zərərsizləşdirmə, onların ətrafdan təcrid etmə siyasəti aparır. Hakimiyyətin müxalifətə qarşı apardığı kampaniyanın demək olar ki, eynisini müxalifətdə olan qüvvələr bir-birinə və rəqiblərinə qarşı istifadə edirsə, bu onu göstərir ki, təbliğatın özü birbaşa hakimiyyət mətbəxində hazırlanır. Əvvəllər Milli Şuraya qoşulmayanlar və bu qurum haqqında tənqidi fikirlər söyləyənlər bu ittihamlara məruz qalırdısa, sonradan Milli Şuradan qopan qüvvələrə qarşı bu iddiaların səslənməsi başqa məsələdən xəbər verir. Demək ki, dava Milli Şurada olmamaq davasıdır. Və bizimlə olmayanlar, fərqli düşünənlər, bizi tənqid edənlər düşməndir prinsipi ilə yanaşmadır.
Uzun müddətin məğlubiyyətini başqalarını üzərinə yıxmaq üçün səsləndirilən fikirlər də təəccüblüdür. Milli Şuradan qopanlar da, orada qalanlar da baş verənlərin səbəbkarı kimi bir neçə nəfəri günahlandırmağa, daha doğrusu, suçu üzərlərinə atmağa çalışırlar ki, bunlardan da biri, bəlkə də birincisi Ümid Partiyasının sədri İqbal Ağazadədir. Bəzənsə bir az da irəli gedilərək xalq proseslərdə passiv iştirakına görə günahlandırılır. Öz səhvlərini etiraf edərək, yanlışlıqları düzəltmək əvəzinə günahkar axtarışına çıxmağın özü belə bu siyasilərin siyasətdə və verdikləri bəyanatlarda səmimi olmadıqlarını və gələcəkdə yenə də eyni səhvləri edəcəklərindən xəbər verir.
Hələ də bu siyasi liderlər narazı qüvvələrin etirazçı qüvvəyə çevrilməməsinin, xalqın nədən etiraz mitinqlərinə çıxmamasının, seçkidə passiv iştirakının səbəblərini araşdırmaq istəmir və ya bildikləri halda bu istiqamətdə addım atmır, ya da ata bilmirlər.
Xalqın gözü tərəzidir deyimi var. Xalqın içərisində prosesləri izləyən və təhlil edə bilən yetərincə qüvvə var. Və təbii ki, o qüvvələr hər hansı bir birlik, təşkilat yaranarkən onu düşündürən suallar ortaya çıxa bilər. Gözləmə mövqeyində olan həmin qüvvələr nə qədər ki, bu suallara cavab tapmır, proseslərdən kənarda dayanır. Uzun müddət müzakirələrdə iştirak etdiyim üçün hər dəfə insanlardan eşitdiyim bircə sualı günahkar axtarışına çıxan, pafoslu açıqlamalar verən siyasilərin diqqətinə çatdırıram. Doğurdanmı tərkibində illərini siyasətə verənlər, hüquqşünaslar, hüquq müdafiəçiləri, keçmiş dövlət işçiləri, ziyalılar olan bir birlikdə İbrahimbəyovun Rusiya vətəndaşı olduğunu bilən, onun Azərbaycana gəlməsində problemlərinin ola biləcəyini hesablayan kimsə yox idimi? Əgər var idisə necə o, sədr və vahid namizəd seçildi, yox belə deyildisə, onda bu insanlar necə siyasətlə məşğul olurlar? Mən isə sual edirəm ki verilən bu suallarda həqiqətən günahkar İqbal Ağazadədirmi?
Artıq yetər, bəylər. Düşünməyin, dəyişməyin vaxtı çatıb. Neçə ki, öz qurduğumuz oyun qaydaları, öz yaratdığımız səmimi birliklərlə deyil, barış və dialoqdan uzaq iqtidarın cızdığı oyun qaydaları, yaratdığı birliklərdə, onun müstəvisində oynayacaqsınızsa, korun əlindən tutaraq gəzdirildiyi kimi hələ bu iqtidar əlinizdən tutub sizləri çox gəzdirəcək. Ya oyun qaydalarını dəyişin, ya istefa verərək siyasətdən gedin!...
Elman Abbasov
