Bu sənin son sözün, son kəlmən oldu.

Son kərə Ağdamın havasını udmaq keçdi içindən. Başlanğıcda, ilkində, gəlişində udduğun kimi. 

Hər şeydən güclü olan yurd sevgisinin ətri səni qəfil ildrım kimi vurdu. Bədən tab gətirə bilmədi. Zəifləmişdi. (Bəlkə də özün istəmədin bundan sonra həsrət əzabıyla yaşamağı...)

İstəkdən doğan o son kəlmə uzaq düşdüyün, unuda bilmədiyin, olmaq istədiyin yerlərə apardı səni. Uçurtdu. Daşıdı. Ruhun o yerləri dolandı. Hamımızdan yaxşı tanıdığın o yerləri. 

Gözəl nənəmin qəbir gözləri çoxdan idi yollara boylanırdı. Qara yollara. Onu yoxlamayanların sonda bu qara yolla gələcəyini bilirdi. Nəhayət, gəldi... Gedib çatdın. Tapdın. Qovuşdunuz. Rahatlandınız. Ikinizin də gözləri yollardan yığıldı. 

Səni son kərə çiynimizə qaldıranda uçub getmiş səndən heç nə qalmadığını duydum. 

İstəsən də kiməsə pislik etməyi bacarmayan, bu dünyanın adamı olmayan sən bu məkanı göyün yol məsafəsinin zaman ölçüsü ilə tez qət etdin. 

Dünyasını bir anının içində dəyişən adama “ürəyindən getdi” deyirlər. Onsuz da qaçqının, köçkünün hamısı üzülmüş ürəyindən gedir. 

Amma bu bir çağırış idi. Səsi ancaq çağırdığına bəlli olan, Ilahi bir çağırış. Hüzura çağırış...

Ancaq sizlərə gəlir o, çağırış. Və heç nə demədən, vidalaşmadan son yolu tutub gedirsiniz. Tələsərək. Son mənzilə tez çatmaq üçün.

Yurdun yadda qalan tarixini, yollarını səndən yaxşı bilən yox idi artıq. 

Izi itmiş cığırlara, yollara iz salaraq, yox olmuş kəndin evlərinin yerini bir-bir tapıb, köhnə qəbirlərə baş çəkib, uzaqlarda dəfn olunanların ruhları ilə salamlaşaraq, “Allah hamınıza rəhmət eləsin” deyərək, özünün əbədi yerini tapdın.

Hamının yatılı olduğu, səhərin doğmaq istədiyi məqamda tərk etdin bizi. Günün səninçün daha doğulmayacağını bilərək. Çoxdan görmədiyin doğmalarına “Qaranlıq sabahlarınıza salam olsun” deməyə tələsdin. Indi yəqin onlara buralardan, bizlərdən, olanlardan, başımıza gələnlərdən danışırsan. 

Kimsənin xətrinə dəyməyən, inciməyi ilə barışmağı bir anlıq olan sən, indi, həm də bizim sənin haqqında dediyimiz o xoş sözləri eşidirsən. 

Danışmağı, söhbəti çox sevərdin. Daha bizimlə yuxularda danışacaqsan. “Hamınızdan razıyam” deyərək. Ayrı nə deyirdin ki, deyəndə...

Yerində, yurdunda məkanın cənnət, ruhun şad olsun, Əkbər əmim. 

Bu gecə yuÑ…umа gəlmişdi nənəm-

qızаrtı yохuydu yаnаqlаrındа.

Sifəti аğаppаq

аmmа gözləri yenə gömgöy idi.

Qucаğlаyıb 

öpüb bаğrımа bаsdım əvvəlkitək.

Dedi: irаyоnа getmək istəyirəm

Muzаyyа аrvаdlа.

Bir də yаrpаq dоlmаsı istəyir ürəyim,

bir də bəmbəyаz pаmbıq.

Bilmədim pаmbıq nəydi-

yаrаsınа, yа yаrаmаmı bаsаcаqdı. 

Duymuşdumu Ñ…əstələndiyimi?              

Pаmbıq əkmirdilər biz tərəflərdə.

Hər yаn üzümlük idi.

Üzüm istəmədi-

«üzüm göz yаşıdı»-deyərdi, nənəm.

Yаrpаq dоlmаsı istədi nənəm.           

Yəqin indi tənəklər quruyub оrdа.

Dirəkdən аsılаn məftillər 

аyrılıq nəğməsi səsləndirir

sükut dаlğаsındа.

Heç rаyоnа gedən deyildi,

Аğdаmа «irаyоn» deyirdi, nənəm.

Rəngi də heç vахt belə аğ оlmаzdı,

rəngi yаmаn аğаrmışdı.

Rаyоnа şikаyətə gedirdi nənəm,

Ilk dəfə şikayət edirdi nənəm:

(Nənəmin Ñ…əbəri yохmuş

Аğdаmın işğаlındаn)

Cığırım, yоlum itib,

qаnаdım, qоlum itib,

düşmənə sipər оlаn 

nər kimi оğlum itib.

Gülləri dərən hаnı,

üstümə gələn hаnı,

оdum yаndırdı məni,

kölğəsin sərən hаnı?

Göz yаşı tökənim yох,

köksünü sökənim yох,

uçulmuş bаşdаşımı

yerinə əkənim yох.     

Qоvruldum gəzəmmədim,

оlаnı çözəmmədim,

yаğı gəzən tоrpаğın

аltındа dözəmmədim.