Son günlər Qarabağ münaqişəsi təmas xəttində Ermənistan tərəfinin təxribatları və bunun qarşılığında Azərbaycan-Ermənistan arasında baş verən qanlı döyüşlər vüsət alıb. Belə bir, real müharibə xarakterli qarşıdurma 1994-cü ildə bağlanmış “Atəşkəs” razılaşmasından sonra ilk hadisədir. Hər iki tərəf real hərbi qüvvəsini ortaya atıb. Ağır texnika, raket və hava hücumu kimi bütün inkanlardan istifadə edilir. Hər iki tərəfdə canlı qüvvə itkisi artir, şəhidlərimiz var.
Bu qığılcımı biz, yeni müharibə alovunun başlanğıcı kimi, düşünə bilərikmi? Düşünə bilərik və əlbəttə, düşünməliyik. Cünki biz bunu 20 ildir ki, gözləyirik. Cünki 20 ildir bizim ən müqəddəs dəyərimiz, 20 faiz torpağımız açıq-açığına, quldurcasına oğurlanıb, bir xalq kimi təhqir olunmuşuq! Bütün bu müddətdə böyük təmkinlə və səbrlə bütün beynəlxalq normalara uyğun sülh danışıqlarına getmişik. Düşünmüşük ki, qonşu ermənilər və onların havadarları nəhayət ağıla, insanlığa gələrlər, etdikləri haqsızlığı və onun nəticəsizliyini yəqin edərlər.
Bu başıanğıc, aktiv döyüşlər gec-tez baş verməli idi. Cünki, dünyada sonsuz heç nə yoxdur, hər şeyin bir sonu var. Bu illərdə Azərbaycan xalqı, cəmiyyət qurumları, hakimiyyət rəhbərliyi Qarabağ münaqişəsinin nə sülh-nə müharibə durumunda sonsuzluğa qədər qala bilməyəcəyini, səbrimizin tükənməz olmadığını və torpaqlarımızı güc yoluyla qaytara biləcəyimizi dəfələrlə bəyan edib. Nəhayət, bu başlanğıca konkret səbəb yaranıb və nə iyi ki, bu səbəbi bizə quldurlar özləri verib. Nəhayət qəsbkarlıq mövqeyində oturub gözləməkdən yorulub, Azərbaycan ordusuna qarşı öz aqressiv xislətlərinə uyğun diversiya hərəkətlərinə keçibıər.
Əlbəttə, geniş geosiyasi analiz baxımından ermənilərin birdən-birə aqressivləşməsini və mövqelərimizə hücumunu daha böyük miqyaslı oyunun “peşka” gedişi kimi dəyərləndirmək də olar. Bunu Ukraynaətrafı hadisələrin və bununla əlaqədar, Rusiya-Qərb qarşıdurması kəskinləşməsinin təzahürü kimi qeyd etmək mümkündür. Ukrayna məsələsində bu iki fövqəlgüc heç cür dil tapa bilmir, bu münaqişənin xoşluqla başa çatması müşkülə düşüb. Rusiya Krımın işğalı iıə kifayətlənmir və Ukraynanın şərqində tutduğu separatçı mövqeyindən əl çəkmək istəmir. ABŞ və Avropadan isə, Rusiyaya qarşı təzyiqlər getdikcə artır, sərtləşir.
Moskva artıq bütün dünya birliyi tərəfindən küncə sıxıldığını və bununla əlaqədar həddən ağır iqtisadi və ictimai-siyasi duruma düşdüyünü görüb, son, qorxu görüntüsü yaradacaq addımıarını atir. Xəbərdaredici son kartlarını artıq işə salır. Bunlardan birisi və ən təsirlisi isə, Qərb üçün geosiyasi və iqtisadi əhəmiyyət daşıyan Qafqaz regionuna təzyiq kartıdır. Qarabağ münaqişəsini 20 ildən çoxdur ermənilərin icraçılığında yaratmış, vaxtı və yeri gələndə Azərbaycanı və bütün Qafqazı silkələmək üçün ehtiyat təzyiq vasitəsi kimi donmuş vəziyyətdə saxlamış Rusiya bu gün həmin kartı aktivləşdirməyə ehtiyac duyub. Ola da bilsin, son çətin məqamda Azərbaycanın qarşısına qəti olaraq Qərblə Rusiya arasında konkret seçimi etməsi tələbini qoyub və təbii ki, mənfi cavab alıb. Ehtimal ki, bütün bu səbəblərdən Moskva öz erməni marionetkalarını ustumuzə qısqırtmağa başlayıb və Azərbaycan ordusundan da, layiqli adekvat cavablarını alırlar.
Qarşıda Moskvanın Cənubi Osetiya və Abxaziya probıemini aktivləşdirməsi ilə Gürcüstanı silkələnməsini də gözləmək olar. Bütün bu səbəb və nəticələri kənara qoyub düşünək ki, Azərbaycan öz ölkə həyatının, dövıətçiliyinin indiki cətin sınaq məqamında nə etməlidir?
Bəzən həyatın elə bir anı yetişir ki, artıq sıxıntıya, əzintiyə yer qalmır. Bundan sonrakı təzyiqə olan səbr və təmkin artıq, dözüm faktorunda davam edir və bir insanın, toplumun cismani olmasa belə, mənəvi, ruhi məhvinə gətirib çıxarır. Gorürsən ki, birisi yaşayır, hərəkət edir, yeyir-icir, geyinir, hətta maşın da sürür. Amma ruhən yoxdur. Həyata, yaşama reaksiyası yoxdur, şərti və hətta, şərtsiz refleksləri işləmir, özünü qoruma instinktindən də məhrumdur. Mübarizə ruhu tükənib, vəssalam.
Biz bilməliyik ki, artıq bu son həddir. Azərbaycanımızın- böyük dünya türk toplumu qolunun erməni kimi cırtdanın biabırçı işğalı altında qalıb, bundan daha artıq dözüm göstərməsi mənəvi və ruhi itkisi hesabına davam edə bilər. Özümüz də hiss etmədən bütün təbii-sərvətlərimiz, iqtisadi-rifah gostəricilərimiz, bahalı mülk və maşınlarımız, şadlıq və əyləncələrimizıə birlikdə bu gedişatla... sınırıq! Qürürumuz və mənliyimiz sınır. Artıq, müqavimət zamanıdır.
Bu sınaq dövründə ölkədə, hər yerdə müharibə və azadlıq ruhu, psixoloji durumu hökm sürməlidir. Bu durumda möhkəm dövlət-vətəndaş cəmiyyəti birliyi olmalıdır. Bizim üçün bu saat Müdafiə Nazirliyi və Ordumuz müqəddəs nicat mənbəyinə çevrilməlidir. Düşünməliyik ki, adi sakit dövrdə ordu və müdafiə strukturlarının KİV və digər vasitələrdə tənqidi müəyyən mənada xeyirli idisə, bu gün təsəvvür edilməz dərəcədə ziyanlı ola bilər.
Bu münaqişədə qələbə Azərbaycanındır. Cünki öz mübarizəsində ən fövqəlgüclü amilə-Haqqa söykənir. İstədiyi yalnız öz halal, müqəddəs torpağının geriyə qaytarılmasıdır, başqa hec kimin heç nəyində gözü yoxdur.
Qaçılmaz, mütləq və həm də ikiqat agır məğlubiyyət Ermənistanındır. Niyə ikiqat? Əvvəla, ona görə ki, onun bu işğal mövqeyinin arxasında böyuk haqsızlıq, ədalətsizlik, insafsızlıq dayanır. İkincisi isə, ona görə ki, o bu işğal siyasətini faciəli sonu indidən görünən, antibəşəri hərəkətləri ilə bütün dünyanı iyrəndirən böyük, xəstə Rus ayısının qucağında oturmaqla aparır. Çox keçməyəcək ki, Ermənistan həm özünün, həm də marionet icraçısı, for-postu oldugu çürük imperiyanın günah yükünü çəkəcək. İkiqat günah yükünü!
Şəhidlərimizin ruhu şad olsun!
Vətən sağ olsun!
