Mən 189 nömrəli orta məktəbi bitirmişəm. Arzum şərqşünas olmaq idi. Məktəbi qurtarıb sənədlərimi universitetə verəndə mənə dedilər ki, bu il şərqşünaslıq fakültəsinə rus dilində qəbul yoxdur. Mən isə orta təhsilimi rus dilində almışdım. Sözün düzü, Azərbaycan dilini o qədər də yaxşı bilmirdim. Odur ki, kor-peşman geri qayıdıb, bir il gözləməyi qərara aldım.  Həmin vaxt ailəmizin maddi vəziyyəti ağır idi. Atamı çox erkən itirmişdim. Buna görə həmin bir ili haradasa işləməyi düşünürdüm.  Bir gün evdə oturub iş tapmaq barədə düşünürdüm. Anamla bacım da yanımda idi. Televiziyaya baxdığım yerdə birdən ağlıma gəldi ki, elə gedib orada işləyim. Qayıdıb onlara televiziyada işləyəcəyəmi söylədim. Anam gülüb dedi ki, səni kim televiziyada işə götürəcək? Mən isə arxayın şəkildə cavab verdim ki, özüm orada işə düzələcəyəm.  Səhəri gün birbaşa yollandım AzTV-nin kadrlar şöbəsinə. İçəri daxil olub mənə iş vermələrini xahiş etdim. Onlar da başladılar məni sorğu-sual etməyə - atan kimdir, anan kimdir?.. İsrarla bildirdim ki, bunların məsələyə dəxli yoxdur, nə desəniz edəcəyəm. Sonda məni işıqçı kimi işə götürmək qərarına gəldilər. O zaman televiziya cəmi on il idi ki, fəaliyyət göstərirdi. Televiziyada işə qəbul olunmaq o qədər ciddi idi ki, sədr Teymur Əliyev məzuniyyətdə olduğundan düz bir ay mənim əmrimi vermədilər. Qayıtdıqdan sonra sədr məni qəbul etdi. İndiyədək yadımdadır, həyatımda ilk yalanımı onda danışdım. Teymur Əliyev soruşanda niyə məhz televiziyada işləmək istədiyimi soruşanda dedim ki, bu sahəyə böyük həvəsim var. Əslində fikrim növbəti qəbul imtahanlarınadək bir işləyib ailəmə kömək etmək, sonra bu sahədən uzaqlaşmaq idi. Amma deyir sən saydığını say, gör fələk nə sayır. Sirli-sehirli televiziya məni ağuşuna elə aldı ki, bu möcüzələr aləmində həmişəlik qalmaq qərarına gəldim. Düz iki il işıqçı işlədikdən sonra məni müsabiqəyə dəvət etdilər. Görünür, boy-buxunlu, yaraşıqlı olmağım onların diqqətini çəkmişdi. Azərbaycan dilini bilmədiyim üçün birinci müsabiqədən keçmədim. Öz üzərimdə çalışdıqdan sonra ikinci müsabiqədən işə qəbul olundum. Bir müddət təcrübəçi kimi çalışıb sonra diktor oldum. Beləcə, şərqşünas olmaq arzusu məni tərk etdi. İşləyə-işləyə İncəsənət Universitetinə daxil olub ali təhsil aldım.  

İlk efirə çıxdığınız günü necə xatırlayırsınız? 

İlk efirə çıxmağım biabırçılıq idi (gülür). Rus dilində xəbərlər oxumalı idim. Birinci çıxışım çox uğursuz alındı. Canlı efir olduğu üçün özümü itirmişdim. Hətta Mərkəzi Komitədən zəng vurub demişdilər ki, onu televiziyadan uzaqlaşdırın, ondan diktor çıxmaz.  Sonra düz yeddi ay öz üzərimdə işlədim. Tədricən çıxışlarım düzəlməyə başladı. Artıq efirdə özümü sərbəst hiss edirdim.  

O zaman yeganə kanal olan AzTV-də bircə dəfə efirə çıxmaq kifayət idi ki, səni bütün xalq tanısın. Həmişə üzdə olmaq, diqqət mərkəzində qalmaq gündəlik həyatda sizə maneçilik törətmirdi ki?  

Bilirsiniz indiki fanatlar əslində o dövrdə də olub. Bizim də çıxışlarımızı izləyən, məktub yazan, zəng vuran çoxlu sayda pərəstişkarlarımız var idi. Hətta saatlarla qapıda dayanıb çıxmağımı gözləyənlər də olub (gülür). Düzdür, bütün bunlar insana xoş təsir bağışlayır. Xalqın sevgisini qazanmaq hər insana nəsib olan xoşbəxtlik deyil. Digər tərəfdən isə belə populyarlıq həyatda insana müəyyən çətinliklər yaradır. Özünü sərbəst hiss edə, məclislərdə dostlarınla ürəyin istəyən kimi əylənə bilmirsən. Hər addımında, hər sözündə böyük məsuliyyət hiss edirsən. Odur ki, populyarlıq müəyyən mənada mənə mane olub.  

Televiziya məni bütün xalqa tanıtdırdı. Buna görə ona minnətdaram. Əgər bu gün məni redaksiyanıza dəvət edib müsahibə alırsınızsa, deməli, həyatda nəyəsə nail olmuşam. Digər tərəfdən, televiziyanın sayəsində Azərbaycanın məhşur şəxsləri, elm və incəsənət xadimləri ilə yaxından tanış olub, bəziləri ilə dostluq etmişəm. Xüsusilə də müəllif proqramlarında belə dahi insanlarla ünsiyyətdən zövq alırdım. O vaxt dostlarım mənə deyirdilər ki, bu qədər verilişlər aparırsan, müxtəlif insanlarla görüşürsən, amma özündə heç bir qeyd aparmırsan. Mən də deyirdim ki, qeydə ehtiyac yoxdur, hamısını yaddaşıma həkk edirəm. Amma indi yaşa dolduqca dərk edirəm ki, gərək özümdə qeydlər aparardım. Hər şeyi, xüsusilə də tarixləri, verilişlərin adlarını yadda saxlamaq mümkün deyil. Buna görə də indi yadıma heç bir xatirə düşmür.  

İndiki televiziya jurnalistlərinin aparıcılıq qabiliyyətindən razısınızmı? Sizi qane etməyən tərəflər hansılardır?  

Mən televiziya jurnalistlərini iki yerə bölərdim. Onların bir qismi sovet dövrünün diktorluq məktəbindən tamamilə imtina edib, yeni istiqamət yaratdıqlarını söyləyənlərdirlər. Digərləri isə o bazadan bəhrələnərək, öz biliklərini artıranlardırlar. Mənə elə gəlir ki, ikinci daha düzgün yoldur. Düzdür, indi diktorluq sənətinin olmadığını deyənlər də var. Amma mən qətiyyən bu fikirlə razı deyiləm. Çünki aparıcılar efirə çıxarkən istər-istəməz diktorluq edirlər. Sadəcə olaraq, onlar özləri pis diktordurlar. Belələri nə yaxşı aparıcı ola bilirlər, nə də ki, yaxşı diktor. Bununla bağlı mənim də öz iradlarım var. Amma onları sadalamaq istəməzdim. Bildiyiniz kimi, hazırda Azərbaycan Dövlət Televiziyasında aparıcıların bədii rəhbəri vəzifəsində çalışıram. Ona görə də bu gün onları tənqid etməyim bir qədər etikadan kənar olar. Digər tərəfdən, düşünürəm ki, mənim onları tənqid etməyimə ehtiyac yoxdur. Çünki həmin nöqsanları bir tamaşaçı kimi siz özünüz də kənardan görürsünüz.  

Onlardan tələb olunan əsas keyfiyyət səs və diksiyadır. Bu siyahıya xarici görünüş, zövq, savad, dünyagörüşü də daxildir. Sözün düzü, gənclərimizin ümumi dünyagörüşü səviyyəsi məni tam qane etmir. Düzdür, ali təhsil aldığın universitet sənə müəyyən biliklər verir, amma insan özü də üzərində çalışmalı, dünyagörüşünü zənginləşdirməlidir. İnformasiyalı cəmiyyətdə yaşadığımız müasir dövrdə bu, o qədər də çətin məsələ deyil. Jurnalist dünyada baş verən bütün hadisələrdən agah olmalıdır. Çünki o, hər zaman diqqət mərkəzində olan bir insandır. Adi insanlar onlardan həmişə nəyisə öyrənməyə çalışırlar. O vaxtlar bir məclisə gedən kimi hamı ətrafıma toplaşar, mənə siyasətdən, mədəniyyətdən, elmdən suallar verərdilər. Onda tamaşaçı elə başa düşürdü ki, əgər sən efirə çıxırsansa, deməli, hər şeyi bilirsən. Hətta bir dəfə məclisdə olarkən bir kişi yaxınlaşıb mənə demişdi: “Oğlum ağır xəstədir, onun müalicəsi isə yalnız İspaniyada mümkündür. Siz İspaniyanın prezidentinə zəng vurub deyə bilərsiniz ki, o, bizi qəbul etsin?” Bax, o zaman televiziya diktorlarını bu qədər önəmli insan hesab edirdilər. Fikrimcə, aparıcı yalnız öz biliyi, savadı sayəsində yaddaqalan ola bilər. Jurnalist tamaşaçının gözündə şəxsiyyətə çevrilməlidir.  

O zaman məni bu addımı atmağa məcbur edən səbəblər var idi. Qazandığım tamaşaçı etibarını, sevgisini itirməmək üçün televiziyadan getməli idim. Mənim üçün nə qədər ağır olsa da, bu addımı atmaq məcburiyyətində qaldım. Düz 15 ilə yaxın efirdə olmadım. Amma bir müddət əvvəl Azərbaycan Dövlət Televiziyasından aldığım təklif əsasında uzun fasilədən sonra yenidən öz işimə qayıtdım. İndi AzTV-də aparıcıların bədii rəhbəriyəm. Yeni kadrları hazırlamaqdan, öz bildiklərimi onlara öyrətməkdən zövq alıram. 

Əlbəttə ki, olurdu. Amma bu cür təkliflərdən həmişə imtina edirəm. Bilirsiniz, niyə? Mən hesab edirəm ki, aparıcı tamaşaçının gözü önündə qocalmalı, alnında qırışlar əmələ gəlməli, saçı ağarmalıdır. Sən tamaşaçı ilə bərabər yaşa dolmalısan. Amma uzun fasilədən sonra birdən-birə efirə çıxanda onlar səni yad insan kimi qəbul edirlər. Bəlkə də yaşlı və orta nəsil səni qəbul edər, amma gənc nəsl fikirləşəcək ki, bu yaşında sənə vacibdir efirə çıxırsan? İstisna hallarda müəyyən təklifləri qəbul edirəm. Bu yaxınlarda Müslüm Maqomayevin ölüm gününə həsr olunmuş bir proqramı apardım. Əvvəla, bu, mənim yaşıma uyğun, ruhuma yaxın bir veriliş idi. Digər tərəfdən, Müslüm mənim üçün doğma insan olub.  

Düzünü desəm, televiziyaya baxmağa vaxtım olmur. İşimlə əlaqədar yalnız AzTV-də müəyyən proqramları izləyirəm. Çünki yetirmələrimin çıxışlarını həmişə nəzarətdə saxlamalıyam. Digər kanallara isə demək olar ki, baxmıram. Ona görə də hansısa verilişin daimi tamaşaçısı olduğumu deyə bilmərəm. Ümumiyyətlə, hər telekanalın öz istiqaməti var. Hansısa kanalda xəbərlərə, hansındasa şou-proqramlara baxmaq olar. Yəni seçim var. Sadəcə olaraq, mənim buna vaxtım yoxdur. 

Övladımın 9 yaşı var. 55 yaşında Tanrının mənə bəxş etdiyi körpə balamın adı Leylidir. Leyli nənəmin adıdır. Nənəm Şuşadan olub. Onu Şuşada gözəl qadınlardan biri hesab edirdilər. Ümumiyyətlə, Şuşada qızlar gözəl olur. Bu ad qızıma da çox yaraşır. Leyli istedadlı qızdır, beş yaşında filmə çəkilib. “Hökmdarın taleyi” filmində İbrahimxəlil xanın kiçik qızını oynayıb. Bu, bir təsadüf nəticəsində alındı. Dostlardan birinin yubileyində idim. Qızım Leylini də özümlə aparmışdım. Məclisdə həmin filmin ssenari müəllifi, prodüsser və rejissorları da iştirak edirdilər. Onlar Leylini görəndə dedilər ki, biz nə vaxtdır, filmə çəkməyə uşaq axtarırıq. Beləcə, o, “Hökmdarın taleyi” filmində oynadı. Bununla yanaşı, Leylinin rəsmə də böyük marağı var. Bu sahədə o, müəyyən uğurları da əldə edib. Rəssam olsa, onu dəstəkləyərəm. Amma sənət aləminə, televiziyaya qoşulmasını istəməzdim. Nə bilmək olar, Leyli böyüyənə kimi hələ 10-15 telekanal da açılacaq, aparıcılara ehtiyac olacaq. Yaşayarıq, görərik...