Şanlı aprel döyüşlərimiz zamanı ordumuz düşməni geri oturdaraq itkilərə məruz qoydu. Dörd günlük müharibə zamanı torpaqlarımızın işğal altında olan bir qismi azad edildi. Azad etdiyimi yüksəkliklərdən biri də Lələ təpə yüksəkliyidir. 

Bu günki müsahibimiz Lələ təpənin azad olmasında bir neçə gün sonra düşmənin atdığı artilleriya mərmisi nəticəsində sağlamlığını itirən Baş gizir Əzimov Elşən Balaxan oğludur. İndi yeriməkdə çətinlik çəkən hərbçimiz Əlilliyi olan şəxslər üçün Şağan müalicə pansionatında müalicə alır. Hərbçimizlə görüşmək üçün adı çəkilən ünvana yollandıq və pansionatın həyətində əyləşib söhbətimizə başladıq. 

Beləliklə Moderator.az aprel döyüşçüləri ilə bağlı növbəti yazını təqdim edir. 

“Mən Baş gizir Elşən Əzimov 1980-ci ildə Cəlilabad rayonun Məmmədrzalı kəndində doğulmuşam. Orta məktəbi bitirdikdən sonra 1999-cu ildə hərbi xidmətə yollandım. Xidmətimiz cəbhənin Füzuli rayonu istiqamətində başa vurub 2000-ci ildə təxris olundum. 2004-cü ildə yenidən hərbi xidmətə qayıdıb gizirlik məktəbində oxudum. Bundan sonra Hərbi polisin kəşfiyyat taborunda xidmətə başladım. 2006-cı ildə ailə həyatı qurdum. Dörd övladım var. 2009-cu ildən cəbhənin Beyləqan rayonu istiqamətində xidmətimə davam etdim. 2012-ci ildə Füzuli rayonu istiqamətində digər hərbi hissəyə Texniki nəzarət məntəqəsinin rəisi vəsifəsinə təyin edildim. İşim müharibə dövründə yararsız hala düşmüş texnikaları ərazidən çıxarmaq idi.

Aprelin 1-dən 2-nə keçən gecə düşmən təxribatının qarşısını almaq üçün ordumuz əks hücuma keçdi və iki saata Lələ təpəni düşməndən azad etdik. Lələ təpə bizim üçün strateji cəhətdən əlverişli yüksəklik idi. Düşmən daim o yüksəklikdən əkin sahələrində işləyən sakinləri atəşə tuturdu. Mən birbaşa döyüşdə iştirak etmirdim. Texniki nəzarət məntəqəsinin rəisi olduğum üçün texnikalara cavabdeh idim. Aprelin 2-də səhər saatlarında mayor Elnur Əliyev şəhid oldu. Səhər saatlarında mən də həmin əraziyə göndərildim və zədələnmiş bir texnikamızı ərazidən çıxardıq. 

Aprelin 4-də Lələ təpə yaxınlığına düşmənin qrat mərmisi düşdü. Hadisə nəticəsində bir əsgərimiz ağır yaralandı. Mən və tibb xidmət rəisi ilə əsgərə yaxınlaşdıq. Əsgərimizi son nəfəsində qucağıma götürüb maşına qoyurdum ki, daha bir mərmi yaxınlığımıza düşdü. Kontuziya aldım. Əsgərimiz şəhid oldu və məni isə hərbi hissənin tibb məntəqəsinə gətirdilər. 

Aprelin 5-də məni “Papanin” hospitalına gətirdilər. Yanıma gələn atamı və anamı tanımırdım. Sonradan özümə gəlib ordu sıralarına qayıtdım. Səhhətimlə bağlı 2017-ci ilin iyul ayında ordu sıralarından təxris olundum. Əslində təxris olunmaq istəmirdim, 16 ildən çoxdur ki, hərbidəydim. Təqaüdə çıxmağıma az müddət qalmışdı. Onda yeriyirdim. 2017-ci ilin fevral ayında ayaqlarım tutuldu. Məlum oldu ki, ayağımdakı sinir damarları zədələnib. Bir müddət əlil arabasında gəzdim və sonra gördüm ki, daha da ağırlaşıram. İndi də çəliklə gəzirəm”. 

Söhbətimizə davam etmək üçün qazimizin pansionatın dördüncü mərtəbəsində yerləşən otağına getdik. Qeyd edim ki, pansionata daxil olan kimi nəmişlik və qoxu iyi adamın ürəyin dayandırırdı. Elə xəstələrin qaldığı otaqlar da bərbad gündədi. Hələ müalicə otaqlarının daha da bərbad gündə olduğunu deyir xəstələr. Qazimiz söhbətinə davam edir:

“Papanin” hospitalına müraciət edib ayaqlarımdakı problemlə bağlı müalicə almaq istədim, amma məni orda qəbul etmədilər. Bildirdilər ki, 20 il xidmət etsəydin, səni bura qəbul edərdik. Bir çox xəstəxanalar gəzmişəm. Çox xərcim çıxıb, artıq maddi imkanım yoxdur. Dörd uşaq atasıyam. Mən ailəmə baxım, yoxsa özümü müalicə etdirim. Yerimək istəyirəm. Mayın 8-dən Əlilliyi olan şəxslər üçün Şağan müalicə pansionatında müalicə alıram. Mayın 22-də evə buraxılacam. Burda mənə həkimlər əlindən gələni edir, amma hələ ki, irəliləyiş yoxdur. 

Xaricdə müalicə olunmalıyam. Türkiyəyə göndərilsəm, orda ayaqlarımın müalicəsi mümkündür. Bizdə həkimlərimiz çarə tapa bilmirlər. Xahiş edirəm ölkə başçımızdan, müdafiə nazirliyimizdən mənim ayaqlarımın müalicəsi üçün köməklik göstərsinlər. Beş aydır ki, artıq yeriyə bilmirəm. İkinci qrup əliləm”.