O qəhrəman (oğullarımız vətən yolunda şəhid olur, anaları isə qəhrəman) anayla uzun müddət idi ki, görüşmək istəyirdim, ancaq özümdə cəsarət tapa bilmirdim. “Onunla necə danışa bilərəm ki, ürəyinin bala yarasına toxunmayım, incitməyim”- deyə tərəddüd edirdim onunla görüşməyə. Ancaq hər dəfə profil rəsmindəki şəhid balasının gözləriylə qarşılaşanda içimdən bir hiss məni təkid edirdi ki, mütləq danışmalıyam o anayla. Ən azı ona çatdırmalıyam ki, biz də sizin balanızıq, siz bir övladınızı Vətənə qurban verib, bizim kimi milyonlarla övlad qazandınız. Əbdülməcid tək sizin yox, bütün Azərbaycanın oğlu, qardaşı oldu. Nəhayət ki, cəsarətlənib Sumqayıta, aprel döyüşlərində canını vətən yolunda qurban etmiş şəhid Əbdülməcid Axundovun anası Ceyran xanımla görüşə yollandım. Ceyran xanımla görüşümüzü evlərində, Əbdülməcidin böyüdüyü evdə planlaşdırdıq. Evin hər divarı, hər hissəsi şəhidimizin xatirələriylə bəzədilmişdi sanki, hətta onun adına bir guşə də yaradılmışdı evdə. 

Ceyran anayla söhbətimizə Əbdülməcid Axundovun Məcidin (Ceyran xanım oğluna həmişə belə xitab edir) uşaqlıq illərindən danışmaqla başladıq.

- Məcid anadan olanda qeyri adi uşaq idi, onda qız gözəlliyi vardı. Toppuş,  qırmızı yanaqlıydı, o qədər şirin idi ki, həyətə düşəndə qucaqdan- qucağa gəzirdi. Harasa gedəndə, qonşu qadının yanına qoyurdum Məcidi. O qadın indi xəstədir, Məcidin şəhid olduğunu eşidib zəng vurmuşdu, mənimlə o qədər ağladı ki, çox pis olmuşdu.  Deyir yadındadı necə şirin uçaq idi, necə çox istəyirdim, uşaqlar onun üstünə təpinən kimi acıqlanırdım, deyirdim Məcidə dəyməyin. Bağçaya gedəndə müəllimlər Məcid onların qrupuna düşsün deyə dava eləmişdi. Hər yerdə Məcidimi çox istəyirdilər. Uşaqlarımı çox təmiz, səliqəli saxlayırdım deyə istəyirdilər ki, onların qruplarına düşsün. Məcidlə qardaşı yola getmirdilər, dalaşa-dalaşa böyüdülər, amma mehribançılıqları da var idi. Bir də görürdün ki, həyətdən qol-qola gəlirdilər. Elə vəziyyətdə çəkilmiş şəkilləri də çox olub. Həmişə oyuncaq üstündə dalaşardılar, amma özlərini müdafiə etməyi də bacarırdılar . 

- Bağçaya qoyanda da ağlamışdı. Yaxşı yadımdadır qardaşını da, Məcidi də yaş yarım olanda bağçaya qoymuşdum. Hələ də yadımdadı necə ağlamaqları,  məktəbdə də həmçinin ağlamışdı. Məcidi bir il tez qoydum məktəbə, hərdən deyirəm ki, kaş elə etməyəydim... Bu kaşlar da məni məhv edir... Məcidi elə evimizin yanındakı 16 nömrəli məktəbə qoydum. 11 il bu yolu getdi, gəldi, elə son mənzilə də bu yoldan getdi... 

Məcid hər yerdə seçilən uşaq olub, öz şıltaqlığı ilə də seçilirdi. Bir dəfə  müəlliməsi baxır ki, sinifdə nəsə vızıldayır, ancaq uşaqlar başların salıb dərs yazır. Müəlliməni maraq bürüyür ki, bu vızıltı nədir belə.Bir də görür ki, Məcid əlində nəsə tutub maşın surur. Uşaq var ki, yaşı dolsa da gec böyüyür, uşaq da var ki, yaşı azdır, ama tez böyüyür. Müəllimləri həmişə mənə deyirdi ki, sanki Məcid gec böyüdü. Elə hiss edirdim ki, Məcid hələ böyüməyib, gözümdə həmişə uşaq kimi qalmışdı. Əsgərliyə getməyindən də qorxurdum. 

Məcid xoruz ilindən idi deyə özünü həmişə xoruz kimi ortalığa atardı. Məktəbdə oxuduğu vaxt dərslərini öyrənməsi və çalışqanlığı yüksək olsa da, nadincliyinə görə həmişə məni məktəbə çağırardılar. Amma sonralar məlum olurdu ki, məktəbə çağrılmağıma səbəb olan nadinclikləri Məcid etməyibmiş. Sadəcə həmişə özünü önə verib deyərmiş ki, mən eləmişəm. Bir dəfə məndən məktəb üçün 10 manat istədi ki, bəs pəncərənin şüşəsini sındırmışam, onu təmir etdirməliyəm. Şəhid olandan sonra müəllimələri yas yerində dedilər ki, həmin vaxt pəncərəni Məcid sındırmayıbmış. Başqa uşaq sındırmasına baxmayaraq bu özünü qabağa veribmiş. İstəmirmiş ki, kimsə danlansın və kiməsə söz gəlsin.

Qardaşı böyük uşaqlarla dalaşanda həmişə qardaşının yanında olurdu, çox hünərli, qururlu oğlan idi. Müharibədən belə qorxmurdu, amma qorxsaydı belə qüruru onu qabağa atacaqdı. Dostları həmişə mənə deyirdi ki, Ceyran xala, onu qoyma əsgər getməyə. İndinin özündə də mənə deyirlər ki, bəs biz sənə deyirdik axı qoyma. Məcidin qururu olmasaydı, bəlkə də bir addım geridə qalardı. Bilirəm ki, orda şəhid olanları çoxsunu Məcid manga komandiri kimi qabağa aparıb. Deyib ki, nədən qorxursuz, durun döyüşə gedirik. Əsgər yoldaşları bizə gələndə Məcidin döyüşdəki şücatətindən danışırlar, deyirlər ki, dəhşət döyüşürmüş.  

- Mən balamla fəxr edirəm...  Mənim sakit bildiyim oğlum sən demə nələrə qadir imiş, nə boyda vətən sevgisi var imiş içində...Məcid xeyli erməni əsgəri öldürdüyünə görə, düşmən ölkənin KİV-lərində Məcidin şəhadətinə sevinərək manşet xəbərlərdə vermişdilər. Komandiri bizə gələndə elə hey Məcidin qorxmazlığından danışdı. Döyüş gedəndə də çox sevinirmiş, uşaqlara deyirmiş ki, şən mahnılar qoşun, sevinin, qorxmayın. Komandiri bizə döyüşdən şəkillərini görsətdi. Komandiri həmin şəkilləri bizə vermədi, amma axtarıb başqa yerdən tapdıq Məcidin doyüşdəki səkillərini. Şəkillərdə sevincdən gözləri gülür, bəlkə də düşünürmüş ki, qayıdandan sonra necə döyüşdüyümü hamıya danışaram. 

Məcid şəhid olmamışdan öncə ayağından yaralanıbmış. Ayağını rezinlə bağlayaraq digər şəhid yoldaşı Elvin Mirzəyevi ərazidən çıxarmaq istəyirmiş. Sonra hər ikisi bir yerdə şəhid olublar. Komandiri özü dedi ki, Əbdülməcid bir neçə əsgər yoldaşını yaralı vəziyyətdə xilas edərək ərazidən çıxarıb. Həmin əsgərlər hazırda müalicə alırlar və valideynləri yas mərasiminə gələrək Əbdülməcidin dayıları ilə görüşmüşdülər. Təəssüf ki, həmin vaxt mənim halım yaxşı olmadığına görə, onları görə bilməmişdim. Lakin çox istərdim ki, Əbdülməcidin əsgər yoldaşlarını görüm.

- Mart ayının 21-i xəbərlərdə eşitdim ki, Tərtərdə atışma olub. Sonra Əbdülməcidlə yazışdıq. Güllələrdən ibarət ürək şəkili var idi, onu mənə göndərib bayramımı təbrik etdi. Atışmanın baş verib-vermədiyini soruşdum, bildirdi ki, sakitcilikdir hər şey qaydasındadır. Aprel 1-i də qardaşının ad günü idi, zəng edib təbrik elədi, sonra mənlə də danışdı. Tələsirdi, vaxtının az olduğunu deyirdi. 

Məcidin şəhid olma xəbərini isə hamıdan əvvəl qardaşı Elçin almışdı. Gecə Məcidin əsgər yoldaşlarından birinin whatsapı ilə çətin də olsa əlaqə yarada bilmişdilər. Əsgər yazmışdı ki, hazırda neytral zonadayıq və döyüş gedir. Məcidi soruşanda isə bildirmişdi ki, Məcid əvvəl mənimlə idi, indi nə qədər axtarırıqsa, tapa bilmirik. 

Ondan sonra gecəylə Tər-Tərə yollandılar. Orada demişdilər ki, əsgərlər bombardman edilən neytral zonada qalıblar, kiminsə orada sağ qalması inandırıcı deyil. Elə orada da biliblər ki, Məcidşəhid olub. Əsgər yoldaşları deyirdilər ki, ayağından yaralanmışdı, yerdə sürünürdü. Ondan sonra Əbdülməcidi görməyiblər. Əbdülməcidin döyüşə getdiyi tabor böyük qəhrəmanlıq göstərib. Əbdülməcidin özü də özünü ən qaynar yerlərə ataraq döyüşüb. O qədər özünə güvənən uşaq idi ki, gücü çatdı-çatmadı sinəsini qabağa verərdi, qəhrəmanlığı çox xoşlayırdı. Mübariz İbrahimov, Ramil Səfərov sanki balamın idealına çevrilmişdi. Şəhid Mübarizin dəfn mərasiminə o qədər həvəslə baxırdı ki, bəzən mən “az bax belə şeylərə” deyə acıqlandırdım. 2-3 il bundan öncə qeyri-döyüş itkiləri və əsgər ölümləri ilə bağlı Bakıda keçirilən aksiyada da məndən xəbərsiz iştirak etmişdi. Heç vaxt bu cür haqsızlıqlarla barışmazdı və deyərdi ki, nəyə görə camaatın balaları heç nədən hərbiyə aparılıb öldürülməlidir. Bir dəfə yadımda idi, hər ikimiz hərbidə heç bir səbəb bilinmədən ard-arda öldürülən əsgərlərin xəbərini oxuyub bir yerdə nə qədər ağladıq. Gecə gündüz işğal altında olan torpaqlarımıza görə müharibə arzu edirdi. Bəzən deyirdim ki, müharibə olsa səni qoymayacam getməyə. Cavabında deyirdi ki, müharibə başlasa sən mənim qarşımı ala bilməzsən. Birdə görəcəksən ki, getmişəm. Əsgərlikdə olanda da gecə-gündüz çalışırdı ki, arxa hissədən önə getsin. 

- Sinif yoldaşları, dotları da çox pis olmuşdular. Sağ olsunlar, gəlib baş çəkirlər mənə. Hətta məktəb kollektivi, Məcidin müəllimmləri də gəlib Məcidi yad edirlər, bütün müəlimləri Məcidi şox istəyirdilər. İndinin özündə də Məcidin oturduğu partada onun şəkli qoyulub, hər gün gülləri dəyişdirilir.  

- Məcidi muqiqiyə, idman qoydum, amma özünü heç yerdə tapa bilmədi. Sonra birinci qrupa yönləndirdim, qəbul olundu ali məktəbə. Amma Məcidin ürəyindən həmişə hərbiçi olmaq keçirdi. Mənsə onu öz çərçivəmdə böyütdüm, həmişə mənim istədiklərimə tabe olurdu, sonda isə mən ona tabe oldum... Onu saxlaya bilmədim, getdi balam... Həmişə  deyirdi ki,  “Görərsən, mən əsgərliyə gedən kimi müharibə başlayacaq, oğlun vuruşacaq, bir də gördün məni bayrağa büküb gətiriblər. Sənə deyəcəklər ki, şəhid anasısan, başını dik tut. Başın uca gəzəcəksən həmişə”. 

Məcid bunu deyəndə özümdən aslı olmayaraq hönkürtü ilə ağladım. Dedim ki, qoymayacam səni əsgər gedəsən. Əsəbləşib dedi ki, görərsən, şəhid olacağam. Mübariz İbrahimovun dəfn mərasiminə baxanda da deyirdi ki, ana, bax gör necə xoşbəxtdir, dəfninə prezident də gəlib, mən də şəhid olacağam...

- Məcid əsgərikdə olanda həmişə qısa danısırdı bizimlə. Mən istəmirdim ki, o Tərtərə düşsun, Gəncədə qalmasını istəyirdim. Qoymadı, dedi ki, Gəncədən xosu gəlmir, elə Tərtərdə qalacaq. Məcid əsgərlikdə də yaxşı hörmət qazanmışdı. Onu silah anbarına nəzarətçi qoymuşdular, deyirdi ki, bu əsl kişi işidir. Mənsə həmişə qorxurdum, narahat qalırdım ki, birdən yuxuya gedər, nəsə olar. Məzuniyyətə gələndə balamı tanımadım, çox dəyişmişdi, böyümüşdü, kürəyi enlənmişdi. Qapıdan girəndə dedim ki, Məcid, bu sənsənmi? İki qat əyilib məni sinəsinə basdı. Bilirsiz, indi hərdən düşünürəm ki, bəlkə öz gözüm dəydi balama belə oldu...

Məzuniyyətə gələndə üzünü çox az görürdüm, mən işdə olurdum, o isə dostlarıyla birlikdə olurdu. Bayramda da yanına getməyə qoymadı, dedi gəlməyin, burda hər şey əladır, yeməyə hər şey verirlər. Biz də bayramdan qabaq gedib görüşdük, bayramn axşamı da mənim bayramımı təbrik etdi. 

- Yox, qızım, mənə heç nə agah olmamışdı. Bəlkə də olub, ancaq bilmirəm, artıq yaddaşım da itib, tez unuduram hər şeyi. Amma bibisi, dostları, hətta özü də yuxuda görübmüş ki, rəhmətə gedib. Bunları mənə indi danışırlar, hamısına deyirəm ki, niyə mənə bunu indi deyirsiz, bəlkə də onda bilsəydim nəsə edərdim. Balam şəhid olandan sonra da yuxuma girməyib. Elə istəyirəm ki, gəllə yuxuma, amma gəlmir... Gedirəm məzarının başına, ağlayıram, yalvarıram ki, nə olar yuxuma gəl, danışaq. Dotlarının, tanımadığım insanların yuxusuna girir, həmin insanlar mənə yazırlar ki, ana, oğlunuzu yuxuda gördüm. Yazıram, soruşuram ki, necə gördünüz, nə dedi sizə. Ən yaxın dostunun yuxusuna girmişdi, deyib ki, siz heç bilirsiniz biz hardayıq, biz Kəbədəyik, cənnətdəyik, dostum Elvin də burdadır....

- Məcid məni çox qocaltdı, dərdi çəkilməz dərddi... Qızım, bu evdə mütləq yeni bir Məcid doğulacaq... Sizə bir söz də deyim, Əbdülməcid babasının adını daşıyırdı, əmisi vermişdi bu adı ona. Məcid isə əvvəllər adını bəyənmirdi, həmişə deyirdi ki, böyüyəndə adını dəyişəcək.  GÜnlərin bir günü Məcid həyətdə oynayanda bir terk kişi ondan adını soruşub, bu da deyib ki, Əbdülməcid. Kişi buna deyib ki, sənin adın çox gözəldir və əsl kişi adıdır. O gündən sonra balam fikrini dəyişdi, adını sevdi, həmişə dedi ki, mənim adım əsl kişi adıdır. 

- Məcid şəhid olandan sonra mən çox üsyan qopardım, onun ölümüylə razılaşa bilmirdim, onu itirmək çox çətin gəlirdi mənə. Amma sonda özümü ələ almağa başladım, oğlumla fəxr edirəm. Aprel döyüşlərində şəhid olanlar  24 ildən sonra bütün dünyaya sübut etdilər ki, bizim qisas hissimiz soyumayıb, biz mütləq torpaqalrımızı geri alacağıq. Mən bir şəhid anası kimi, dovlətimizdən xahiş və tələb edirəm ki, aprel döyüşlərində şəhid olan oğullarımıza Milli Qəhrəman adı verilsin. Çünki onlar buna layiqdirlər, çünki onlar öz qanları, canları ilə 24 ildən sonra ölmüş inamları, hissləri yenidən oyatdılar. Gənclərimizi vətənə daha da möhkəm bağladılar, üç kəndimizi düşmən tapdağından azad etdilər. 

Onlar qorxmadan qabağa getdilər, son nəfəslərinə kimi vuruşdular, Vətən üçün canlarından keçməklə Milli Qəhrəman adına kimi ucaldılar. 

Bir də oğul böyüdən analara məsləhət görərdim ki, qeyrətli oğullar böyütsünlər, övladlarına Vətəni sevdirsinlər