Son dövrlər nazirlərin bölgələrə səfər etməsi və şikayətçilərlə görüşməsi intensivləşib. Hökumət adamlarının bölgələrə səfəri əsasən 2011-ci il Quba və 2013-cü il İsmayıllı hadisələrindən sonra başlayıb. Bu hakimiyyətin daxili narazılığı azaltmağa hesablanmış addımdır. Guya ki, bu səfərlərdə şikayəti olan vətəndaşlar dinlənilir və problemləri həll olunur.

Əcəba, görəsən öz kabinetlərində şikayətçiləri normal qəbul etmədikləri, bəzi hallarda günlərlə qapıda gözlətdikləri və qəbul etdikləri insanların problemlərin həll etməyən bu nazirlər bölgələrdə bir-iki saatlıq görüşlə   problemləri necə həll edirlər? Və yaxud nazirlərin özləri yerlərdə problemlərin həlli ilə məşğul olacaqlarsa, bəs yerli qurumlarının vəzifələri nədən ibarətdir? Buradan belə nəticə çıxmırmı ki, həqiqətən yerli qurumlar öz işlərinin öhdəsindən gələ bilmirlər . Belədirsə onda bu strukturların saxlanmasına dövlət  büdcəsindən küllü miqdarda vəsait  ayrılması nəyə və kimə lazımdır?  Həqiqətən yerli strukturlar  işlərinin öhdəsindən gəlsə idilər  o zaman heç nazirlərin bölgələrə zaman ayırıb, əlavə  dövlət vəsaiti xərcləyərək getməsinə ehtiyac da qalmazdı.

Məsələnin başqa bir əsas və önəmli tərəfi isə ondan ibarətdir ki, icra hakimləri tərəfindən formal olaraq hazırlanan bu görüşlərdə  problemi olan əsil şikayətçilər  iştirak edə bilmir. Çünki, görüşlər əvvəlcədən planlaşdırılır. Təbii ki, icra hakimləri də öz növbəsində rəhbərlik etdiyi bölgədən şikayətlər olmasını istəməz. Bu səbəbdən də  şikayətçilərin   görüşlərdə  iştirakını əngəlləməlidir. Bu cür adamların ya müxtəlif yollarla görüşdə iştirakı əngəllənir, ya həmin şikayətçilər  hədə-qorxu, təzyiqlə üzləşir, bəlkə də elə “Naxçıvansayağı”  psixoloji dispanserə yatırlmaqla hədələnirlər.

Bu yaxınlarda bir nəfər həmsöhbətim isə təxminlərimi tam doğruldu. Sən demə həmin şəxs mayın 16-da Cənub zonasına sakinlərlə  görüşmək üçün səfər edən Baş prokuror Zakir Qaralovla görüşdə iştirak etmək istəsə də, ona bu imkan tanınmayıb. Adam nə qədər yalvar-yaxar etsə də görüşə buraxmayıblar. Sonda isə ona görüşün  bitdiyini deyiblər. Halbuki, şikayətçi sakinimizin dediyinə görə, görüş davam edirmiş və Baş prokurorla gələnlər də sağda-solda yeyib-içib istirahət edirmişlər.

Başqa bir məqam isə ondan ibarətdir ki, həmsöhbətim görüşdə iştirak etmək istəməsinin məqsədi özü üçün deyil, səlahiyyətli nümayəndəsi olduğu, qoltuq ağacı ilə gəzən, sosial problem içində boğulan bir ailə üçün imiş. Burada da bir məntiqsizlik ortaya çıxır ki, bir ölkənin Baş prokuroru və ya Daxili İşlər naziri bölgəyə gedib kiminsə sosial problemlərinimi həll edəcək? Halbuki şikayətlərin də böyük əksəriyyəti sosial problemlərdəndir.

 Elə başa düşülməsin ki, biz hansısa nazirin bölgələrə səfərinin, əhali ilə görüşünün əleyhinəyik əsla, əksinə görüşlərin tez-tez baş verməsinin tərəfdarıyıq. Amma bu formatda deyil. Könül istər ki, şou yaradılmadan, əvvəlcədən heç kimə xəbərdarlıq edilmədən bu nazirlər rayonlara səfər etsin və hansısa icra başçısının təyin etdiyi qapalı zalda yox, açıq havada görüş keçirsin. Küçələri, bazarları dolaşsın, əhalinin suallarını cavblandırsın, şikayətlərə qulaq assın, dolanışıq  vəziyyətləri ilə, bazardakı qiymətlərlə tanış olsun, dükanlardakı qara siyahılara nəzər yetirsin və ən nəhayət  bircə dəfə təmtəraqlı yeyib-içməkdən, bircə gün məmur həyat tərzindən imtina edib kasıb-kusubun yediyindən yesinlər, onlar kimi yaşasınlar və heç olmasa bircə gün onların keçirdikləri hislərdən agah olsunlar. Agah olsunlar ki, bəlkə ondan sonra həqiqi mənada əhalinin problemlərinin həll ilə məşğul olalar.

Elman Abbasov