Aprelin 2-dən etibarən təmas xəttində vəziyyətin gərginləşməsi fonunda Ermənistan Silahlı Qüvvələri tərəfindən azərbaycanlılara məxsus evlərin, mülki obyektlərin raket zərbələrinə məruz qoyulması halları kəskin surətdə artıb. Məhz bunun nəticəsində azərbaycanlılar içərisində həlak olan və yaralanan mülki şəxslərin sayı durmadan artmaqdadır. Nə qədər qəribə olsa da, Azərbaycanın hərbi-siyasi rəhbərliyi verilən itkilərə rəğmən düşmənin mülki obyektlərinə zərbə vurmağa tələsmir. Belə ki, rəsmi Bakının səsləndirdiyi bəyanatlarda yalnız hərbi obyektlərə zərbə endirildiyi, mülki ermənilərə atəş açılmadığını bildirir. Tərtər, Ağdam və digər cəbhəyanı ərazilərdə yüzlərlə evin, minlərlə azərbaycanlının ağır artilleriya zərbələrinə məruz qaldığı mövcud situasiyada belə rəsmi Bakının belə bir mövqe sərgiləməsi

ciddi suallar doğurur. Ermənilərin körpə, qadın, qoca demədən həmişəki kimi mülki azərbaycanlıların qanına susadığı bir zamanda Azərbaycanın yalnız hərbi obyektlərə zərbə endirməsi, ermənilərin məskunlaşdığı yaşayış məntəqələrinə atəş açmaması nə ilə bağlıdır? Bu fəaliyyətsizliyin əsl adı nədir ”“ humanizm, cəsarətsizlik, yoxsa öldürülən mülki azərbaycanlılarının ruhuna xəyanət?

Ermənilərin mülki azərbaycanlıların üzərinə od ”“alov ələməsinə baxmayaraq, rəsmi Bakının humanizm çətirə altına sığınması nəinki yolverilməz, həm də gülüncdür. Şübhəsiz, Azərbaycan tərəfinin bu humanizmi mülki azərbaycanlılar üçün təhlükəsiz ötüşsəydi, o zaman bunu hardasa başa düşmək, hardasa qəbul etmək mümkün idi. Lakin reallıq bundan ibarətdir ki, rəsmi Bakının mülki ermənilərə tanıdığı yaşam humanizmi mülki azərbaycanlıların qanı və canı hesabına başa gəlir. Bu humanizm Azərbaycan insanının ölümü hesabına ayaqdadır. Öz xalqını ölümə məhkum etmək hesabına göstərilən bir humanizmin isə nə dərəcədə alqışlanacaq bir addım olduğunu şərh etməyə yəqin ki, ehtiyac yoxdur. Çünki adı humanizm olan bu əməlin mahiyyəti istər I Qarabağ müharibəsi, istərsə də son olaylar zamnaı öldürülən mülki azərbaycanlıların ruhuna xəyanətdir.

Təbii, ola bilsin ki, rəsmi Bakı düşmənin mülki obyektlərinə zərbə endirəcəyi təqdirdə bunun hərbi əməliyyatları daha da qızışdıracağı, ermənilərin bundan təbliğat məqsədi ilə geniş istifadə edəcəyindən ehtiyat edir. Halbuki, belə bir ehtiyat üçün də heç bir əsas yoxdur. Çünki rəsmi Bakı hər zaman ordumuzun qüdrətindən əmin bir şəkildə bəhs edib və hərbi əməliyyatların genişlənməsində torpaqları işğal edilən dövlət kimi daha maraqlı olmalıdır. İşin təbliğat tərəfinə gəlincə, bu dünyada hər şey, istənilən hadisə və olay, istənilən hərəkət və ya hərəkətsizlik ermənilər üçün təbliğat vasitəsidir. Odur ki, bu məsələdə ermənilərin əlinə əsas verməməyə çalışmaq əlavə vaxt və enerji itkisindən başqa bir şey deyil.

Tarix sübut edir ki, erməniyə acımağın, ona güzəştə getməyin heç bir tərbiyəvi, islahedici anlamı yoxdur. Bu xalqa qarşı hərəkət prinsipi “ilanın ağına da, qarasına da lənət” prinsipi əsasında həyata keçriilməlidir.

Burada hər hansı istisnaya yol vermək olmaz.

Onu da qeyd edək ki, bəzi siyasilər mülki obyektlərə zərbə endirməyin heç bir hərbi üstünlük qazandırmaacağı ilə bağlı fikirlər səsləndirir ki, bu fikirlərin də hər hansı əsası yoxdur. Çünki mülki hədəflərin məhvi, düşmən mülkilərinin məhv edilməsi əslində real döyüşçü potensialının məhv edilməsi deməkdir. Çünki bu gün ordumuzla üz-üzə dayanan düşmən əsgərlərinin hamısı həmin mülki obyektlərdən, erməni ailəlrindən çıxıb. Və daha minlərlə erməni həmin evlərdə səfərbərlik əmri gözləməkdədir. Bundan başqa, mülki ermənilər arasında yaşanacaq itkilər erməni həbçilərinə psixoloji baxımdan sarsıdıcı zərbə vuracaq ki, bu da qələbə üçün zəruridir.

Və ən əsası ermənilərə məxsus yaşayış məntəqələrinin məhv edilməsi bu gün Azərbaycan qarşısında sadəcə bir zərurət deyil, həm də mənəvi borc amili olaraq dayanır. Bu, ermənilər tərəfindən öldürülən,  əzaları kəsilən minlərə azərbaycanlının narahat ruhu qarşısındakı borcdur. Ödənilməsini gözləyən bu borc bizdən öldürülən günahsız insanlarımızın intiqamını almağı tələb edir. Bu borc tələb edir ki, gec də olsa ermənilər də ağrı hissi ilə, bu hissin özü ilə gətirdiyi acı ilə tanış olsun. Gec də olsa düşmən də əsl itki ilə üz-üzə gəlsin. Bir qadının, bir uşağın, bir qocanın öldürülməsi nə deməkdir, insana nələr yaşadır, öyrənsin. Bəlkə o zaman düşmən mülki obyektlərin atəşə tutulmasını dayandırar. Bəlkə o zaman anlayar ki, qılınc yalnız qalxan qaldıran şəxsə qarşı qaldırıla bilər. Bəlkə o zaman ermənidən adam çıxdı... Bəlkə...

Seymur Əliyev

e-mail: [email protected]