Dünya bir pəncərədir, hər gələn baxıb gedər. Hacı İslam Məmmədov Allahın dərgahına qovuşmuşdur!
Allah-Təala həmişə çox istədiyi insanları vaxtından tez öz dərgahına aparır. Ona görə öz dərgahına aparır ki, belələrinin qədir-qiymətini bir çoxumuz hələ sağlığında bilmirik. Allah da görür ki, bu cür bəndələrin qədrini yaxşı bilmirik, ona görə də götürüb aparır göy üzünə.
Şair Cabir Novruz “Sağlığında qiymət verin insanlara” şeirində qeyd etdiyi kimi:
Bir arzum var, ay adamlar, qoyun deyim,
Sağlığında qiymət verin insanlara,
Yaxşılara sağlığında yaxşı deyin,
Sağlığında yaman deyin yamanlara...
Ruhları göy üzünə çəkilən adamlar orda Allahla bir yerdə bəndələrdən uzaq və rahat yaşayırlar. Ruhu Allaha qovuşan və həmişə haqqı-ədaləti hər şeydən üstün tutan insanlardan biri kimi tanınmış Hacı İslam Məmmədovdur. O İslam Məmmədov ki, yaşadığı 67 il ərzində haqqı-ədaləti hər şeydən üstün tutub.
Tanınmış sadə peşə adamı, məhəllənin mollası hacı İslam Məmmədov 67 il yaşadığı ömrü şərəflə başa vurub. Qonşuların, sadə peşə adamı - poçtalyon kimi xidmət etdiyi ərazi sakinlərinin dərin hörmətini qazanmışdır. Həm ailəsinin, həm kəndinin, həm də çalışdığı yerlərdəki insanların yadında namuslu və kişi bir adam kimi qalıb. Ona görə qalıb ki, o, bu həyata gələndə dünyanı pəncərə sanmayıb və dünyada elə işlər görüb ki, etdiyi yaxşılıqlar onun qabağına çıxmasa da, balalarının, nəvələrinin qabağına çıxacaq.
Hacı İslam Məmmədovun qəflətən dünyasını dəyişməsi xəbəri o qədər insanı sarsıdıb ki, saymaqla qurtarmaq olmaz.
Hacı İslam kimi kişilər hələm-hələm dünyaya gəlmir. Çünki bu adam heç vaxt şəxsi maraqlarına xidmət etməyib, camaatın rəhmətə gedənlərinə təmənnasız Qurani-kərim oxumaqdan mənəvi zövq alıb.
Hacı İslam Məmmədov elə bir adam idi ki, heç vaxt tərifi, xoş sözləri və təmtərağı xoşlamazdı. Kimsə ona etdiyi yaxşılığa görə minnətdarlıq edəndə o dəqiqə deyərdi ki, sən Allah, o barədə danışma.
Həmişə onu gülərüz, zarafatcıl və şirin söhbətlər edən adam kimi tanıyıblar. Hətta ömrünə bir neçə saat qalmış ömür-gün yoldaşı Səidə xanımla şirin zarafatlar edərək qonşunun oğlunun toy məclisinə gedir. Onlar da bu zarafatı eşidəndən sonra deyiblər ki, İslamın heç nəyi yoxdur, sap-sağlamdır. Amma bir neçə saat keçib, o toy şənliyində dünyasını dəyişib. Həyata gözlərini əbədi yumanda da əcəlin qabağında kiçilməyib. Ölümə gülüb və qəh-qəhə çəkib, həyatda necə mərd yaşayıbsa, ölümü də cəsarətlə qarşılayıb.
Elin hörmətini qazanan Hacı İslamın üç övladı, altı nəvəsi var. Bir nəvəsi Naxçıvanda Dövlət Universitetinin Tibbi fakultəsində oxuyur.
Allah-Təala ona nəvə şirinliyi də qismət edib. Ancaq neyləmək olar ki, Allah-Təala çox istədiyi insanları onun qədrini bilməyən bəndələrin yanında qoymaq istəmir. Görür ki, bəndələr bu insanların mərdliyini, dəyanətini və kişiliyini qiymətləndirə bilmir, aparır öz dərgahına.
Şair Vaqif Bəhmənlinin “Dünyadan köçəndə” şeirini oxuyanda bu bəndlər, istər-istəməz, insanın qəlbinin sarı siminə toxunur. Şair sanki şeirinin həmin bəndlərini Hacı İslam haqqında yazıb.
Yumaram gözümü görən harda mən,
Nə zaman sönərəm şam kimi səssiz…
Kiminsə saçına səpilər ağ dən,
Bu olar dünyaya məndən qalan iz.
Yarımçıq kəsməyin toyu, düyünü,
Şənliyə boylanan ömür gözəldir.
Heç kim ağlamasın mən ölən günü,
Göz yaşı vaxt alır, ömür gözəldir.
Bir neçə həftədən sonra Hacı İslam Məmmədovun haqq dünyasına qovuşmağının 40 günü tamam olur. Nə qədər ağır olsa da, bu 40 gündə onun yoxluğuna qohum-əqrəbası, ailəsi, övladları inana bilmirlər. İnana bilmirlər ki, artıq qapı döyülməyəcək və Hacı İslam bu qapını açıb içəri girməyəcək.
Hacı İslam Məmmədov heç kimin ağlamasını, saçını yolmasını, dizinə döyməsini istəməzdi. Heç dəbdəbəli yas məclisi qurulmasını da arzulamazdı. Ona görə ki, bu adam dünyaya necə sadə gəlmişdisə, elə o sadəliklə də Allahın dərgahına qovuşdu.
Ruhu Allahın dərgahında olan belə insanlar bu dünyada sakitlik tapmasalar da, Allahın dərgahında bəlkə sakitlik tapalar.
Bir daha Allah bu cür dəyərli insan olan Hacı İslama rəhmət eləsin, ruhu şad olsun, qəbri nurla dolsun!
Qələmə aldı: İsmayıl Mustafaoğlu
