“Mən prezidentin çörəyini yeyirəm, mən prezidentin əsgəriyəm”. Bu və buna bənzər fikirlər son günlər nəinki müxtəlif iş adamları, icra məmurları, hətta millət vəkillərinin də sevə-sevə işlətdiyi ifadələr sırasına daxildir. Formal da olsa xalqı təmsil edən, parlamentdə xalqın adından danışan millət vəkillərinin özlərini xalqa deyil, prezidentə borclu hesab etməsi,  xalq qarşısında deyil, prezident qarşısında cavabdeh saymaları olduqca əcaib və bir o qədər də düşündürücüdür.

Xalqın sırasından çıxıb xalqı təmsil etməli olan, xalqın istək və arzularının, xalqın iradəsinin carçısına çevrilməli olan millət vəkillərinin yediyi çörəyə görə xalqa deyil, prezidentə minnətdar olmaları nə dərəcədə doğrudur? Yalnız və yalnız prezident qarşısında öhdəlik daşıdığını düşünən bir millət vəkilinin xalq adından danışmağa, xalqı formal da olsa təmsil etməyə haqqı varmı?

Bəli, təəssüflər olsun ki, bu gün parlamentdə təmsil olunanların böyük əksəriyyəti, etiraf edib-etməmələrindən asılı olmayaraq özlərini sadəcə prezident qarşısında cavabdeh hesab edirlər ki, bu da həmin insanların xalqla hər hansı bağlılığının olmamasından xəbər verir. Bir millət vəkilinin “mən prezidentin çörəyini yeyirəm” deməsi  onun daşıdığı ada, aldığı statusa layiq olmamasının isbatıdır. Bir millət vəkilinin “mən prezidentin çörəyini yeyirəm” deməsi onun özünü xalqa borclu hiss etməməsinin, xalqa xidmət etmək məcburiyyəti duymamasının göstəricisidir. Bir millət vəkilinin “mən prezidentin çörəyini yeyirəm” deməsi onun xalqdan sadəcə deputat mandatı almaq üçün vasitə kimi istifadə etməsinin təsdiqidir. Bir millət vəkilinin “mən prezidentin çörəyini yeyirəm” deməsi onun parlamentdə müzakirə edilən bütün məsələlərə yalnız prezidentin arzu və maraqları baxımından yanaşmasının isbatıdır. Və bütün bunlarla yanaşı bir millət vəkilinin “mən prezidentin çörəyini yeyirəm” deməsi, həm də onun parlamentdə kimin iradəsi ilə yer aldığını deşifrə edir.

Bəli, heç şübhəsiz ki, bu gün parlamentdə təmsil olunanların əksəriyyəti xalqın iradəsi, xalqın diktəsi ilə seçilməyib. Və bu baxımdan onların yedikləri çörəyə görə prezidentə və ya hansısa nazirə minnətdarlıq ünvanlaması başadüşüləndir. Lakin bu minnətdarlıq həm də xalqın hüquq və haqqının qəsb edilməsi deməkdir. Bu minnətdarlıqda insanın layiq olmadığın yerə, layiq olmadığın məqama təyin olunmasından doğan məmnunluq qarışıq gizli narahatlıq mövcuddur.

 Bu, elə bir minnətdarlıqdır ki, bu minnətdarlığı ən ağır suçun milyonlar qarşısındakı etirafı kimi qiymətləndirilməlidir.

Halbuki, bütün zamanlar üçün keçərli olan bir həqiqət var: dünyanın hər bir yerində bütün ləyaqətli, şərəfli, məğrur insanlar hər zaman öz zəhmətlərinin, öz alın tərinin çörəyini yeyib və bu gerçək bu gün də dəyişmiş deyil. Bu baxımdan hətta xalq tərəfindən formalaşan legitim parlamentin təmsilçiləri belə onlara etimad göstərdikləri üçün xalqa minətdar olsalar da, yedikləri çörəyə görə  öz zəhmət və intellektlərinə minnətdardılar. Vəzifə və sosial statusundan asılı olmayaraq bir insanın yediyi çörəyə görə özünü kiməsə borclu hesab etməsi, həmin insanın natamamlığından xəbər verir. Və ən əsası ”“ özü öz çörəyini qazana bilməyən bir insanın azad iradəyə, müstəqil fikrə malik olması mümkünsüzdür. Çünki bu cür insanların nə deməsindən tutmuş, necə hərəkət etməsinə qədər hər şeyi onlara öz məntiq və iradəsi deyil, çörək verəni müəyyənləşdirir. Başqa sözlə desək, bu qəbildən olan insanlar üzərində söz sahibi onların özü deyil, bu şəxslərə çörək verən olur. Bu baxımdan dünyada bəlkə də ən böyük dərd, ən böyük bədbəxtlik yediyin çörəyə görə özünü kiməsə borclu hesab etməkdir. Və ləyaqətli insan üçün bu bədbəxtlik qarşılığnda deputat olmaq səadəti heç nədir!

Seymur Əliyev

e-mail: [email protected]