Çox qələm sahibi, çox söz xridarı çox yerdə deyib, çox yerdə yazıb ki, “Azərbaycan xalqı şair xalqdır”. Təəssüf ki, bu, belədir və bunun ziyanlı tərəfi əsas odur ki, bu deyimi müstəqim mənada başa düşənlər əsasən son bir əsrdə, xüsusən həmin əsrin axırıncı 50-60 ilində poeziyaya elə dürtülüblər ki, misralanmış mənasız söz yığınları arasında əsl şair sözünüə nadir hallarda rast gəlirsən. Gələndə də onu təbərrik kimi ruhuna, qanına, nəfəsinə hopdurursan. 

Göstərdiyim dövrdə Tanrının şairlik nəsib etdiyi az saydakı söz ustadlarından biri də şəxsən mənim üçün, həmçinin Azərbaycan poeziyası üçün, eləcə də bəşəri insanlıq lirikası üçün məhz Musa Yaqub idi.

Ara-sıra müxtəlif mətbuatda gözümə sataşır ki, birisi Qarabağ müharibəsi barədə, Şuşa haqqında, şəhidimiz barədə fikrini yazıb. Yazıb və sonda da adını, soyadını göstərib, vergül qoyaraq yazıb: şair... Oxuyub çox-çox yanğıyla düşünürəm: ay zavallı, şairin adı və soyadı onun ilhamının etiketidir, əlavəyə ehtiyacı yoxdur axı...

Musa Yaqub nadir şairlərdəndir ki, sözün bakirəliyi, fikrin munisliyi, duyğunun qüdsiyyəti üstündə əsim-əsim əsirdi.

Musa Yaqub nadir şairlərdəndir ki, əlinə qələm aldığı gündən sözü urvatdan salanlara qarşı elə sözün özü ilə qasırğa, fırtına, tufan qoparıb.

Musa Yaqub nadir şairlərdəndir ki, onun canı, qanı, nəfəsi, ruhu olan misralarının gərdişini görmək, ətrini duymaq, dadını-tamını hiss etmək mümkündü. Çünki Musa Yaqub möcüzəli ilhamı ilə sözün rəngini-rufunu görürdü, görüb duyurdu, duyub öz nəfəsinə qatır, öz ilhamının qüdrətilə ona gözəllik, ülviyyət libası biçib əbədiləşdirirdi.

Musa Yaqub nadir şairlərdəndir ki, mövzusundan asılı olmayaraq, misraları elə qol-boyun olublar, beytlər bir-birinə elə sarmaşıblar, sözlər elə öpüşüblər ki, onların qibləsi insan paklığına, söz ülviyyətinə yönəlmiş ibadət düzümünü pozmaq mümkün deyil.

Musa Yaqub nadir şairlərdəndir ki, “metafizik şairdir” deyiminin (fikir mütəfəkkir alim Rafiq Əliyevindir) bütün keyfiyyətlərini – incəliyini, fəlsəfi, psixoloji, emosional mənalarını dəqiq, riyazi həssaslıqla ehtiva edib.

Musa Yaqub nadir şairlərdəndir ki, özü də, sözü də, sözünün ruhu, nəfəsi, ətri də təbiətin özüdü.

Musa Yaqub nadir şairlərdəndir ki, onun dünyaya, insanlığa, mənəvi saflığa köklənmiş fikir orbitinin mərkəz nöqtəsi doğma ocağı Buynuz kəndidir. Ona görə də onun poetik çırağının, şairlik lampasının halallıq, müqəddəslik işığı Azərbaycanın hər yerindən ap-aydın görünür.

Alman mütəfəkkiri Hötenin bir aforizmini xatırlayıram: “İnsan pulu itirəndə az şey itirir, vicdanı itirəndə çox şey itirir, şərəf və ləyaqəti itirəndə hər şeyi itirir”. Musa Yaqubun adı qədər ləyaqəti də, şərəfi də qranit əzəmətlidi. Elə buna görə də poeziya meydanında hündür görünmək üçün şərəf və ləyaqətlərini qatlayıb ayaqlarının altına qoyanlardan qat-qat yüksəkdə, ucalıqda görünür. Bu görünən ucalıq onun Tanrı dərgahındakı halalca əzəmət payıdır, ləyaqət hücrəsidir.

Neçə-neçə süfrədə birlikdə duz-çörək daddığım, poeziyasında ruhumu yuyundurduğum, misralarından mənəvi qida aldığım Musa Yaqub yaddaşımda beləcə əzəmətli insanlıq və şairlik abidəsinə çevrilib.