(Əvvəli dünən 10.05 tarixdə saytda yerləşdirilib)...Biri saqqız çeynəyə-çeynəyə mənə yaxınlaşdı. Soruşdu ki, Şuşa nooldu? Bildim ki, öyrədilmiş adamdı, ancaq sözümü dedim. Dedim sənin kimi bığıburma cavanlar burda saqqız çeynəyəndə Şuşa gedər də, dədəmdən mənə ordu qalmışdı ki, onu qoruyam? Bunu deməyimlə dördü də töküldülər üstümə, nə ağız qaldı, nə baş ”“göz.
-Elə səfirliyin önündəcə?
-Bəli. Təsəvvür edin ki, səfirlikdən bir nəfər yaxına gələn olmadı. Xoşbəxtlikdən Ukraynanın səfirliyi bizim səfirliklə bitişik idi. Ukrayna səfirliyinin qapısında dayanan polis özünü yetirməsəydi, məni öldürəcəkdilər. Nə isə ağız-burnum qan içində, şalvarım cırılmış halda səfirliyin maşınına oturub düz təyyarənin trapına sürdürdüm. Səfirlik maşını olduğundan maneəsiz keçə bildik. Çıxdım ki, Abbas Abbasovla Pənah Hüseyn oturub. Bunlara dişimin dibindən çıxan nə vardısa dedim ki, siz nə namussuz, şərəfsiz adammışsınız, məni yalvar-yaxarla Şəkidən bura gətirib öldürtmək istəyirdiniz? Elə orda öldürə bilərdiniz də. Pənah başladı ay balam ölsün, belə oldu- filan oldu. Onun xasiyyəti idi, cavab verə bilməyəndə balasının canına and içirdi həmişə. Nə isə, bütün acığımı, hirsimi tökdüm bunların sifətinə. Dinə bilmədilər. İndi təsəvvür edin ki, 3-4 gündən sonra mən də bunlara qoşulub Soçiyə getməliyəm, Qraçovla razılaşmamız belə olub. Ağzım-burnum o vəziyyətdə, birtəhər qrimlənib Soçiyə gedəsi oldum. Çünki orda danışıqlarda Pənah demişdi ki, biz Soçiyə yeni müdafiə naziriylə gələcəyik. Qraçov da demişdi ki, əgər Rəhim Soçiyə gəlməsə, heç bir danışıq olmayacaq, gəldiyiniz kimi də geri qayıdacaqsınız. Ona görə də canımı dişimə tutub bunlarla getdim Soçiyə. Mən, Pənah, Abbas, Cümşüd Nuriyev, Şirin Hacıkərimov getdik Soçiyə. Burda bir haşiyəyə çıxmalıyam. Mən həbs olunandan sonra Cümşüd Nuriyev televiziyaya çıxaraq dedi ki, biz Soçiyə danışıqlar aparmağa gedəndə gedib gördük ki, Rəhim Qazıyev orda rus və erməni generalları ilə bir yerdə yeyib içir. Bu, artıq sözün bitdiyi yerdi. İnsan necə bu qədər qırmızı böhtan deyə bilər? Axı biz bir təyyarədə getmişdik Cümşüdgil ilə. Aeroportdan da 16 kilometr məsafə var idi görüş keçirəcəyimiz yerə. Bakıdan gedən hamı aeroportdan bir RAF mikroavtobusda getmişik hava limanından görüş yerinə. Mən yetim harda gedib onlarla yeyib-içdim? Nə isə, görüş başlamazdan öncə Qraçov məni qucaqlayıb dedi ki, mən sənə demədimmi bunlar səni öldürəcək. Nə isə, danışıqlar başlayan kimi mən çıxdım ki, nə danışırlar, qoy heç mən bilməyim.
-Deyəsən İsgəndər Həmidovun istefası məsələsi də qaldırılıb həmin görüşdə.
-Ağ yalandı. Qraçovun işi-gücü qurtarmışdı ki, belə bir yersiz istəkdə bulunsun.
- Surət Hüseynov barədə də hələ açılmamış çox sirlər var...
-1992-ci ilin oktyabrın sonu idi, Elçibəyi Türkiyəyə yola salırdıq. Bəy gedib 29 oktyabr - Türkiyənin cümhuriyyət bayramında iştirak edəcəkdi. Yola salıb qayıdanda dedilər Gəncədən Surət Hüseynov gəlib. Oturub söhbət elədik. Dedi ki, Rəhim bəy, mən bura gəlmişəm sizə deyəm, istəyirəm ki, gəlin bütün qüvvələri Əbülfəz bəyin ətrafında birləşdirək, Qarabağ məsələsini birdəfəlik həll edək. Sonra da mən çıxım gedim biznesimin dalınca. Mənim siyasətdə-zadda işim yoxdu vallah. Götürüb İsa Qəmbərlə danışdım, razılaşdıq ki, sabah görüşək. Səhərisi getdik Buzovnaya, orda Surətin qohumun həyət evi vardı. Mən idim, Pənah Hüseyn və İsa Qəmbər oturub danışdıq ki, Əbülfəz bəy də noyabrın 5-də qayıdıb gəlsin. Onu öz iqamətgahına yola salaq, ordan da gəlib çörək yeyək, bu məsələni də ətraflı müzakirə edək. Mərdəkan yolunda bir məhşur “Arzu” kafesi vardı, ora göstəriş verdim 10 nəfərlik yemək hazırladılar. Həmin kafe ilə üzbəüz Xəzər Dəniz Donanmasının bir qonaq evi vardı. Guya ki, iqamətgah idi, amma ikicə otağı vardı. Heç mətbəxi də yox idi, xəbər göndərdim ki, 10 nəfərlik yemək sifariş verib ora gətirsinlər. Nə isə, noyabrın 5-də Əbülfəz bəy Türkiyədən qayıtdı, onu iqamətgahına yola salıb gəldik həmin yerə. İsa Qəmbər, Pənah Hüseyn, Tamerlan Qarayev, İsgəndər Həmidov, Etibar Məmmədov, Şadman Hüseyn, Tahir Əliyev, Surət Hüseynov və mən olduq. And olsun Allaha, mən hələ bilmirəm ki, Surətin ürəyində nələr var və burda nə danışacaq. Surət başladı ki, ay bəylər, gəlin hamımız bir yumuq kimi Əbülfəz bəyin ətrafında birləşək, bu Qarabağ məsələsini həll edək. Mənə də heç nə lazım deyil, gedib bizneslə məşğul olacam. Yaxşı olar ki, elə Etibar Məmmədovu da baş nazir qoyun, yumruq kimi hakimiyyətimiz olsun. Araya bir ölü sükut çökdü. Heç kim bunu gözləmirdi. Birinci İsgəndər durdu ki, mən getməliyəm, vacib işim var. Hamı dağılışdı. Amma razılaşdıq ki, sabah ya Pənah Hüseyn, ya da İsa Qəmbər Elçibəylə danışır, təzədən görüşürük. Səhər gördüm bunlardan bir səs-soraq çıxmadı. İsa bəyə zəng vurdum ki, nooldu? Dedi ki, məsləhət olmadı. Pənah da eyni havanı çaldı. Götürüb özüm Bəyi yığdım. Gördüm onun da qulağını lazımınca doldurublar. Etiraf edək ki, həmin vaxt Etibarın çox böyük nüfuzu vardı. Onun da qüvvəsini bir yerə qatıb komandamızı gücləndirmək şansı olduğu halda İsa Qəmbərlə Pənah Hüseyn bunu qoymadılar. Bu gün Surəti ağ yuyub qara sərirlər. Amma soruşan yoxdu ki, axı onu siz gətirib o boyda səlahiyyət və rütbə, iki vəzifəni birdən verdiniz. Niyə gətirdiniz və niyə öz komandanıza üzv etmədiniz? 92-ci ilin dekabrında Əbülfəz bəyin kabinetində İsa Qəmbər üstümə düşdü ki, Surət barədə məlumat əldə etmişik ki, Gəncədə çevriliş hazırlayır, təqdimat ver, onu işdən kənarlaşdıraq. Dedim bəy, mən müdafiə naziri ola-ola o Gəncədə çevriliş hazırlayırsa, ya bunda mənim də əlim var, ya da mən bir kələm başıyam ki, heç nədən xəbərim yoxdu. Dedim bəy, biz bir-birimizi tənqid də edirik , çünki hərəkat yoldaşıyıq. Bura qədər çiyin-çiyinə gəlmişik. Sizi devirməkdən ötrü gərək mənim meyitimin üstündən keçsinlər. Nə illah elədim olmadı. İsa Qəmbər heç bəyin ağzını açmağa da qoymadı. Bunlar Seyfəlidə keçirilən hərbi təlimdən bərk qorxuya düşmüşdülər, halbuki Müdafiə Nazirliyindən Baş Qərargah rəisi başda olmaqla nazirliyin bütün aparatı orda idi. Dedim ki, Seyfəlidəki hərbi təlimi nəzərdə tutursunuzsa, onu mən keçirmişəm, Surətin buna nə dəxli? İsa Qəmbər bir də qayıtdı ki, sən təqdimat yazmalısan. Qayıtdım ki, xeyir ola, Surətə iki vəzifəni birdən verəndə kimsə məndən təqdimat istəmişdi? Dedim ki, mənim qarşıma fakt qoyun, mən sözlə baş kəsən deyiləm, günahı varsa nəinki təqdimat verim, özüm cəzalandırım. Bəyə tərəf döndüm ki, ay bəy, Siz onu bu vəzifəyə təqdim edəndə məndən soruşdunuz ki, bu adam kimdi, nəçidi, cəbhəçidi, yoxsa hərəkatçıdı? Dedi yox. Soruşdum ki, ona vəzifə verdiyiniz bu 6 ayda bir dəfə tapşırıq verdiniz? Cavab verdi ki, vermədim. Dedim 6 ayda bir dəfə onu çağırıb hesabat soruşmusan? Dedi yox. Qayıtdım ki, bəs hansı məntiqlə özünü demokratik, ədalətli prezident hesab edirsən, bəs adam da sözlə baş kəsərmi?
