Moderator.az kulis.az-a istinadən aktrisa Ofeliya Məmmədzadə haqqında maraqlı faktları təqdim edir.
Ofeliya Kamal qızı Məmmədzadə 1939-cu il avqustun 4-də Bakıda ziyalı ailəsində anadan olub. Atası əməkdar ixtiraçı olub. Əmisi oğlu, dayısı məşhur alim olublar.
Ofeliya Məmmədzadənin aktyorluq sənəti ilə heç bir əlaqəsi olmayıb. On beş yaşında məşhur aktyor Gündüz Abbasovla tanış olub, bir-birilərini seviblər. Ancaq Ofeliya xanımın yaşı nikaha düşmədiyindən yaşını üç il artıraraq ailə qurublar.
Bu evlilikdən onların iki qızı, bir oğlu dünyaya gəlib. Lakin bir müddət sonra Ofeliya Məmmədzadə xəyanətlə üzləşir, o ərinin dövrün məşhur aktrisalarından biri ilə sevgi münasibətinin olmasını eşidir və bunu qəbul edə bilməyib ondan ayrılır.
O, azyaşılı oğlunu götürüb evini tərk edir. Sonradan Gündüz Abbasovun prokuror işləyən qardaşı uşağı aktrisadan hüquqi yolla alır.
Gündüz Abbasovdan ayrılan aktrisa bir müddət sonra filmlərə çəkilməyə başlayır. Onun ilk çəkildiyi film isə “Yenilməz batalyon” olur. Aktrisa filmdə Roza adlı bar sahibəsini canlandırır.
Ofeliya xanım 1977-ci ildə İncəsənət Universitetinə daxil olur. Oranı bitirən kimi Akademik Milli Dram teatrına aktrisa kimi işə düzəlir. Teatrda o, H. Cavidin "Səyavuş" əsərində Kəndçi qızı, "İblis"də Rəna, S. Vurğunun "Vaqif" əsərində Gəlin və Gürcü qızı, C. Cabbarlının "Oqtay Eloğlu" əsərində Firəngiz, S. Rəhman "Yalan" əsərində Kəklik, İ. Əfəndiyevin "Məhv olmuş gündəliklər" əsərində Gövhər xanım obrazlarını canlandırır.
Daha sonra aktrisa Musiqili Komediya Teatrında işləməyə başlayır. 1999-cu ildə teatrdan uzaqlaşsa da, sonradan yenidən doğma teatrına qayıdır və uzun müddət orada fəaliyyət göstərir.
Teatrla yanaşı aktrisanın kino fəaliyyəti də olub. O, “Arvadım mənim, uşaqlarım mənim”, “Bir cənub şəhərində”, “Burulğan”, “Əlavə iz”, “Gethagetdə”, “İyirmialtılar”, “Poçt qutusu”, “Yenilməz batalyon”, “Zəncirbənd” filmlərinə çəkilib.
Gündüz Abbasov Ofeliya Məmmədzadə ilə heç vaxt görüşmür və onun aktrisalığını qəbul etmir. Onların uşaqlarını Gündüzün anası saxlayır, boya-başa çatdırır. Bir müddət sonra Ofeliya xanım digər həmkarı Hökumə Qurbanovanın keçmiş həyat yoldaşı teatr rəssamı Nüsrət Fətullayevlə ailə həyatı qurur. Bu evlilikdən onların övladı olmur, ancaq aktrisa onunla düz 27 il birlikdə yaşayır.
Əzizə Əhmədovanın "Mavi gözlərin işığı" adlı romanı Ofeliya Məmmədzadənin və Gündüz Abbasovun həyatından bəhs edir.
Aktrisa uzun müddət övladları ilə görüşə bilməyib. Gündüz Abbasov uşaqlarına anaları ilə görüşməyi qəti şəkildə qadağan etsə də, Ofeliya xanım ondan gizlin uşaqlarını görmək üçün bağçaya gedirmiş. Aradan uzun illər keçəndən sonra Gündüz Abbasovun dostunun ad gününə təsadüfən gələn Ofeliya xanım artıq məktəbli olan uşaqlarını orada görüb onlarla görüşə bilir.
Ancaq buna baxmayaraq Gündüz Abbasov uşaqlarını Ofeliya xanımın iştirakı ilə olan tamaşaların hamısına aparırmış.
Deyilənlərə görə Ofeliya xanım insanlarla çox ünsiyyətdə olmağı xoşlamayıb, özünə qapanan adam olub. Teatrda tamaşası, məşqi bitəndən sonra dərhal evinə qayıdar, televizora baxar, istirahəti ilə məşğul olurmuş. Hətta qızlarının evlərində keçirlən məclisləri aktrisa ya bir gün əvvəldən təbrik edərmiş, ya da bir gün sonra.
Gündüz Abbasovla yolları ayrılsa da o, rəhmətə gedəndə aktrisa onun dəfn mərasiminə gəlir, sonralar qayınanası ilə də ömrünün sonuna də ünsiyyətdə olur. Qayınanası rəhmətə gedəndə isə yas məclisinin ortasında hönkürtü ilə ağlayan bir qadın səsi eşidilir. Bu Ofeliya Məmmədzadə olur.
Aktrisa 11 iyul 2007-ci ildə 67 yaşında ürək tutmasından dünyasını dəyişir. Onun ölümü ilə bağlı müxtəlif şayiələr yayılır, aktrisa rəhmətə gedəndən sonra üç gün öz evində qaldığı deyilir.
Lakin, Ofeliya xanımın qızı Dildar Bədirova müsahibələrinin birində bu haqda deyir:
“Qızım xaricdən gəlmişdi. Anam üçün saat və bəzi hədiyyələr almışdı. Şənbə günü anama zəng vurub ona dedim ki, birinci gün sizə gəlib, hədiyyələrini gətirəcəm. Birinci gün nə qədər zəng vurdum, nə mobil, nə də ev telefonuna cavab verən olmadı. Oğlumu yolladım. Məlum oldu ki, qapı ardından anamın iti hürür, amma qapını açan yoxdu. Oğlumla danışandan sonra özüm gəldim. Qonşunun eyvanına çıxıb anamın eyvanına boylandım. Anamın yataq otağının pəncərəsi onlardan görsənirdi. Diqqətlə baxanda bir əl gördüm. Əvvəl elə bildim səhv edirəm, nəsə gözümə görsənir. Ancaq diqqətlə baxanda gördüm ki, yox, əl anamın əlidir. Bir o yadımdadır ki, divara söykəndim. Və öz-özümə düşündüm ki, o, artıq ölüb. Qapını sındırmalarına icazə vermədim. Qardaşım kranla üçüncü mərtəbəyə çıxıb evə girdi. Anam uzanıqlı vəziyyətdə keçinməmişdi. Elə oturulu, söykənmiş vəziyyətdə qalmışdı. Əli də yanına düşmüşdü. Anamın ürəyi xəstə idi”.
