Bu gün II Qarabağ müharibəsində 2 783 şəhidimizin olduğu açıqlandı. Bəli, şəhidlərimizin sayı 2 783, itkin düşən əsgərlərimizin sayı 100 dən çox olsa da yaralı ürəyimizin sayı tam olaraq on milyondur. 

Moderator.az-ın qonağı şairə Nuranə Nur da bizimlə söhbətində qeyd etdi ki, bu tarixi qələbəmiz heç də bizə asan başa gəlməyib. Azərbaycanın rəşadətli ordusu bu qələbəni qanı, canı bahasına əldə edib. 

- Təbii ki… Nəinki Azərbaycan ədəbiyyatında, bütün sahələrində yeni bir mərhələyə ehtiyac var. Ehtiyac var deyəndə ki, bu labüddür. Gələcəyimiz daha çox bu mərhələdən asılıdır. Azərbaycan üçün yeni bir era başlayır. Ədəbiyyat isə həyatın güzgüsüdür. İndiyə kimi yazılan həsrət dolu şeirlər, el obasız köçkün hekayələri qürur hissləri ilə dolu salnamələr əvəz edəcək. İndi biz yuxudan ayılıb, yuxusunu danışmağa adam axtaran biri kimiyik. Hələ tam ayılmamışıq, hələ böyük qələbəyə tam inana bilmirik. Hələ içimizdə itirdiklərimizin ağrısı, qazandıqlarımızın şübhəsi var. Hələ qəhrəmanlarımızı , canlı şahidlərimizi dinləməmişik. Bundan sonrakı yeni mərhələdə ədəbiyyatın rolu gələcək üçün bütün sahələrdən məsuliyyətlidir. Tarix ədəbiyyatın içindən keçəndə obrazlaşır və daha yaxşı yadda qalır. Mən inanıram ki, bizim Böyük Vətən müharibəmiz haqqında dəyərli əsərlər mütləq yazılacaq.

- 30 il əvvəli 10 yaşında uşaq yaddaşımla çox gözəl xatırlayıram. Hətta hadisələri müəyyən qədər analiz edə biləcək yaşımda idim. O gündən ta bu günə kimi isə bir günümüz də Qarabağ həsrətsiz keçməyib. Region olaraq Qarabağlı deyilik, amma 30 ildir hamımız Qarabağlıyıq və şükürlər olsun ki, bu gün Qarabağ Azərbaycandır. Mən özümü bu Vətən müharibəsinin iştirakçısı kimi hesab edirəm, çünki müharibənin ilk günlərindən oğlum savaşa yollandı. Müharibənin qorxusunu, həyəcanını, nigaranlığını birbaşa yaşadım. Düşmən anaları ilə bizim fərqimiz və uğurumuz - Vətən sevgisini övladlarımıza düzgün aşılamaqda idi. Onlar körpəlikdən düşmənə nifrəti, biz isə Vətənə sevgini öyrətdik. Və sevgi nifrətə qalib gəldi. Biz Vətən anadır dedik, öncə Vətəni sevdirdik. Oğlum müharibəyə gedəndən sonra anladım ki, Vətən təkcə ana deyilmiş, Vətən həm də oğul imiş. Oğul anası olanda eşitdiyim “düşmən çəpəri” ifadəsinin mənasını indi anladım. Sevinc, qürur, kədər, qorxu, həyəcan – bütün hissləri eyni anda yaşadım.

- Mən hələ o hisslərin əsarətindəyəm. Hələ oğlum qayıtmayıb, onu bağrıma basıb Vətən qoxusunu ala bilməmişəm. Hələ onu dinləməmişəm. İndi Vətən sevgisi dərsini o mənə öyrədəcək. Allah şəhidlərimizə rəhmət eləsin, məkanları ucadır, borcları boynumuzdadır. Bundan sonrakı həyatımızı, azadlığımızı, gələcəyimizi şəhidlərimizə, qazilərimizə və igid qəhrəman savaşçılarımıza borcluyuq. Bundan sonrakı erada biz bu insanların haqqını ödəyə bilmək üçün onlara qarşı çox diqqətli olmalıyıq. Nə etsək belə haqqları ödənməz, amma ən azından onlara hər zaman layiq olduqları yeri verməliyik.

- Bu hissi sözlə ifadə etmək mümkün deyil, nələrsə demək olar. Övladının barmağına tikan batanda ananın həyəcanını, təlaşını görmüsüz yəqin. Dahası varmı? Dahası Allaha əmanət edib, Vətənə qurban yollamaqdır. Hamıya onun adını demək, səhərləri yuxusuz açmaq, dilində dualar gözündən yuxu şürüşən kimi onu görüb oyanmaq və yenə dualara davam etməkdir. İsti yemək, isti çay, isti yatağa düşmən kəsilməkdir. Bu dediklərim o hissin ifadəsində heç nədir, o hissin əsl adı yoxdur. Ən dəhşətlisi hər şeyə hazır olmaqdır.

- Qismən, hətta biraz artıq razıyam. Bir-iki yaxşı ssenari var idi, davamı gəlmədi. Yaxşı filmlər çəkə bilmədiyimiz fikri ilə razıyam, amma sonda dünyaya film kimi müharibə göstərdik. İnanıram ki, bundan sonra nəinki bizim, hətta xarici rejissorlar da Qarabağ müharibəsi haqqında filmlər çəkəcək. Şuşa uğrunda gedən əlbəyaxa döyüşlərdə elə səhnələr var ki, onlar kino tariximizə real epizodlar kimi təqdim oluna bilər. Bu savaş dünyaya bizim gücümüzü, nüfuzumuzu , haqqımızı sübut etdi. Biz tək erməni milləti ilə yox, terrorizmlə savaşdıq. Kinomuzun da, ədəbiyyatımızın da, tariximizin də bundan sonrakı taleyinin daha parlaq olacağına şübhə etmirəm.