Hər kəsin hər zaman sevib-sevilməyə ehtiyacı var. Bu hissləri açıq-aşkar bacardığı qədər büruzə verənlər və göstərənlər kifayət qədərdi. Sevən kəs qarşı tərəfdən onun əvəzini, yəni qarşılığını umur. Lap qədimlərdən sübut edilib ki, qarşılıqlı sevgi daha güclü, daha əzəmətli və yaddaqalan olur. Çünki birtərəfli sevgi qarşı tərəfə çox əziyyət verir. Əslində sağlam və təmiz sevgi qarşılıqlı olmalıdı. Hər iki tərəf öz hisslərinə hakim olub o hissləri qarşı tərəfə dayanmadan hər gün deyib sübut etməlidi: heç nəyi qizlətmədən və heç nədən çəkinmədən.
Ancaq hərdən elə anlar da olur ki, insan istəmədən,
bilmədən kiməsə vurulur, aşıq olur və bu hisslərini aşiq olduğu tərəfə açıb
deməyə cəsarət edə bilmir. Hisslərini açıq-aşkar göstərə bilmir. Onu gizlicə
sevib, xəlvəti olaraq qəlbində saxlayır, onun həsrətilə yaşayır. Xəyallarında
onu canlandırır, beynindən onu əksi getmir, dilində ancaq onun adı olur. Bu
qarşılıqsız sevgi platonik sevgi adlanır.
Bir insanın xəbəri olmadan, onu yaxından tanımadan
sevmək mümkündürmü? Onu hər gün xəyal edib onun barəsində düşünmək, beynində
onun hər hərəkətini, hər sözünü təsvir və analiz etmək necə də çətin, həm
də çox ağır və dözülməzdi. Belə sevgi hətta əzab da verir sevən kəsə. Ən əsas
da bu dözülməz vəziyyət bir yerdə işləyən, hər gün bir-biri ilə rastlaşan
insanlar üçün çox çətindi. Sevdiyi tərəf məncə anlayır ki, öz hisslərini açıb
qarşı tərəfə desə bəlkə də heç nə dəyişməyəcək, çünki o qarşı tərəfində öz
şəxsi həyatı, ailəsi, sevdiyi qadın və ya kişi, ya da tam başqa problemləri
var. Ancaq elə qadın və ya kişi var ki bu sevgidən özünə təsəlli tapıb bu sevgi
barəsində öz hisslərini heç kimə deyə bilməyib içində özlərini yeyir və bəlkə
də o an dünyanın xoşbəxt insanı olmaqdansa çox bədbəxti sayırlar özlərini. Çünki
hər şey var, amma özlərində cəsarət tapıb bu sevgini reallığa çevirə bilmirlər.
Bu hisslərin adı nədir: sevgi, yoxsa sadəcə kimdənsə xoşlanmaq? Amma yox
əgər bu sadəcə xoşlanmaqdısa, onda bu elə də əhəmiyyətli böyük dərd
deyil, ötəri hissdi.
Çox adam bir-birindən xoşlanır, bu gün xoşlandı sabah
unudub yadından çıxardacaq. Yox əgər bu sevgidirsə, burada məsələ bir az
qəlizləşir. Çünki sevginin insana bəxş etdiyi hisslərlə oynamaq olmaz. Mən
düşünürəm, əgər biri kimisə sevirsə, mütləq bu hissləri qarşı tərəf bilməlidi,
çünki onun da haqqı var öyrənsin ki, onun dərdindən divanə olan kimdir. O
sevgi, rəğbət tanınmışlara qarşı da ola bilər, lap yüksək vəzifəli məmur,
müğənni, məşhur sənət adamı da ola bilər. Burada qəbahətli bir şey
yoxdur. Əgər birinə platonik sevgi bəsləyirsinizsə, bundan çixiş yolunu ancaq
qarşı tərəflə söhbət edib bu hisslərdən ona danışmaq lazımdı. Sonradan isə
qərar vermək olar: həyatı necə davam etdirməli, yoxsa real bu platonik sevgini
real sevgiyə çevirməli?
Platonik hissi keçirən insan elə olur ki, hərdən
sonadək gedir, istədiyi adamın sevgisini müxtəlif üsullarla qazanmağı
bacarır. Elə insan da var ki ömrünün axırına kimi cürəti çatıb sevdiyi
şəxsə sevgisini bəyan edə bilmir. Həqiqətən bu sevgi sirr olaraq qalır sevilən
şəxsə qarşı. Və bu zaman geri çəkilmək, yoxsa mübarizə aparmaq lazımdır? Bir
sözlə, platonik sevgi həqiqətən mövcuddurmu?
Məsələn hərdən qızlar falçıların yanına getməklə hər
hansı bir müğənninin və yaxud da xoşladıqları insanın şəkilini aparıb onlardan
əməl etməyi xahiş edirlər. Xahiş edib deyirlər ki: “Elə edin ki o kişi mənə
vurulsun, mənim olsun” və bu kimi boş mənası olmayan gülünc şeylər. Hərdən də
əməl edirlər, guya bunların əməli ilə hər hansı bir kişini əldə edib, onları
özlərinə aşiq edə biləcəklər, o kişi onlara birgə olacaq. Cəfəngiyat. Necə
deyirlər bu həm gülməli həm də ağlamalıdı kı,necə axı insanlar özlərini məhv
edirlər. Daha fikirləşmirlər ki falçının əməli ilə iş düzəlmir,o insan səni
tanımırsa,ümumiyyətlə sevgi yoxdursa heç bir əməl kömək edə bilməz.
Şahidi olduğum hadisə haqqında qısaca danışmaq
istərdim. Mənim bir rəfiqəm var, çox yaxşı xanımdı. Bildiyimə görə o,
həqiqi mənada uzun müddət bir insanı sevib, ona qarşı çox güclü hissləri
olub.Yəni, sözün əsl mənasında, onun dərdindən ölüb və indi də ona qarşı
hissləri ölməyib. Yenə də onu sevir, onun varlığı ilə yaşayır və inanır ki, nə
vaxtsa onunla görüşüb ona öz hissləri barədə danışacaq. Onun bu sevgi macərası
4 il əvvəl başlayıb. Rəfiqəm onu görüb vurulub, necə deyərlər, bir könüldən min
könülə aşiq olub. Ancaq kişinin bu barədə heç xəbəri olmayıb. O kişi çox
imkanlı və vəzifəli birisidi və belə “aşiq olan qızları” hər gün görür. Həmçinin
o kişi evlidi və qızdan 2 dəfə böyükdü, bu da məsələni bir balaca çətinləşdirir.
Evli kişilərə aşiq olmaq onların bundan xəbəri olmadan
nə dərəcədə düzdü? Rəfiqəm neçə dəfə istəyib onunla görüşüb hisslərini
bölüşsün, amma cürət etməyib, bəlkə də qorxub mənfi cavab almağa və yaxud da
kobud davranışla üzləşməmək naminə belə edir. Qız o kişini həqiqətən çox sevib
və bu gün də sevir. Hər dəfə onun adını eşidəndə gözləri par-par parıldayır,
özünü görəndə isə həyəcandan tir-tir əsir. Ona məsləhət verəndə ki, - “unut getsin,
acı çəkəcəksən, hələ cavansan başqasını sevərsən, gələcəyin hələ qabaqdadı, beynindən
sil” - razılaşmır ki, razılaşmır. Özündə şəklini gəzdirdiyi kişinin şəkli ilə
də yatıb-durur.
Biçarə qızı qınamaq olmur, bəlkə hələ özü də anlamır
ki, bu həqiqətən sevgidi, ya sadəcə ehtiras. Mən əminəm ki yaxın zamanda
o qız öz “aşiqi ilə” görüşüb bu məsələyə son qoyacaq, hər şeyi olduğu kimi,
yəni dərdini açıb-danışacaq. Buna çox iddialı olan rəfiqəm mənə hətta deyib ki,
onunla görüşüb hissləri barəsində ona deyəcək”¦
Mən də ona deyirəm ki hər şeyi düşün sonra görüş, çünki
bu platonik sevgidi. Mənim sözüm ona bu olub ki, sevgidə o yox sən əziyyət çəkə
bilərsən. O, evli insandı. Sənin sevgin isə platonikdi. Bəlkə o dedi ki, xanım,
mən sizi tanımıram, necə oldu ki mənə aşıq olduz, nəyə görə məhz məni
seçdiz,məndən indi nə istəyirsiz, o bu sualları mütləq verəcək. Bəlkə heç o
rəfiqəmlə görüşmək istəmədi, bəlkə o onun heç xoşuna da gəlmədi ki, söhbət
etsin, Təki axırını Allah xeyirə calasın. Belə platonik sevgi nə gədər davam
edə bilər 5 il, 10 il, 20 il”¦ Əvvəl-axır bu hisslər ölür axı, hər şeyin bir sonu
var.Və gizlicə sevdiyimiz insan ya həyat yoldaşı olur, ya axıra kimi dost
qalır, yəni xəbəri olmur ki, onu sevən birisi var. Yaxud da bu hisslər tamamilə
ölür. Ancaq məncə əgər insan lap platonik sevgi olsun kiməsə bəsləyirsə gec tez
bu hisslər üzə çixib bilinəcək. Məncə bu platonik sevgidə elə bir qəbahət iş
yoxdu, onunda özünə məxsus gözəlliyi və macərası var. Mən buna hətta macəralı
sevgi, əyləncəli səyahət dolu sevgi də deyə bilərəm. Çünki platonik sevgi o qədərdə
ciddiyə almaq lazım deyil. Sadəcə bir şeydə demək olar ,ki bu ürəkdən gələn bir
hissdi, bu hissi öldürməkdə olmaz, açıb deməyədə hər insan cürət etmir. Ona
görə də bu olaydan baş çıxarmaq bir balaca çətindi .Bir də ki gəlin elə sevək
ki, sonradan peşman olmayaq!