Gözləyə-gözləyə “gözümüzün kökü saraldı”. Bəzi siyasilərin və politoloqların verdiyi proqnozlar özünü doğrultmadığı bir daha özünü göstərdi. 2005-ci ilin narıncı inqilablar dövründən ümidimizi gah Ukraynaya, gah Gürcüstana  sonrakı dövrlərdə isə “ Ərəb Baharına ” və nəhayət son olaraq Ukraynada  “Maydan” hadisələrinə bağladıq. Bəzi siyasilər hər dəfəsində “bundan sonra növbə bizimdir” deyə elektoratlarını inandırmağa çalışdılar və buna müəyyən müddətə nail oldular da.

Suriyada baş verən hadisələr üç ildən artıqdır davam edir və sonucun necə olacağı və nə zaman bitəcəyi belə bilinmir. Bütün dünyanın nəzər diqqətin Suriyada   olduğu bir müddətdə  ötən ilin noyabrında Ukraynada baş verən hadisələr- sanki Suriyada baş verənləri arxa plana keçirdi və nəzər diqqəti burada baş verənlərə çəkdi. Eləcədə İraqda baş verən hadisələr-İŞİD-in ortaya çıxması və törətdikləri müəyyən qədər  beynəlxalq aləmin nəzərlərini bu bölgəyə çəksə də Rusiyanın Ukraynaya rəsmən qoşun yeritməsi əksinə diqqəti əsasən bu istiqamətə yönəltməklə İŞİD məsələsini müəyyən qədər arxa plana keçirmiş oldu. Bu faktlar onu göstərir ki, baş verən hadisələr heç də nəzarətdən kənarda baş vermir və idarə olunandır. Bu səbəbdən sabah hansı regionda hansı hadisələrin cərəyan edəcəyini proqnozlaşdırmaq çox çətindir.  Regionda və yaxın Şərqdə baş verənlər heç də Azərbaycana təsirsiz ötüşmür. Rusiyanın Ukraynaya qoşun yeritməsi region ölkələri, eləcə də Azərbaycan üçün bir kritik dönəmə gətirib çıxara bilər. Azərbaycanın suverenliyi və  müstəqilliyinə ciddi təhlükə yaranır. İran ərazisində İsrailə aid olduğu iddia edilən pilotsuz kəşfiyyat təyyarəsinin vurulması, ardınca bu təyyarənin Azərbaycan ərazisindən qalxması ilə bağlı iddialar, İran və İsrail arasında olaya görə yaranan gərginlik və İranın təhdid notları, hadisənin gündəmə gəldiyi bir vaxta Rusiyanın Ukraynaya açıq şəkildə qoşun yeritməsi də baş verənlərin sistemli olduğunu deməyə əsas verir. Yuxarıda qeyd etdiyim kimi baş verən hadisələr Azərbaycana təsirsiz ötüşmür və hakimiyyət gələn təhlükələri və öz hakimiyyətini qorumaq üçün müxtəlif addımlar atmağa məcbur olur. Bu atılan addımlarla, balans və güzəştli siyasətlə  haraya qədər gedəcəyini isə gələcək göstərəcək. Hələlik isə Regionda, Yaxın Şərqdə baş verən və bunun fonunda ölkə daxilində baş verən proseslər hakimiyyətin gərgin anlar yaşamasından xəbər verir. Ukraynada Maydan hadisələrindən sonra  önləyici tədbirlər görməyə çalışan hakimiyyət daha çox Qərblə əlaqələri olan 3-cü sektorun-QHT-lər və hüquq müdafiəçilərinin üzərinə hücuma keçdi. İsmayıllı hadisələrindən sonra  daha çox gündəmi zəbt edən, beynəlxalq təşkilatların təzyiqlərinə səbəb olan İlqar Məmmədov və Tofiq Yaqublunun həbsi idisə, sonradan hakimiyyət bir-birini arxa plana keçirəcək qalmaqallı həbslər həyata keçirdi və QHT-lərə basqılar edərək sıradan çıxarmağa nail ola bildi. Leyla Yunusun həbsi zamanı cəbhə xəttində baş verənlər bu həbsdən beynəlxalq diqqəti müəyyən qədər yayındırsa da, digər həbslər -İntiqam Əliyevin qalmaqallı həbsi, RATİ-də, MHİ-də axtarışların aparılması və bu təşkilatların qapadılması medianın və beynəlxalq təşkilatların diqqətini çəkdi. Naxçıvanda baş verən jurnalist İlqar Nəsibovun vəhşicəsinə döyülməsi isə daha çox səs-küy yaradaraq həftə ərzində ən çox qalmaqallı məsələyə çevrildi. Qeyd etdiyimiz kimi daha çox diqqət çəkən və qınanan bir mövzu oldu. Bu həbsləri həyata keçirməklə  hakimiyyət  Qərblə yaxından təmasda ola biləcək qüvvələri sıradan çıxarmaqla özünün birbaşa  və alternativsiz təmas qurmasına şərait yaradır, Azərbaycanda gələcəkdə baş verə biləcək “Maydan” hərəkatının qarşısını almağa, siyasi həbsləri daha çox alver vasitəsinə  çevirməyi planlaşdırır. Amma bu həbslər heç də Azərbaycan üçün real təhlükənin qarşısını almır. Çünki real təhlükə Şimal qonşumuzdandır və yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi son hadisələrdən sonra Azərbaycanın müstəqilliyinə və suverenliyinə real təhlükə yaranır.  Nəzərə alsaq ki uzun müddət hakimiyyətin  repressiya siyasəti, ölkədəki korrupsiya və rüşvətxorluq, fərqli düşüncə sahiblərinə olan basqılar, monopoliya, orta sahibkarlığın inkişafına şərait yaradılmaması, məhkəmələrin müstəqil olmaması, insan haqlarının və  mülkiyyət hüquqlarının pozulması xalqı hakimiyyətdən uzaqlaşdırıb. Eyni zamanda uzun illər siyasilərə qarşı aparılan repressiya siyasəti siyasi institutları zəiflədərək pərakəndə vəziyyətə gətirib. Siyasi partiyalar arasında baş verən qarşıdurmalar və əsassız ittihamlar, şəxs və qrup maraqlarına xidmət və prinsipialsızlıq, hakimiyyətin siyasi proseslərə qoşulanlara qarşı amansızlığının yaratdığı xof  xalqın siyasi partiyalar ətrafında toplanmasına, proseslərə qoşulmasına imkan vermir və biganəlik yaradır.   Şimal qonşumuzdan gələn təhlükənin qarşısını almağın isə yeganə yolu milli birliyin, barış və dialoqun yaranması, müxalifət, iqtidar və xalqın birlikdə müqaviməti ola bilər. Barış və dialoqun yaranması üçün isə ilk addımı hakimiyyət atmalıdır. Siyasi məhbuslar buraxılmalı, ədalətli və şəffaf  məhkəmə prosesləri keçirilməli, islahatlara başlanmalı,  iqtidarın təkidi və təklifi ilə siyasi yönündən asılı olmayaraq  siyasi partiyalar məsələlərin həlli istiqamətində  birlikdə  müzakirə aparmalıdırlar. Əks təqdirdə isə itirən tərəf  hər birimiz ola bilərik.