Kimi məktəbdən gəlir, kimi işdən, kimi də səfərdən. Axşam ailənin bir yerə yığılması sevinmək üçün kifayət deyilmi? Əgər hər kəs bir yerə toplanırsa, böyüklü-kiçikli bir süfrə başına keçirsə, Allahın verdiyi halaldan yeyərək, bir-birinə qayğı göstərirsə, xoşbəxt olmaq üçün daha nə çatmır ki? Sizə bir həqiqəti söyləyim, siz də yaxşı-yaxşı düşünün: Heç diqqət etmisinizmi, insan oğlunun ən böyük arzusu hamı kimi olmaqdır, hamı kimi olanlar isə əksər hallarda nə qədər böyük nemətə, sərvətə sahib olduqlarının fərqinə vara bilmirlər. Bir işıqlı baxışın nə böyük nemət olduğunu gözündə işıq olmayanlaradan soruş; əl-qolunu yelləyə-yelləyə küçələri dolaşmağın nə böyük səadət olduğunu yataq xəstələri bilər; axşamlar ailəliklə bir süfrə başında cəmlənməyin nə böyük sərvət olduğunu kimsəsizlərdən və ya atılmışlardan öyrən… Yəni əksər hallarda insan oğlu unudandır və bir şeyin dəyərini ancaq onu itirdikdən sonra bilir. Uca ruhlu insanlar isə həm sahib olduqları əmanətin qədrini bilirlər, həm də hər şeydən bir fərəh vasitəsi, bir sevinc qapısı tapırlar.

 

Ailədə şükür düşüncəsinin olub-olmaması onun həyatının ən mühüm stimuludur. Niyə də olmasın axı? Axşam öz yaxınlarının, doğmalarının yanına gedirsən, öz sevənlərinin, sevdiklərinin arasında olursan. Onlar sənin təmənnasız sevdiklərin, sevənlərindir. Bir-birinizin qayğısına qalırsınız, bir-birinizə dəstək olursunuz. Birinin bir yeri ağrıdımı, ailəliklə səfərbər olursunuz. Birinə bir şey oldumu, üstündə titrəyirsiniz. Çünki insan oğlu sevdiyinin, sevəninin ağrımasına, inciməsinə razı olmaz.

 

Şükür düşüncəsi tərbiyə məsələsində vazkeçilməz ünsürdür, daha doğrusu hər şeyin üzərinə sərildiyi müstəvidir. Bu qədər sevdiklərin, bu qədər sevənlərin, bu cür evin, bu cür ailən var, Haqq yolundan kənarda deyilsən, vicdanının səsinə qulaq asa bilirsən, qonşuların səni görəndə salam verirlər, yoldaşların səni görməyəndə arayıb-axtarırlar, hər ay evinə gələn maaş dolanışığınıza yetir, hər ay evinə gələn maaşdan imkansız qohumlarına əl tutursan, bir az gecikən kimi evdə hər kəs narahat olur, bir az kefin pozulan olan kimi, evdə hər kəs “həyəcan təbili” çalır. Əmin olun ki, təkcə bu saydıqlarımız xoşbəxtlik üçün kifayətdir…

 

Şükür duyğusu xoşbəxtliyin meyvəsidir. Xoşbəxtlik isə xoşbəxtliyin nə olduğunu anlamaqdan başlayır. Əmin olun ki, aramızda çoxlarının xoşbəxt olmaq üçün lazım olan hər şeyi var. Sadəcə olaraq, xoşbəxtliyin nə olduğunu bilmirlər, ya da sadəcə olaraq xoşbəxt olduqlarını anlamırlar. Təkəbbürlü insanın gözü həmişə yuxarılarda olur, həmişə var-dövlət yığmağa, məqam-mənsəb tutmağa çalışır. Birini ələ keçirən kimi, o birinə can atır, birini ələ keçirən kimi, o biri üçün çırpınır. Dünyanı da versən, məmnun görünmür, aləmi də versən, rahatlığını itirir. Təvazökar insan isə həmişə üzərinə düşən işi görür, həmişə boynuna düşən vəzifəni yerinə yetirir. Ancaq qazancı az da olsa, şikayətlənmir. Ya da qazancı az da olsa, kifayətlənir. Çünki beləsi özünü yuxarılarla yox, “aşağılarla” müqayisə edir. Və ən əsası isə beləsi hər halına şükür edir…

 

Şükür duyğusundan məhrum yaşamaq çox ağırdır. Şükürsüzlük həyatı əzaba çevirir. Şükrün nə olduğunu bilən insan dünyaya sahib olsa da, könlündə dünyaya zərrə qədər də yer vermir. Şükürsüz insanın qəlbini isə dünya sevgisi işğal edir. Qəlbi dünya ilə işğal olanların isə üzü gülmür. Qəlbi Allah sevgisi ilə fəth edilənlər isə ləpəsiz ümman kimi olur. Tufan da qopsa, fırtına da başlasa, onun könlündəki rahatlığı, əmin-amanlığı poza bilmir. Birisinin ən adi hadisə qarşısında belə özünü itirməsi, çığır-bağır salıb miskinləşməsi həm də onun şükür duyğusundan uzaq olması ilə bağlıdır...

 

(Davamı var)