Moderator.az yazıçı Əkrəm Əylisinin müsahibəsini təqdim edir:

 

 

- Mənə qarşı münasibətin dəyişə biləcəyinə həmişə inanmışam. Çünki mənə görə ən adil hakim də, ən böyük müəllim də zamandır. Bir də ona inanmışam ki, vaxtı çatanda zaman özü hər şeyi ədalətlə həll eləyir. Mənə olan münasibətin adekvat olduğuna heç vaxt inana bilməmişəm. Həmişə inanmışam ki, burda bir səhv, yanlışlıq, uyğunsuzluq olub. Mənim üç ordenim var, “İstiqlal”, “Şərəf” nişanı və bir də “Şöhrət” ordeni. Fəxri adım var, Əməkdar incəsənət xadimiyəm. Ancaq təsəvvür edin ki, beş ildən çoxdur ki, şəxsiyyət vəsiqəm yoxdur. Bu dərdi kimə deyəsən, insanları necə inandırasan ki, hamıya, hər zaman lazım olan bu sənədin sahibinin hər şey bir yana dursun, adicə Azərbaycan vətəndaşı olmağı aidiyyatı qurumların yadına düşmür. Bu haqda çox danışmaq  istəmirəm. Mənə təklif etdilər ki, Avropa məhkəməsinə müraciət edim, amma mən buna getməmişəm. Belə şeyi şəxsiyyətimə sığışdırmamışam. Elə bunun özü də onu göstərir ki, mən çox nikbin adamam. Həddən çox səbirli, dözümlüyəm. Artıq səkkiz ildən çoxdur ki, mənə olan münasibətin dəyişəcəyinə heç vaxt ümidimi itirməmişəm. 

 

 

- Oxumuşam, çox sağ olsun. Temas de Vallın ingilis dilində yazılan məqaləsiylə də kompüter tərcüməsində tanış olmuşam. Ciddi yazıdır, həcmi də böyük məqalədir, ciddi saytların birində yayımlanıb. Maraqlananlar tapıb oxuya bilərlər. 

 

 

- Mən sosial şəbəkələrdən uzaq adamam. Ancaq o söyüş, təhqir marafonçularının xasiyyətinə çoxdandır yaxşı bələdəm. Bu əbləhlər kimi söyməyib ki, elə adamlar deyərəm ki, tükünüz biz-biz olar. Onların böyük qismi əlindən heç nə gəlməyən yaramaz adamlardır. Belələri üçün kimisə söyməyin heç bir fərqi yoxdur. Ancaq elə bilməyin ki, bu söyüşbaz adamlar lap təzəlikcə hardansa zühur ediblər. Belələrini ömrüm boyu həmişə, hər yerdə görmüşəm. Hətta onlara bir karlı şeir də həsr etmişdim. O şeiri ilk dəfə 1998-ci ildə Rəşad Məcid “525-ci qəzet”də çap etmişdi. O şeir xoşuma gəldiyi üçün sonradan “Əylisdən-Əylisəcən” adlı kitabıma da saldım. On üç bəndlik uzun bir şeirdir və indi onun bir neçə bəndini oxumaq istəyirəm. Bu da mənim ağzı üfunət saçan şər-şeytan tör-töküntüsünə onların öz üslubunda cavabım olsun. 

 

Bu gədələr məndən nə istəyirlər?

Bu zəli topası, çaqqal sürüsü,

Bu şöhrət dəlisi, zülmət hərisi, 

Bu gədələr məndən nə istəyirlər?

 

Bu qəlbiqaralar, mütrifbeyinlər,

Ağlı piyadalar, ağzı yeyinlər,

Bu quru təzəklər, bu yaş peyinlər,

Bu gədələr məndən nə istəyirlər? 

 

Daraşıb canıma birə-bit kimi, 

Hürürlər üstümə gah da it kimi,

İylənə-iylənə murdar ət kimi,

Bu gədələr məndən nə istəyirlər?

 

Dəyəri bir dəlik qazana dəyməz, 

Varlığı bir Əylis qozuna dəyməz.

Yüzü bir sözümün tozuna dəyməz, 

Bu gədələr məndən nə istəyirlər?

 

Bu hörümçək toru hörən gədələr, 

İblisi taxtında görən gədələr,

Şeytan kölgəsinin qaranlığından, 

Allah işığına hürən gədələr,

Bu gədələr məndən nə istəyirlər?

 

Nə ola bunları süpürə adam,

Sonra gedib girə qəbirə adam.

Üzləri də yox ki, tüpürə adam, 

Bu gədələr məndən nə istəyirlər?”