Tarixin müxtəlif dövrlərində ermənilər tərfindən  soyqırımına məruz qalan Azərbaycan növbəti dəfə XX əsrin sonlarında Xocalı qətliamı ilə də üzləşdi. Qışın oğlan çağında, qarlı, şaxtalı bir gündə neçə ailənin ocağı söndü, həyatı məhv oldu. Sakit, dinc, əli silah tutmayan gənclər, uşaqlar, yaşlılar, qadınlar təsəvvürlərinə gətirməyəcək vəhşiliklərin şahidi oldular...

O gecə Musayevlər ailəsi də başlarına nə gələcəklərindən xəbərsiz idi. Bir neçə gün öncə həyat yoldaşını, evin yeganə qız övladını və kiçik oğlunu Ağdama göndərən Səlim dayı oğlanları ilə Xocalıda evlərinin keşiyində idilər...

Hər gün atışma səslərinə öyrəşən xocalılar həmin gecə də düşünürdülər ki, adi günlərdən birini yaşayırlar... 

“O gecə qardaşımla evdə idim. Atam posta idi. Qəfl atam gəldi ki, vəziyyət yaxşı deyil, mühasirədəyik”

Xocalı qətliamı zamanı 14 yaşı olan Ramin Musayev Moderator.az-a o gecə yaşadıqlarını danışır...

“Evdən çıxanda gördük ki, hər tərəf yanır, alov içindədir. Atam, qardaşım və mən dağı aşıb Ağdam tərəfə geçmək istəyirdik. Amma qarlı dağlar, qorxu, uşaqların ah-naləsi və güllə yağışı yolu tapmaqda çətinlik yaradırdı. Çaylaqdan keçəndə sakinlərin bir çoxu elə oradaca güllə yağışının qurbanı oldu. Sağ qalanlar, eləcə də bizim ailə geri qayıdaraq dağ yolu ilə meşənin içərisində 2 gün ac-susuz qalası olduq”. 

Musayevlər ailəsi, eləcə də digər sakinlər üç gün sonra Abdal Gülablı istiqamətinə keçmək istəsələr də ermənilərin mühasirəsinə düşərək, girov götürürlər. 

“Bizi meşədə qarın üstünə yıxıb dedilər ki, kimin pulu, qızılı var atsın yerə. Kim əgər atmasa, tapsaq başını kəsəcəyik. Camaat məcbur oldu pulun qızılın hamısın atdı yerə. Ondan sonra bizə atəş açmağa başladılar. Güllənin biri başımın üstündən keçsə də dəymədi. Amma ayağımdan yaralanmışdım. Ayağım elə donmuşdu ki, ağrını belə hiss etmirdim”.

Sakinləri girov götürən ermənilər onları fermaya yığıb, ac-susuz, ağlasığmaz işgəncələrə məruz qoyurdular. 

“Əsirlərin içərisində hərbi geyimdə olan əsgərlərimizi yığıb, güllələdilər. Bir ananın üç oğlunu güclə əlindən alıb apardılar. Nə qədər yalvarsa da heç olmasa oğlumun birini öldürməyin, dinləmədilər. Avtomatın qundağı ilə vurub, yıxdılar. Qadın gözünü açanda artıq oğlanları yox idi... ”

O hadisəni danışan Ramin kədərini güclə boğurdu. 

“Çox susamışdım. Bir stəkan su istədim. Məni aprdılar ki, sənə su verəcəyik. Amma aparıb güllə yarası olan, soyuqdan donan ayağımın dırnağını kəlbətinlə çıxardılar. O hadisəni yəqin ki, çətin unudam. Uşaqların, yaşlıların ah-naləsi hələ də qulağımdadır”.

Bir neçə gün ac-susuz, işgəncələrə məruz qalan xocalılara “sizi artıq Azərbaycana göndəririk” deyəndə inanmadılar:

“Düşündük ki, yəqin bizi də güllələməyə aparırlar. Atam dedi ki, uşaqlarımı yanımda öldürməyin, dözə bilmərəm. Ermənilər dedi ki, sizi dəyişəcəyik. Heç inanmırdıq. Arxamızca gəlirdilər. Elə ancaq dönüb baxırdıq ki, nə vaxt atəş açacaqlar. Amma Azərbaycan əsgərlərimizi görəndə, torpqlarımızı görəndə elə sevindik ki... inana bilmirdik ki, torpaqlarımıza sağ qayıda bildik”.

Bu qətliam nəinki xocalıların, bəşəriyyətin yarasıdır. Hər sərt qış, hər yağan qar, hər əsən külək xocalıların qan yaddaşını təzələyəcək. Onlar indi ancaq bir ümid və inamla yaşayırlar. Üçrəngli bayrağımızın Xocalıda dalğalanacağı günün inamı ilə. O gün isə heç də uzaqda deyil.