İnfaq, insanın alın təri ilə qazandığından, ruzi olaraq ona lütf edilən nemətlərdən, sahib olduğu var-dövlətindən Allahın rizasını qazanmaq niyyəti ilə ehtiyac sahibi insanlara  verməsidir.

 

 “Bəqərə” surəsində Quranın müttəqilər üçün bir hidayət rəhbəri olduğu deyilir. Daha sonra da müttəqilərin fəzilətindən bəhs edilir: “O kəslər ki, qeybə (Allaha, mələklərə, qiyamətə, qəzavəqədərə) inanır, (layiqincə) namaz qılır və onlara verdiyimiz ruzidən (ailələrinə, qohum-qonşularına və digər haqq sahiblərinə) sərf edirlər”[1]. Allah-Təala ayədəki “razəqnə” ifadəsi ilə bildirir ki, infaq etməklə mükəlləf olduğumuz mal-mülkümüzü bizə Rəbbimiz verib. İnsana  hər şeyi lütf edən Uca Allah ondan bircə şey istəyir: Mənim verdiyim nemətləri yenə Mənim yolumda xərcləyin.

 

Namaz ibadəti bədənin, oruc ruhun, infaq da sahib olduğumuz malın haqqıdır.

 

 

Həyat mal-mülk yığmaq üçün deyil, axirət səadətini qazanmaq üçündür. Buradan göndərdiklərimiz orada qarşımıza Cənnət nemətləri şəklində çıxacaqdır. İnsan malı ilə də axirət səadətini qazanmağa səy göstərməlidir. Böyük bir İslam alimi: “Axirətdə səni qurtaracaq bir əsərin (əməlin) olmayandan sonra, fani dünyada qoyub getdiyin əsərlərə də qiymət vermə!” – deyir.

 

Bir gün Allah dostlarından Səhl ibn Abdullahdan soruşurlar:

 

– Siz varınızı-yoxunuzu İslama xidmət yolunda sərf edirsiniz, özünüzə heç nə saxlamırsınız. Halbuki, yaşlısınız, bunlara hamıdan çox sizin ehtiyacınız var.

 

Səhl ibn Abdullah belə cavab verir:

 

– Elə mən də elə yaşıma uyğun işi tuturam. Mən artıq yola düşmüş bir adamam. Ağıllı yolçular mallarını çıxdıqları yerdə saxlamaz, getdikləri yerə apararlar. Mən də bu cür hərəkət edirəm. Buraya deyil, oraya göndərirəm. Burada səhv başa düşüləsi nə var ki?

 

İnfaq hər şeydən əvvəl möminin şüarı, inamanın gərəyidir. Çünki artıq onun əxlaq və xarakterinə çevrilmişdir. O, imkanı çatan qədər daima verməyi, yardım etməyi fəzilət bilir. Rəbbimiz Qurani-Kərimdə belə hərəkət edən möminlərə mükafat olaraq Cənnəti vəd edir:

 

“Allah, möminlərdən mallarını və canlarını Cənnət müqabilində satın almışdır”.[2]

 

Mömin hər şeyi Allah üçün etsə də, infaqın mükafatı yenə özünə qayıdır. Çünki Allah bütün bunların qarşılığını tam şəkildə verəcək. Başqa bir ayədə buna təminat verilir: “Malınızdan sərf etdiyiniz xeyirli bir şeyin (mənfəəti) ancaq özünüz üçündür. Siz onu yalnız Allahın razılığını qazanmaq üçün verirsiniz. Malınızdan verdiyiniz hər hansı bir şeyin əvəzi tamamilə sizə ödəniləcəkdir. Sizə əsla zülm edilməz!”[3]

 

Rəbbimiz möhtac bəndələrinə əl tutan qullarını darda qoymaz. Əl tut ki, Rəbbin əlindən tutsun. Bu həqiqəti Peyğəmbərimiz bir hədisində bu cür dilə gətirir:

 

“Kim bir bəndənin çətinliyini aradan qaldırsa, Allah da onun axirət sıxıntısını yox edər. Kim dara düşmüş bir nəfərə əl uzadarsa, Allah da onu dünya və axirət çətinliklərindən qurtarar. Bəndə nə qədər ki insanlara kömək edib əl tutur, Allah da onu köməksiz qoymaz”.[4]

 

 “Desinlər”deyə verməməlidir...

 

Mömin malını göstəriş xatirinə verməkdən uzaq durmalıdır. Hədisdə işlənən “sağ əlin verdiyindən sol əlin xəbəri olmamalıdır” cümləsi infaqın necə gizli verilməsinə işarə edir. Əslində, elə bir insan yoxdur ki, verdiyindən xəbəri olmasın. Burada əsas məsələ insanın verdiyi şeyi unutması, gözündə böyütməməsidir. İnfaqın insanı riyakarlığa sürükləmə ehtimalı da var. Bu cürə riyakarlıq isə insanı kiçik şirk adlı bir yola gətirib çıxara bilər. Riya qarışmış infaq puç olar və onu verən də bu hala düşər:

 

“Ey iman gətirənlər! Sədəqələrinizi malını riyakarlıqla (özünü xalqa göstərmək üçün) sərf edən, Allaha və axirət gününə inanmayan şəxs kimi, minnət qoymaq və əziyyət verməklə puça çıxarmayın. Belə şəxslərin halı, üzərində bir az torpaq olan qayaya bənzər ki, şiddətli bir yağış o torpağı (yuyub) aparar və qayanı çılpaq bir daş halına salar. Onlar qazandıqlarından bir şeyə qadir (nail) olmazlar. Şübhəsiz ki, Allah kafirləri haqq yoluna yönəltməz!”[5]

 

(Davamı var)

 

 

[1]Bəqərə surəsi, 2/2-3
[2]Tövbə surəsi, 9/111
[3]Bəqərə surəsi, 2/272
[4]Əcluni, “Kəşfül-xəfa”, II, 283.
[5]Bəqərə surəsi, 2/264