Bilirsiniz ki, zövqlər fərqlidir. Təbii, televiziyalar müəyyən auditoriya üçün çalışmamalıdır, bütün təbəqələri nəzərə almalıdırlar. Ziyalımızın da, yaşlı və gənc nəslimizin də baxa biləcəyi verilişlər yayımlanmalıdı. Məni ən çox narahat edən məsələ aparıcıların, layihə rəhbərlərinin efirdən şou çıxarmaq məqsədilə istifadə etmələridir. Süni şou yaratmaq lazım deyil. Tamaşaçı bir aparıcının gülüşünün belə saxta olduğunu hiss edirsə, o şounun nə əhəmiyyəti olacaq?

 

Məsələn, mən bir tamaşaçı kimi süniliyi hiss edirəm. Bir verilişin aparıcısı, adını qeyd etməyəcəyəm, hər sözünün əvvəlində də, sonunda da gülür. Baxan düşünür ki, hansı sözə və niyə güldü?! Axı, ortada gülməli bir şey yoxdur... Adi gülüşün də mənasızlığı, yersizliyi tamaşaçıya dərhal çatır.

 

Verilişdə şou yaratmaq istəyirsənsə, ayrıca şou-proqram hazırla. Amma bütün verilişləri şouya çevirmək olmaz. Bəzi aparıcılara məəttəl qalıram ki, bunu necə bacarırlar? Mən şəxsən aparıcı kimi heç vaxt elə hərəkəti edə bilməmişəm. Tamaşaçı süniliyi hiss edir. Görür ki, müəyyən səhnələr qeyri-peşəkarcasına qurulub.

 

 

- Sırf izlədiyim hansısa kanalımız yoxdur. Ancaq sosial mediada verilişlərdən qarşıma çıxan qısa süjetlərə baxıram. Televiziyalarımızda yayımlanan verilişlərimizi izləməyə nə zamanım, nə də səbrim var. Hansısa verilişimizi sona qədər izləyim... Xeyr, belə bir şey yoxdur.

 

 

- İnsanların məni unutmaması üçün xüsusi nələrsə etmədim. Amma doğrudur, bir aparıcı kimi yaddan çıxmadım.

 

 

- Hər gün efirə çıxan aparıcılarımız var, düşünürlər ki, bir ay efirdə görünməsələr, həyat dayanar. Mən bu məsələyə o qədər laqeyd yanaşmışam ki... Efirdən getsəm, unudularam və sair düşünməmişəm. Özümü reklam etməklə məşğul olmamışam. Reklamla məşğul olum, gecə-gündüz işləyib pul qazanım kimi düşüncədə olmamışam.

 

Televiziya sahəsində çalışmaq çox çətin və məsuliyyətlidir. Ömür gedir, bir də ayılırsan ki, 50 yaşın var, həyatdan zövq almamısan. Mən həyatımı elə yaşamadım, amma, maşallah, indiki aparıcıların həyatlarının mərkəzində televiziya dayanır. Onlar özlərinə televiziyadan kənar həyat qura bilmirlər. Mən heç vaxt elə olmamışam.

 

Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyasını (indiki Azərbaycan Dövlət Neft və Sənaye Universiteti - red.) bitirmişəm. Televiziya sahəsinə təsadüfən gəlmişəm. İkinci ali təhsilim jurnalistika sahəsi ilə bağlı olub. Məşhurlaşım, tanınım, hamı məndən danışsın və sair fikrindən uzaq olmuşam. Günü bu gün də bu xüsusiyyətlərə can atmıram.

 

Sosial şəbəkədən istifadə məsələsinə gəlincə, buna heç kim mane olmayıb. Rəfiqəm, Xalq artisti Nəzakət Teymurova birgə şəkillərimizi sosial media hesabında paylaşırdı. O, şəkillərimizi paylaşanda da demirdim ki, Nəzakət, paylaşma. Həmişə Nəzakətin qızı Nigar deyirdi ki, Ceyran xala, gəlin birlikdə şəkil çəkdirək.

Yəni qadağa olsaydı, bunu Nəzakət Teymurova hiss edər və fotolarımızı paylaşmazdı. Bir az əvvəl dediyim kimi, qarşıma məqsəd qoymamışam ki, hamı məndən danışsın, reytinqli olum...

 

 

- Mən 23 yaşımdan 17 il televiziyada fəaliyyət göstərdim. AzTV-də beş-altı layihənin aparıcısı və müəllifi oldum. Müəllifi olduğum verilişlərə aparıcılıq etdim. Sonra AzTV-nin rəhbəri dəyişdi. Müəyyən şərtlər məni qane etmədi. Əslində, elə bir kaprizlərim də yox idi. Bir az özümü tükənmiş hiss etdim. Məzuniyyətə çıxdım, istirahət etmək xoşuma gəldi. Bunun üçün də televiziyadan uzaqlaşdım (Gülür).

 

Təbii ki, televiziyadan uzaqlaşmağımdan ailəmin də xoşu gəldi və buna öyrəşdilər. Evdə fəaliyyətə başlayacağımı deyəndə qulaqlarını çəkdilər ki, Allah eləməsin, sən işə dönəsən.

 

 

- Xeyr, əgər elə bir qadağa olsaydı, bu sahədə davam etməzdim. Ailə qurandan sonra da “Sən bir nəğmə” verilişində aparıcılıq etdim. Mənə 25-30 yaşımda qadağa qoyulmayıbsa, 40 yaşımda niyə qoyulmalıydı?.

 

Sadəcə televiziyadakı problemlər evimizin içində cərəyan edirdi və həyatımıza, istirahətimizə mane olmağa başlamışdı. O dönəmdə televiziyada böyük dəyişikliklər aparılırdı. Bu dəyişikliklər mənə istər-istəməz təsir edirdi. Beləliklə, dediyim kimi, məzuniyyətə çıxdım və daha geri dönmədim. Anam da dedi ki, qızım, evdə otur. Onun 82 yaşı var, Əməkdar müəllimədir. Mənə televiziyaya qayıtmaq üçün təkan verən yox idi. Məsələn, indi dostlarım, ətrafım, media nümayəndələri, həyatımda müəyyən hadisələr baş verdiyinə görə istəyirlər ki, işimə qayıdım.

 

Özümü tamamilə ailəmə həsr etdim. Bundan çox rahat idim. Amma itkilər insanın həyatında çox böyük boşluqlar yaradır. Son 9-10 ayda iki ailə üzvümü itirdim. Bacım Mehriban 2019-cu ildən xərçəng xəstəliyindən əziyyət çəkirdi. Onun özü də xəstəliyini bilirdi, həkim idi. Xaraktercə çox güclü insan idi. Son nəfəsinə qədər xəstəliklə bağlı gözündən bir damla yaş da düşmədi. Həyatımda yaşadığım itkilərimə görə yaxınlarım televiziyaya dönməyimi istəyirlər.

 

 

- “Gözəl qadınlar bəxtsiz olurlar” ifadəsi mənə yaddır. İstər qadın gözəl, istər də kifir olsun, Allah sənə hansı qisməti yazıbsa, onu yaşamağa məhkumsan. Onun gözəlliyə aidiyyəti yoxdur. Ola bilər, bəzi gözəl qadınlar daha yaxşı yaşamaq arzusunda olurlar, bu alınmayanda deyirlər ki, gözələm, ona görə bəxtim yoxdur.

 

İnsan öz həyatını gözəlləşdirməli, özünü xoşbəxt görməyi bacarmalıdır. Təbii, xoşbəxtlik əlimizdə deyil. Əlimizdə olanlara şükür etməliyik. Məgər mənim həyatımda əksikliklərim yoxdur? Əvvəla mən özümü gözəl hesab etmirəm. Çirkin qadın yoxdur, baxımsız qadın var. Mən qismətə inanan insanam.

 

 

- İndiyə qədər bütün çətinliklərin öhdəsindən Allahın köməyi ilə gəlmişəm. Heç vaxt gücsüz olmamışam. Güclü qadın ifadəsini də xoşlamıram. Qadın zərif və zəifdir. Amma həyat və düşdüyümüz situasiyalar bizi möhkəmləndirir. Xaraktercə möhkəm olmaq məcburiyyətini qəbul edirik. Mən heç bir çətinliyin qarşısında aciz qalmadım, amma itkilərin qarşısında acizəm.

 

Həyatımın ən aciz günlərini yaşadım. Üsyan etmirəm, Allah özü bilən məsləhətdir. Heç vaxt kövrək insan olmamışam. Bacım uşaqları məni ağlayan görəndə şoka düşürdülər ki, Cina ağlayır. Onlar mənə xala yox, “Cina” deyirlər. Doğmalarımı itirdikdən sonra gözümün yaşı qurumur... (Kövrəlir). Görürəm ki, itki qarşısında hər bir insan acizdir.

 

 

- Əvvəla deyim ki, haqqımda yaxşı və pis şayiələr yayıblar. Yaxşı şayiədən başlayım…Deyiblər ki, Ceyranın iki oğlu var.

 

Bacım uşaqları hər zaman mənimlə olublar. Mən uşaq sevənəm, ətrafımda hamı bilir ki, kimin uşağı olur-olsun onları əzizləməliyəm. Orta məktəbi bitirdikdən sonra atam mənə avtomobil almışdı. Mən sükan arxasına oturan kimi uşaqlar mütləq o avtomobilə minməli idilər. Hamı elə bilirdi ki, rəhmətə gedən bacımın iki oğlu mənim övladlarımdırlar. Deyirdilər ki, Ceyran Rəhimovanın iki oğlu var, daim onlarla bir yerdədir.

 

Haqqımda ən ağır şayiə isə odur ki, deyiblər, Ceyran avtomobil qəzasına düşüb ölüb. O şayiə üç ilə yaxın davam etdi. “Sən bir nəğmə” verilişinin efirə gedən vaxtları idi. Hər dəfə efirə çıxanda deyirdilər ki, veriliş lent yazısıdır. Fikirləşirdim ki, hər həftə efirə çıxıram və bu şayiə sona çatacaq.