Erməni işğalı altındakı doğma yurd yerlərini ziyarət edən Dilqəm Əhmədov, Şahbaz Quliyev və Həsən Həsənovun ermənilər tərəfindən girov götürülməsindən sonra Qarabağ ətrafında yeni situasiya yaranmaqdadır. Söhbət əlbəttə, ilk növbədə respublika əhalisinin diqqətinin bu istiqamətə yönəlməsindən, sosial şəbəkələrdə, yazılı mətbuatda, elektron kütləvi informasiya vasitələrində soydaşlarımızın taleyi ilə əlaqədar narahatlığın ifadəsindən, onların vəhşi xislətli erməni əsirliyindən xilas olmaları, müdafiəsinin təşkili ilə bağlı haqlı tələb və təkliflərdən gedir. Bu baxımdan şübhəsiz ki, əhalinin diqqətinin bir istiqamətə yönəlməsi birliyin ifadəsi kimi qəbul olunmalıdır.
Bəli, artıq bir həftədən çoxdur ki, ölkə ictimaiyyətinin diqqəti düşmən əsirliyindəki vətəndaşlarımızın taleyi ilə əlaqədar informasiyalara, Azərbaycan hökumətinin bununla bağlı hansı tədbirlər gördüyü haqda bilgilər əldə etməyə yönəlib. Bu da təsadüfi deyil. Çünki uzunmüddətli “yuxudan” sonra bu hadisə Azərbaycan ictimaiyyətində yenidən vətənpərvərlik, milli təəssübkeşlik hisslərinin oyanması, özünün qəti və son sözünü deməsinə səbəb ola bilər. Ona görə də istər dövlət orqanları, istərsə də fərdi şəkildə hər bir kəs məsələni diqqətdə və gündəmdə saxlamalı, bütün gücünü soydaşlarımızın girovluqdan azad olunmasına, onların müdafiəsinə yönəltməlidir. Çünki bu adamlar kartof, soğan satmağa, kef “çatlatmağa”, “samovarı dollarla yandırmağa”, “at oynatmağa” getməmişdilər. Getmişdilər ki, yurdumuzda “at oynadanları” başa salsınlar. Anlatsınlar və sübut etsinlər ki, neçə illərdir Ermənistan ordusunun xəbər tuta bilmədiyi belə səfərlərin birində torpağımızda məskunlaşan haxçılı-dığalı bütün erməniləri bir gecənin içərisində məhv etməyə qadir Azərbaycan oğulları var. Onlar bunu bacardılar. Düşmən ölkənin müdafiə nazirinin Qarabağa gələrək, təşvişə düşən erməniləri sakitləşdirməyə çalışması da bunun əyani sübutudur. Və şübhəsiz ki, düşmənlərimiz öz nazirlərinə deyil, daha çox fakta inanırlar. Fakt isə qeyd olunduğu kimi artıq neçənci dəfədir ki, ortaya qoyulub. Bu adamların müdafiəsini bir dövlət olaraq təşkil etmək, onların geriyə alınmasına nail olmaq həm də ona görə vacibdir ki, düşmənin təşvişi bir az da artsın. Ermənistan hökumətini milli mənafeyimizə, ərazi bütövlüyümüzə uyğun şəkildə danışıqlar masası arxasına gətirməyin həlledici yollarından biri də Qarabağda zorla məskunlaşdırılan erməniləri təşvişə salmaqdan keçir.
Hərbçilərdən Ramil Səfərovun, Mübariz İbrahimovun, Fərid Həsənovun qəhrəmanlığı və həmin hadisələr vaxtı xalqın birlik nümayiş etdirməsi, bir fərd olaraq mülki şəxslərdən Dilqəmin, Şahbazın, Həsənin çəkinmədən, qorxmadan işğal altındakı Kəlbəcərə bir neçə dəfə gedib qayıtmaları, indiki halda ictimaiyyətin diqqətinin onların taleyinə yönəlməsi onu göstərdi ki, ordu da, cəmiyyət də savaşa hazırdı. Xatırladaq ki, R.Səfərovun vətənə qayıtması, üstəlik əfv edilməsi beynəlxalq təşkilatların, azman dövlətlərin narazılığına səbəb olsa da, zabitin yenidən həbsinə səbəb olmadı. Yəni “it hürsə də karvan keçdi”. Bax, cəmiyyət müharibəyə bu cür hazırlanır, savaş əhval-ruhiyyəsinə belə köklənir. Biz bu gün girov düşən hər bir vətəndaşımızın arxasında durmalıyıq. Qarabağ müharibəsi veteranlarına diqqət göstərməli, Dilqəm, Şahbaz və Həsən kimi, necə deyərlər, qurd ürəkli vətəndaşlarımızın erməni girovluğundan azad olunması üçün bütün vasitələrə əl atmalıyıq. Cəsarət nümunəsi göstərən bu adamların, sabah savaş başlayacağı təqdirdə misilsiz xidmət göstərə biləcəklərinin sübuta ehtiyacı yoxdur. Bu baxımdan istər kəşfiyyat məlumatlarının əldə edilməsində, istərsə də diversiyanın təşkilində onların xidmətindən maksimum istifadə oluna bilər və olunmalıdır.
Dilqəmgilin erməni danasından kabab çəkməsi səhnəsi isə heç kəsi təəccübləndirməməlidir. Axı erməni danasının bizim halal ərazilərimizin otlaqlarında nə ölümü var? Bir də bilmək olmaz, həmin dana Kəlbəcərin işğalı zamanı ermənilərin oğurladığı minlərlə mal-qaradan, onların törəmələrindən biridir. Yəni öz halal malımızdır. Yeri gəlmişkən, bu, sadəcə qarın probleminin həlli, təbii ehtiyacların ödənməsi kimi başa düşülməməlidir. Rahat oturub dana kababı yeməyin özü də işğalçılara bir mesajdır. Belə oğulların həyatına biganə yanaşdığımız hər gün bizi Qarabağdan uzaqlaşdırır, müharibə əhval-ruhiyyəsinə zərbə vurur.
Bir millət və dövlət olaraq bizim üçün heç də az əhəmiyyət kəsb etməyən başqa fakta da toxunmaq istərdim. Belə ki, bizim əndazəsini aşan yumşaqlığımız, erməni əsir və girovlara doğma münasibətimiz həmişə əks effekt versə də bunun fərqində olmamışıq, səviyyəsizliyə qarşı səviyyə nümayiş etdirmişik, nakişilərə kişilik, namərdlərə mərdlik nümunəsi göstərmişik, pisliyi yaxşılıqla cavablandırmışıq. Əvəzində təqib və təzyiqlərə, təcavüzə məruz qalmışıq, təcavüzkara dəstək nümayişi görmüşük. Təsəvvür edin ki, vaxtilə Bakıdan köçüb gedən erməni, onun evində məskunlaşan azərbaycanlı məcburi köçkündən öz evini geri almaqdan ötrü bizim məhkəməyə müraciət edir, iddia qaldırır və məhkəməni udur. Maraqlıdır, təsəvvür edə bilərsinizmi hansısa bir azərbaycanlı, hələ Ermənistan bir yana dursun, işğal edilmiş Qarabağdakı evinin geri qaytarılması üçün iddia qaldırır və məhkəmə bu iddianı təmin edir? Çox gülüncdür. Təsəvvürə gətirmək belə gülüncdür, deyilmi? Bəs onda bizə nə gəlib? Əsirlikdəki vətəndaşlarımız, qız-gəlinlərimiz toy cöngəsi kimi bəslədiyimiz erməni əsirlərindən bu qədərmi əskikdir? Mərdlik, kişilik budurmu? Xeyr.
“Mən karvanbasan quldur deyiləm”, - deyib özündən həm hərbi texnika, həm də canlı qüvvə baxımdan qat-qat üstün olan qarşı tərəfin üstünə gecə və qəflətən hücum çəkmək təklifini qəbul etməyən Şah İsmayıl babamızın yalnız bu kəlmələrini əsrlərdir ki, yaddaşımızda saxladıq, qan yaddaşımıza hopdura bildik, amma Şah İsmayıl olmağı bacarmadıq. Təsəvvür edin ki, hərbi əməliyyat keçirmək istədiyimiz vaxt düşmən ordusu hissələrinin yuxuya keçdiyi, ya da kef elədiyi, yeyib-içdiyi, çalıb oynadığı, canlı qüvvələrinin, silah-sursatının bizdən az olduğu aşkara çıxır. Yəni bu halda gözləməliyik ki, onlar da silahlarını götürsünlər, əlavə qüvvə çağırsınlar və bərabər döyüş başlansın? Torpaqlarımızı işğal etmiş düşmənə bu cür yanaşma, yersiz mərdlik, kişilik bizə zaman-zaman zərbə vurub. Kişiliyi fikirləşməyən erməni isə həmişə yurdumuzda at oynadıb, dana otarıb. Torpaqlarımız da məhz belə “mərdliyin”, “kişiliyin” güdazına gedib. Düşmənlə onun özü kimi rəftar etmək, “tülkünü tutmaq üçün tülkü donuna girmək” lazımdır.
Yüksək ranqlı məmurdan tutmuş sıravi vətəndaşa qədər kimsə deyə bilərmi ki, düşmənlə dostsayaq davranmaqla dünya siyasətini, taleyini həll edən, müəyyənləşdirən supergüclərin rəğbətini qazana bilmişik? Kimsə deyə bilərmi ki, sorub apardıqları neftimiz Qarabağ məsələsində bizə hansısa fövqəlgücün ciddi və həlledici dəstəyini qazandırıb? Kimsə deyə bilərmi ki, erməni əsirləri ilə adam kimi davranmaqla erməni qəddarlığına son qoymuşuq, yaxşı mənada bizdən nümunə götürməyi öyrədə bilmişik, adamlığa öyrətmişik? Belə bir təcrübə yoxdur, olmayıb. Əksinə, zaman-zaman göstərdiymiz yaxşılıqlar, “yamanlığa yaxşılıq edən ər kişi” olmağımız həmişə əleyhimizə işləyib. Elə indi də işləməkdədir. Biz sıravidən tutmuş dövlət başçısına qədər qəhrəmanlarımızın, qazilərimizin, ən nəhayət qorxubilməz Dilqəmin, Şahbazın, Həsənin qədrini bilməli, onların arxasında durmalı, taleyi ilə maraqlanmalı, vəhşilərin qanlı caynaqlarından qurtarmalıyıq. Əvvəlki iki nəfərin taleyi məlum olsa da, H.Həsənovla bağlı hələ də dəqiq məlumat yoxdur. İlk növbədə onun taleyinə aydınlıq gətirilməli, xaricdə yaşayan soydaşlarımız, səfirliklərimiz bu işə səfərbər olunmalıdır. R.Səfərovun Bakıya ekstradisiyası və ardınca əfv olunması təcrübəsi göstərdi ki, vətəndaşın arxasında dayanmaq, onu müdafiə etmək millətin, xalqın vətənpərvərlik duyğularını, hisslərini artırır, birlik yaradır. Qarabağın azadlığını istəyən hər kəs bunu nəzərə almalıdır.
