Nə etməli, sən Həvvanın qızısan
Sən alnıma qırış salan yazısan,
Eşqin mənim ürəyimi puç eylər.
Nə etməli, sən Həvvanın qızısan,
Səni görüb Adəm oğlu suç eylər.
Həyatımın yoxuş enən çağında
Qovururam canı həsrət dağında
Ağ qalmayıb gözlərimin ağında
Dərdin yaman ürəyimə güc eylər.
Təslim olub sənə könül qalası,
Neyləsəm də yoxdur canın xilası.
Bu nə nazdır, ay zalımın balası,
Gözlərimdə o dünyanı heç eylər.
Bilmirəm mən, diriyəm, ya ölüyəm,
Sönən hansı bir ocağın külüyəm.
Şübhə etmə, eşitsən ki, dəliyəm,
Səni görüb ağlım başdan köç eylər.
Dalğın görsən, sanma, vardır suç məndə,
Məcnun olub Heydər kimi az bəndə?
Sevgi salıb Şeyx Sənanı kəməndə,
O bir dərd ki, alimi də gic eylər.
Qəzəl
Qara bağrımda sənin dağladığın köz yeri var,
Bitişib gərçi qabiq bağlasa da iz yeri var.
Səni andıqca ürək, göynəyir ağzımda dilm,
Dodağım üstdə deyə bilmədiyim söz yeri var.
Nə qədər olsa da şiddətli gileyli deyiləm,
Belə dərdin ürəyimdə gecə-gündüz yeri var.
Sanki un xəlbiriyəm, dəlmə deşikdir ürəyim.
Sinəm üstündə mənim hər yaranın yüz yeri var.
Basaraq bağrıma duz ağlayaram mən gecələr,
O səbəbdən yaş axan izdə həmin duz yeri var.
Yadigarındı sənin yaxşı-yaman xatirələr,
Əyrinin əyri yeri varsa, düzün düz yeri var.
Bu bəla, ey gözəlim, Heydəri öldürsə, nə qəm,
Bir qədərdirsə əgər taleyə mi naz yeri var?