Dünyanın demək olar ki, hər yerində vətənpərvərdən geriyə təxminən eyni hekayə qalır: hansısa qəhrəmanlıq dastanı, hansısa tunc bir heykəl, ailə üzvlərinə çatacaq yüksək kompensasiya və əbədi minnətdarlıq hissi...

Azərbaycanda isə vətənpərvərdən geriyə qalanlar çox daha fərqli, çox daha üzücüdür. Digər dövlətlərdən fərqli olaraq burada vətənpərvərlərlə nəinki ehtiramla davranılmır, əksinə onunla qatı cinayətkar kimi rəftar edilir. Digər ölkələrdən fərqli olaraq, burada vətənprəvərin əzabları hər kəs üçün tükənməz zövq və əyləncə mənbəyidir. Burada canını vətənin rifahı və toxunulnmazlığı uğrunda fəda edən insanlara ağıldan məhrum zavallılar kimi baxırlar. Bu ölkədə vətənpərvəri daimi aclığa məhkum etmək, onu mənəvi terrora, psixoloji basqıya məruz qoymaq şərəf işi, namus borcu sayılır. Burada hər bir məmur neçə vətənpərvərin problemini həll etdiyi ilə deyil, neçə vətənpərvərə necə böyük problemlər yaratdığı ilə fəxr edir. Bu ölkədə vətənpərvər olmaqdan daha böyük günah, daha böyük lənət yoxdur.

Azərbaycan istisna olmaq, dünyanın heç bir nöqtəsində vətənpərvəri uğrunda vuruşduğu bayraq altına intihar etməyə vadar etmirlər. Dünyanın heç bir yerində elə bir ölkə yoxdur ki, orada vətənpərvəri Azərbaycanda olduğu kimi əvvəlcə qətlə yetirib, sonra ona təntənəli yas mərasimi düzətsinlər. Və Azərbaycandan başqa dünyanın elə bir yeri yoxdur ki, orada vətənpərvərə milyonların gözü önündə zülm etməklə yanaşı, həmin milyonları vətənpərvər olmağın vacibliyinə inandırsınlar. Bütün bunlar yalnız burada ”“ Azərbaycanda baş verir. Hansı ki, bu torpaq ona öz qanı və canı bahasına şərəfli gələcək vəd edən heç bir qəhrəmanına adi bir təbəssüm belə bəxş etməyib. Azərbaycanın bütün tarixi bu acı və inkaredilməz həqiqətlərlə zəngindir.

Doğrudan da,  bu torpaq hansı vətənpərvəri xoşbəxt etdi ilahi? Hansı vətənpərvərin ümidləri, gözləntilərini özünü doğrultdu bu torpaqda? Hansı vətənpərvər vətənə bəslədiyi sevginin qarşılığını ala bildi? Hansı vətənpərvər son anda dövlətin ondan geridə qalan ailəsinə qayğı göstərəcəyindən əminlik hissi ilə qapadı gözlərini? Bu torpaq üzərinə axan qanların qarşılığında öz şəhidlərinin, qazilərinin hansı əmanətinə xəyanət etmədi, hansı yadigarına sahib çıxdı ilahi?

Bəs niyə belə oldu? Bəs niyə vətənpərvərə olan bu münasibət əsrlər uzunudur ki, dəyişmir? Bəlkə belə olmalıdır? Bəlkə əsl vətənpərvərlik elə budur? Bəlkə əsl vətənpərvərlik sadəcə sonsuz itki və ağrı olduğu üçün gerçək vətənərvərlərin sayı hər zaman az olub? Bəlkə vətənpərvərlik qarşılığı təmin edilən bir fədakarlıq olsaydı, o zaman bunca dəyər kəsb etməzdi? Bəlkə də...

Fəqət bu gün hər kəs üçün aydın olan bir həqiqət var. Bu gün mərhum Qarabağ qazisi Zaur Həsənovun timsalında vətənpərvərdən geriyə qalan  sadəcə bir ovuc kül, bir və ya bir neçə gözüyaşlı körpə və bir də qəlb parçalayan ömür hekayəsidir. Bir də vətəni sevməyin bəzən ölümlə mükafatlandırıldığı gerçəyi. Və başqa heç nə...

 Seymur Əliyev

e-mail:[email protected]