Dekabrın 3-də Milli Şuranın sessiyasının gərgin keçəcəyi və hətta siyasi ehtirasların qızışaraq söyüşün birinin bir qəpik olacağını proqnozlaşdıranlar yanılmadı. Doğrudur, nə yaxası cırılan oldu, nə söyülən. Amma bir şey gün kimi aydın oldu ki, bu qurum “mehriban düşmən”lər alyansıdır və orada təmsil olunan heç bir siyasi qüvvə digərini həzm edə bilmir. Fərdləarası münasibətlər də bəzi istisnalarla biabırçı vəziyyətdə, birinin sözü o birinə xoş gəlmir, ancaq qurumdakı partiyaların bir-birinə olan etimadsızlığını sübut etmək üçün nə Amerika kəşf etməyə ehtiyac var, nə politoloq olmağa...

Bilirəm, bir çox musavatçı və cəbhəçi dostlarımız yazdıqlarımı oxuyub arxamca giley-güzar edəcəklər, hətta söyənlər də tapılacaq. Ancaq andsız-filansız səmimiyyətimə inanan hər kəsi əmin edirəm ki, bunları böyük ürək ağrısıyla yazıram və təəssüflənirəm ki, axı, belə olmamalıydı...

Bəli, yenə də son 20 ilin gündəmdən çıxmayan bir mövzusundan-müxalifətdaxili münasibətlərin dəhşət doğuracaq dərəcədə pisləşməsindən və hətta arada bir yaradılan birlik modellərinin də inanılmaz dərəcədə kövrək, hər an sabun köpüyü kimi partlamaq təhlükəsiylə üzləşə biləcəyindən bəhs etmək istədim. İllər idi ki, müxalifətin gerçəkdən, səmimi şəkildə bir araya gələ bilməməsinin səbəbini İsa Qəmbərlə Etibar Məmmədovun bir-birini həzm edə bilməməsində axtarmışıq, özü də haqlı olmuşuq iddialarımızda və heç qərəzimiz də olmayıb. Amma artıq Etibar Məmmədov siyasətdə yoxdur və yeri gəlmişkən, oxumayanların diqqətinə çatdırım ki, ötən həftə bir zamanların ən məhşur personalarından olan AMİP lideri Etibar Məmmədovla aramızda yarım saatlıq polemika olub, yazdığım bir yazıya etirazını bildirsə də səmimi etiraflarını da eşitmək imkanım olub. Açıqca deyib ki, qardaş, illər uzunu müxalifətin uğursuzluqlarında məni günahlandırmırdınız, indi də bir siyasi əxlaq nümunəsi göstərərək çəkilib oturmuşam evimdə, məndən indi nə istəyirsiniz?

Nə yazıq ki, Etibar Məmmədovun yeri boş qalmadı və Əli Kərimli sanki rinqdə növbəti rəqib gözləyən qalib boksçu görkəmli Müsavat başqanının qarşısına çıxdı. Estefet dəyişsə də mövzu dəyişmədi, ilin altı ayı savaş, altı ayı atəşkəs dövrü elan edildi. Nəticədə funksionerlərin davasına “Yeni Müsavat” və “Azadlıq” qəzetlərini də cəlb jurnalist həmkarlar arasına nifaq saldılar. Çox heyf, bu iki partiyanın və liderin bir-birini yola verə bilməməsi üzündən nə İctimai Palata bir şey edə bildi, nə Milli Şura. Olsa-olsa Əli Kərimli demişkən, mənəvi qələbə söz konusu. Amma Əli Kərimlinin sonuncu sessiyada səsləndirdiyi bu fikrini də əks cinahda topa tutdular, məsxərəyə qoymağa çalışdılar. Vəziyyət o həddə çatdı ki, tərəflər bir-birini donosçuluqda qınamağı başlayıblar. Özü də bu “xəmir”in hələ çox su aparacağını söyləmək lazım. Nəticədə bütün bu intriqaların zərəri İctimai Palata və Milli Şuraya böyük ümidlərlə qoşulan insanlara dəyir və hər kəs baş verənlərdən üzülür. Bəs bundan kim qazanır? Təbii ki, hakimiyyət. Bir qədər kobud müqayisə olsa da bir məhşur təmsildəki kimi kənardan qanlı savaşın sonunu gözləyərək müftə şikara sahib olan bir hiyləgərin aqibəti söz konusu...

Mən orda təmsil olunan bütün dəyərli insanlara, dostlarıma çatdırmağı özümə borc bilirəm ki, Milli Şuradan heç nə gözləmirəm, heç onlar da çox şey gözləməsinlər. Çünki ən həlledici məqamda bütün xoşməramlı niyyətlər, qələbəyə aparacaq ideyalar gedib Müsavat-AXCP dalanına dirənərək məhv olacaq. Özü də mən Rauf Arifoğlundan fərqli olaraq “cəhənnəmə dağılsın” deməyi ordakı cəfakeşlərə yaraşdırmıram, bu qurumun dağılacağından, yaxud didişmə poliqonuna çevrilməsindən ordakılardan az təəssüflənmirəm. Sadəcə reallıq acı bibər kimidir, onu yemək və dostlara da yedizdirmək lazım ki, hər şeyin bal kimi şirin olduğu röyalarına aldanmasınlar. Vəziyyətin acınacaqlı olduğunu o qurumdakı hər bir üzv anlasın və heç malalamağa da çalışmasınlar ki, bütün bunlar demokratiyanın, fikir müxtəlifliyinə hörmətin əlaməti dir. Belə əlamatin uğurlu sonucu olmur, əzizlərim...