Noyabrın 19-da eks-prezident Ayaz Mütəllibovun köməkçisi bəndənizə zəng vurub sabah onun 20 noyabr vertolyot terrorunun ildönümü münasibətilə Fəxri Xiyabanda olacağını bildirəndə heç təəccüblənmədim. Çünki Azərbaycana döndükdən sonra Ayaz müəllimlə bir neçə dəfə təmasım və zəngləşməm olmuşdu və onun necə alicənab bir insan olduğunu görmüşdüm. Köməkçi onu da bildirmişdi ki, eyni zamanda Ayaz müəllim Heydər Əliyevin və Zərifə Əliyevanın da məzarlarını ziyarət edəcək, ancaq yaxşı olar ki, bu barədə nə yazı yazasan, nə də jurnalist həmkarlarına deyəsən. Çünki bu bir hüznlü yadetmə olacaq və eks-prezident komandasının üzvlərinin faciəli ölümlərini yad edərək orda olduğu sürəcdə həmin ağır günlərin təsiri altında olacaq. Odur ki, narahat etmək lazım deyil. Razılaşdıq və mən dünən saat 12-də tam vədələşdiyimiz vaxtda eks-prezidentlə Fəxri Xiyabanda salamlaşdıqdan sonra onunla kəlmə də kəsməmyi qərara aldım. Bircə onu etdim ki, ziyarətdən mobil telefonumla bir neçə şəkil çəkib saytda yerləşdirdim. Ziyarətə çox adam gəlsə də məndən savayı jurnalist yox idi və odur ki, bütün ölkə Ayaz müəllimin Fəxri Xiyabana gəlişini ancaq mənim həvəskar şəkildə çəkilmiş fotolarımdan öyrənə bildi. Onu maşınına qədər ötürdüm və yola saldıqdan sonra ərazidə xidmət aparan Baş Dövlət Mühafizə Xidmətinin bir neçə əməkdaşı və polis zabitləri mən yaxınlaşaraq kimliyimi soruşdular, şəstlə “jurnalist dostuyam” deyərək göbəklərini yerinə saldım. Təbii ki, onların maraqlarını nəinki anlayışla qarşıladım, hətta hörmətim də artdı ki, ölkənin eks-prezidentini qarşılayıb yola salan bu adam kimdir, nəçidir, bunu ən azı soruşmaq lazım idi...
Sonradan mətbuatda onun Qarakənd faciəsiylə bağlı müsahibəsini oxuyanda da qətiyyən peşman olmadım ki, kaş mən müsahibə götürəydim. Baxmayaraq ki, özü mobil nömrəsini mənə verib, ancaq heç vaxt zəng etməmişəm, köməkçisi vasitəsilə əlaqə yaratmışam. Mənə elə gəlib ki, bu da ona bir hörmət əlamətidi.
Səmimiyyətimə inananlara bildirim ki, bu barədə nəsə yazmaq niyyətində deyildim, ancaq müsahibədəki iki məqamın məni yerimdən oynatdığına, daha doğrusu, sümüyümə düşdüyünə görə bu fikirlərə biganə qala bilmədim. Birincisi, Ayaz müəllim “demokratik özbaşınalıq” ifadəsi işlədərək deyirdi ki,o dövrdə demokratik özbaşınalıq şəraiti hökm sürüdü və bundan istifadə edən qüvvələr normal işləməyə imkan vemirdilər. Unikal seçmədir gerçəkdən, o dövrləri xatırlayanlar yaşananların demokratik özbaşınalıqdan dəqiq izah oluna bilməyəcəyini etiraf edərlər. Başqalarını bilmirəm, bu ifadədən gələcəkdə də istifadə edəcəm, danışanda da, yazılarımda da..
Ən sonda isə müsahibə “mənim postum bir vətəndaşın belə, həyatına dəyməzdi” sözləriylə yekunlaşırdı. Əlbəttə, Ayaz Mütəllibova patoloji nifrəti olanlar mənimlə razılaşmamaqda haqlıdırlar, onu Xocalı faciəsinin və digər çoxsaylı itkilərimizin baiskarı kimi görə bilərlər və mən bu barədə polemika tərəfdarı deyiləm. Amma onun gerçəkdən demokratik düşüncəli, insansevər, bircə vətəndaşının belə dırnağına daş dəyməsini istəməyən bir şəxs olduğuna mən inanıram, mənə inananları da tərəddüd etmədən bu fikirlərə inanmağı çağırıram. Mən deyə bilmərəm ki, onu qəbahətlərinin və nöqsanlarının miqyası necədir, yaxud özü demişkən, işləməyə qoysaydılar, bu gün biz hansı Azərbaycanda yaşayardıq. Yeri gəlmişkən, həmin faciə barədə görkəmli alim Rafiq Əliyevin Moderator.az-a açıqlaması vardı ki, həmin terror Azərbaycanın inkişaf vektorunu dəyişdi və əgər bu cinayət baş verməsəydi, biz bu gün tamam fərqli Azərbaycanda yaşayardıq. Mən də o qənaətdəyəm. Çox təəssüf ki, Azərbaycanın inkişafını istəməyən məkrli qüvvələr buna imkan vermədilər, kimisini fiziki cəhətdən məhv etməklə, kimisini də oyundankənar vəziyyətə salmaqla. Hər halda hər dəfə dara düşəndə dadımıza çatan zamandan cavab gözləməkdən başqa çarəmiz yox. Əslində ən doğru hakim elə odur...
