Mövzuya giriş etməzdən öncə isti-isti bildirim ki, heç vaxt Lalə Şövkətə xüsusi  hüsn-rəğbətim olmayıb, nə Heydər Əliyevlə çiyin-çiyinə işləyərəkən “yazıq kişi gecə də yatmır” bəyanatı verərək iliyinə-qanınadək heydərçi olduğunu izhar edəndə , nə istefa verərək müxalif düşərgəyə pənah gətirib anti-heydərçilərin ledisi statusuna yiyələnəndə. Bir sözlə, onu hə zaman mövsümi siyasətçi hesab etmişəm. Doğrudan da o hər zaman seçkilər ilinə qədəm qoyanda zühur edib, epizodik fəallıq sərgiləyib, bəyanatlar verərək mövcudluğunu hiss etdirib, hətta arada bir arada bir bəyanat verib ki, Azərbaycanda ondan yoxdur, ölkənin bir nömrəli siyasətçisi məhz özüdür. Təbii ki, öz dediyinə özü də inanmayıb deyə qısa müddətdən sonra onun açıqlamaları da hamının yadından çıxıb. Beləcə hər seçki dönəmində bu cür aktivləşmə artıq ənənə halını aldığından Lalə xanımın siyasətdə epizodik vurnuxmalarına hamı öyrəncəlidir...

Amma gərək məni bağışlayasınız, bu dəfə məhz ondan sitat gətirməyə məcburam. Çünki kimin dilindən səsləndirilməsindən asılı olmayaraq əlahəzrət fakt kal armud kimidir, onu dansan boğula bilərsən. Odur ki, Lalə xanımın yola saldığımız həftə sonu nəhayət uzun fasilədən sonra zühur edib mətbuata açıqlama verməsi, daha doğrusu fikirlərini yenə də yazılı formada ştatdankənar poçtalyonu-Əvəz Temirxan vasitəsilə izhar etməsini ciddiyə almaq lazım. Oxumayanlara qısaca nəql edim ki, Lalə xanım nə yemisən turşulu aş, illərin kin-küdurətin töküb Milli Şuranın əsas təsisçilərinin, konkret olaraq İsa Qəmbərin üstünə və ötənlərdə yaşananları xatırladaraq Müsavat başqanının elçibəyçiliyini məsəxərəyə qoyub. İnsaf naminə qəzəbli olduğu görünsə də bir çox ağrılı həqiqətləri də söyləyib və sonda Heydər Əliyevi bir daha tərifləyərək müxalifət liderləriylə müqayisə olunmayacaq bir şəxsiyyət olduğunu iddia edib.

Onun ən çox diqqətimi cəlb edən və əslində bu yazının yazılmasına rəvac verən açıqlaması isə Milli Şurada yaşananları “evcik-evcik” oyunu adlandırmasıdır. Doğru sözə nə deyəsən? Axı mən də xeyli əvvəldən qosqoca müxalifət liderlərini qınamışdım ki, belə asanlıqla tovlanmaq onların bütün şərəfli bioqrafiyasına, saç-saqqallarını ağartdıqları inadkar mübarizə yoluna kölgə saldı və cəmiyyətdəki, beynəlxalq arenadakı nüfuzlarını alt-üst etdi. Çünki hər dəfə seçkiləröncəsi rusların gəlib Bakıda antimüxalifət ssenariləri qurduqlarını iddia edirdilərsə bu dəfə elə tora düşdülər ki, Moskvadan hansısa emissarın  gəlişinə də ehtiyac qalmadı. Ancaq əvəzində Putinə Bakıya gələrək hakimiyyətdən təfərrüatını bilmədiyimiz hansısa iriçaplı güzəşt qoparması üçün zəmin hazırladılar. Buna nə ehtiyac vardı, bəylər, xanımlar? Axı Rüstəm İbrahimbəyovun hansı ölkənin vətəndaşı olduğunu dəqiqləşdirmədən onu belə bir taleyüklü projenin lokomotivi statusunda qabağa verərək siyasi qəza törətmək gerçəkdən də evcik-evcik oyunu deyildi, bəs nəydi?

Qanmadığım bir şey var və yəqin ki, heç vaxt bu suala ağlabatan cavab ala bilməyəcəm. Milli Şura tutaq ki, “evcik-evcik” oyunu yox, əsrin projesi idi. Elə isə niyə İctimai Palata formalaşan zaman İsa Qəmbər Lalə Şövkəti və İqbal Ağazadəni həmin quruma yaxın buraxmırdı ki, onlar filankəslərdi və filan yerlərə bağlıdırlar. Yaxud bir az da qabağa gedək, 2005-ci ilin 26 noyabrında “Qələbə” meydanındakı mitinqi oturaq aksiya çevirənlərin Rusiyanın dəsti-xəttini həyata keçirdiklərini iddia etdikləri halda İlham Əliyev demişkən, belə ünsürləri yenidən Milli Şuraya dəvət etmək, az qala onlara minnətçi düşmək “evcik-evcik” oyunu deyildisə, bəlkə “göydələn” tikmək idi, biz bilməmişik? Bəlkə mən qərəzli yanaşıram, dostlar, bir Allah bəndəsi çıxıb bu suallara cavab verə biləcək ki, niyə bu evciyi millətin başına yıxdılar...? Məncə nə cavab verən tapılacaq, nə səhvini etiraf edən. Axı məğlubiyyətin yetim olduğunu hamımız lap “evcik-evcik” oynadığımız zamanlardan eşitmişdik...