Bu gün Azərbaycan cəmiyyətinin başı fevralın 9-da ölkədə keçiriləcək parlament seçkilərinə elə qarışıb ki, ermənilərin Qarabağda özləri üçün hansı "seçim" etdikləri sanki heç bir azərbaycanlını maraqlandırıb narahat etmir. Qarabağın taleyini ATƏT-in "3 muşketyorunun" ümidinə qoyan rəsmi Bakı, elə bil işğalda qalan Azərbaycan ərazilərində baş verən erməni ozbaşınalıqlarını görmür. Maraqlıdır, düşmən bu xalqın heysiyyatına bundan artıq hansı şəkildə təcavüz etməlidir ki, xalq baş verənlərdən hiddətlənib ayağa qalxsın və öz haqqı olan torpağını tələb etsin? 

Qarabağ erməniləri bu il qondarma da olsa öz "prezident" və "parlament" seçkilərinə Azərbaycan xalqının ən faiciəvi günlərində - 26 fevral Xocalı soyqırım günü start verib, 31 mart Azərbaycanlıların soyqırım günü isə yekunlaşdırmağa qərar veriblər. Diqqət edin, adətən bütün dünyada keçirilən bu kimi seçkilər həftənin istirahət günlərinə salındığı halda, ermənilər Azərbaycanlıların heysiyyatını bilərəkdən ayaq altına salıb öz "seçimlərini" həftənin 3-cü və 2-ci günlərində keçirməyi qərara alaraq Azərbaycan xalqının hüzn günlərində özləri üçün toy-bayram edəcəklər. Bu yerdə  - sən seçdiyini seç, gör ermənilər nə seçir desək yerinə düşər...

Bu "seçki" ilə bağlı erməni mediasına nəzər salanda isə bir məqam - Xankəndi-Şuşa yolunda inşa edilmiş və ermənilər üçün Qarabağın rəmzi hesab olunan "baba-nənə" abidəsinin fonunda bir neçə yumruğun havada oynadıldığı təsvir xüsusi diqqət çəkir. Heç şübhəsiz ki, bu, Qarabağ ermənilərinin öz "seçimlərindən" xoşluqla heç vaxt geri dönməyəcəklərinin nümyişidir. 

Yeri gəlmişkən, Qarabağda keçiriləcək "seçkilərdə" iştirak edən əsas namizədlərlə bağlı fikir bildirən "Sosiometr" sosial araşdırmalar mərkəzinin rəhbəri sosioloq Aqaron Adibekyan sözarası - "Əlbəttə, heç bir Artsax sakini öz gələcəyini Azərbaycanın tərkibində görmür və Azərbaycan qaçqınlarının geri dönmələrinə də razı deyil. Ancaq Ermənistanla birləşmələri məsələsində vəziyyət fərqlidir" - deyir. 

Bu yerdə istər-istəməz sual yaranır, ermənilər Qarabağı sülhlə, danışıqla qaytarmayacaqlarını bundan artıq hansı dildə və necə ifadə etməlidirlər ki, rəsmi Bakı anlasın müharibədən başqa çıxış yolu yoxdur?

Çünki Azərbaycan tərəfi ATƏT-lə vaxt öldürdükcə ermənilər Qarabağa məskunlaşıb elə bağlanırlar ki, hətta indi onlar özlərini bu yerin əsl sahibləri hesab edirlər. Məgər 2000-ci ildən Gürcüstandan Kəlbəcər rayon mərkəzinə köçmüş politoloq Aleksandr Kananyan Tərtər çayının üstündə Su elektrik stansiyası tikilməsinin əleyhinə çıxaraq yanvarın 21-də aclıq elan etmədimi? Qeyd edək ki, bundan sonra Kəlbəcərdə yeni SES-in tikntisinin dayandırılması barədə qərar verilib. Maraqlıdır, əgər sabah Qarabağdan olan hansısa bir azərbaycanlı öz doğma kəndinə, rayonuna dönmək istəyi ilə bağlı aclıq aksiyası keçirsə nə baş verər, ona nə deyib bu aksiyasını dayandırmasını istəyərlər? 

Bu arada onu da deyək ki, ermənilər Gorus-Xankəndi və Vardenis-Ağdərə yolundan əlavə Ermənistanla Qarabağı birləşdirəcək Kəlbəcər rayon  mərkəzindən Ermənistanın Qeqarkunik vilayətində yerləşən Zod kəndinə qədər olan 26 kilometrlik yeni 3-cü alternativ yol çəkirlər. Bu ilin sonunadək çəkilişi başa çatdırılacaq yol ona işarə edir ki, ermənilər öz tutduqları "yoldan" bu gedişlə heç yana dönməyəcəklər. Ancaq təəssüf ki, Qarabağ məsələsində Azərbaycan tərəfinin yolu yalnız ATƏT "yoludur". O ATƏT ki, Qarabağın həllinə təhkim olunmuş ABŞ, Rusiya və Fransa kimi dövlətlərin vətəndaşları ötən ilin statistikasına görə Azərbaycanın dövlət sərhəddini ən çox pozaraq Qarabağa qanunsuz səfər etmişlər. Məgər belə pozğunçu dövlətin başbilənlərindən Qarabağın ədalətli həllini gözləmək olarmı? 

Bir neçə gün bundan əvvəl isə Rusiya Xarici İşlər Nazirliyi Qarabağla bağlı yeni açıqlamasında qeyd etdi ki, ötən il Qarabağla bağlı danışıqlarda əsas məsələlər üzrə irəliləyişə nail olunmayıb. Hərçənd Azərbaycan cəmiyyəti bu irəliləyişi heç bundan sonra da gözləmir. Erməni rəsmiləri artıq açıqaşkar Qarabağla bağlı öz mövqelərini gizlətmirlər. Amma bu qədər açıqlamaların qarşısında rəsmi Bakının susqunluğu bu yerdə heç anlaşılan deyil. Sanki həm xalqın, həm də dövlətin dili ermənilərin hansısa mifik qüvvəsi tərəfindən bağladılıb. Ermənilər gün-gündən yeni-yeni iddialar irəli sürür, Azərbaycanı hər bir halda borclu çıxarmağa çalışır.

Baxın, Ermənistan Xarici işlər idarəsinin sözçüsü Anna Naqdalyan - "30 il əvvəl Bakıda baş vermiş "erməni qırğını" ilə bağlı Ermənistanda keçirilən tədbirlər Azərbaycan rəhbərliyində əsəbi reaksiya yaradır. Bu, bir daha onu göstərir ki, erməni xalqının hər hansı bir hissəsinin təhlükəsizliyini Azərbaycan hakimiyyətinə heç cür etibar etmək olmaz. Bu üzdən də Artsax və Artsax xalqı heç bir halda Azərbaycanın tərkibində ola bilməz" - deyir. 

Bütün bunlar azmış kimi artıq Ermənistan 30 ildən sonra qaçqın təşkilatı yaradır və bu yaradılan təşkilat 1988-1990-cı illərdə güya Azərbaycanda - əsasən, Bakı, Sumqayıt, Gəncədə "öldürülmüş" və Azərbaycandan yarım milyona qədər qovulduğu iddia edilən ermənilərlə bağlı "həqiqətləri" dünya ictimaiyyətinə çatdırmağa xidmət edəcək.

O zaman sual yaranır Ermənistandan didərgin salınan 250 min azərbaycanlının və öldürülənlərin hesabını niyə aparmırsınız? Bundan başqa bəs necə olur ki, bu gün  Ermənistanda bir nəfər belə azərbaycanlı yaşamadığı halda, ancaq Azərbaycanda - Bakıda 30 min erməni yaşayır?

Əslində onlar özləri də yaxşı bilirlər ki, Azərbaycan ərazisində heç vaxt yarım milyon erməni yaşamayıb və onların min-bir oyunu yalnız Qarabağın üstündədir. Ermənilər bu kimi yalanlarla dünyanı aldadıb beynəlxalq aləmin diqqətini Qarabağdan yayındırmağa çalışırlar. Ancaq məsələ burasındadır ki, Azərbaycandan fərqli olaraq nədənsə erməni yalanı bütün dünyaya həqiqət kimi və inandırıcı görünür. 

Əlbəttə Azərbaycanın illərdir ki yoluxduğu "erməni virusu" indi dünyanı qorxuya salan korona virusundan daha dəhşətlidir. Çin mütəxəssilərinin fikrincə virus ölkədə insanlar tərəfindən ən çox qəbul edilən yarasa şorbasından keçə bilər. Əgər müqayisə etsək elə ermənilər də yarasa kimidir. Çünki onlar da bütün işlərini "qaranlıqda", yəni kimlərinsə kölgəsində həyata keçirirlər.

Diqqət edin, ermənilər Şuşada Gövhər ağa məscidini farsların "kölgəsinə" salaraq "bərpa" etdikdən sonra indi də Qarabağ xanlığının tarixi mirası olan Şuşa qalasını "bərpa" etməyi planlaşdırırlar. Dəhşət burasındadır ki, "acından ölən" ermənilərin törətdikləri bu əməllər "toxluğundan" yerə-göyə sığmağan Azərbaycanın gözü qarşısında baş verir.    

Bu arada onu da qeyd edək ki, hələ ötən il Ermənistan "paşasının" təxribatçı halda "Qarabağ bu, Ermənistandır, nöqtə" deyimindən sonra beynəlxalq aləmdə yaranmış münasibətə öz fikrini bildirən bu ölkənin Müdafiə naziri David Tonoyan jurnalistlərə bildirmişdi ki, "Qarabağ münaqişəsinin həllini yalnız və yalnız qələbə kimi təsəvvür edirəm. Qarabağ məsələsi artıq həll olunub". Tonoyanın, həmçinin digər yanların başından qələbə stereotipini qırmaq üçün bu ilin aprelini gözləmək lazım deyil.

Ona görə də Azərbaycan xalqı, həmçinin hökuməti fevralın 9-da parlament seçkisini başa vurduqdan sonra mütləq "Qarabağ seçimi" ilə məşğul olmalıdır. Hansı tankla, hansı topla, hansı raketlə, hansı qüvvə ilə döyüşə girəcəyini seçim-seçim incələməli və Qarabağın öz sahibi olduğunu dünyaya sübut etməlidir!