Xalq artisti, sevilən sənətkar Lütfəli Abdullayevin qızı, əməkdar artist Xurşud Abdullayeva Moderator.az-ın suallarını cavablandırıb.

 

- Ən xoşbəxt illərimi atamla birlikdə keçirmişəm. Atam bizə heç vaxt “yox”, “olmaz” kimi sözlər deməyib. Onun elə bil ürəyinə dammışdı ki, dünyadan tez gedəcək. Ona görə də anama demişdi ki, Sevda, evdə qızlara ciddiliyi sən göstər. Atam bizə hər şeyə icazə verirdi. Biz də bilirdik ki, evə qonaq gələndə onlar üçün şeir deyib, yaxud mahnı oxuyub getməliyik. Salamlaşıb gedirdik, masa arxasında əyləşə bilməzdik! O illərdə bütün ailələrdə belə idi, böyüklərlə masa arxasında oturmaq, böyüklərə söz qaytarmaq olmazdı. Sevgi bizim ailəmizin ən vacib amili idi. Atamın anama böyük sevgisi var idi, övladlarına, mənim bacıma. Atam dostlarını çox sevirdi, heç vaxt eşitməmişik ki, onların arxasınca danışsın.

 

 

- O, təbiətcə çox ciddi insan idi, mən onu evdə heç vaxt gülən görməmişəm. Gülümsəyirdi, amma mənə elə gəlir ki, ürəkdən gülümsəmirdi. Daxilən kədərli və çox ciddi insan idi. Mən uşaqlıqda həmişə atamla harasa gedəndə hamı ona baxıb gülürdü. Gəlib evdə ağlayırdım, anama deyirdim ki, başa düşə bilmirəm niyə hamı atamı görəndə gülür? O axı gülməli deyil! Mənim üçün o böyük stress idi. Çünki mənim üçün atam heç də gülməli deyildi. 

 

- Yəqin ki, səmimi olmağım mənə atamdan keçib. Amma onu da deyim ki, mən daha çox anama oxşayıram, amma bacım Gülnarə xasiyyətdən atama çox bənzəyir.

 

 

- Yadıma gəlir ki, 2-ci sinifdə Bülbül adına orta ixtisas məktəbində oxuyanda tədbirlərdən birində fortepianoda yaxşı ifa etmişdim. Evə gəlib dedim ki, gördün də, ay papa, mən də sənin kimi səhnəyə çıxıb gözəl ifa etmişəm, çünki sənin qızınam. Atam mənə dedi ki, qızım, yadında saxla ki, birinci növbədə sən Əhməd bəy Pepinovun nəvəsi, Həsən bəy Ağayevin nəticəsisən. Birinci onlara layiqli ol. Mən onların yanında heç kiməm. Mən o vaxt heç bir şey başa düşmədim. Necə yəni heç kiməm? Sən Lütfəli Abdullayevsən, insanların əlindən küçəyə çıxa bilmirsən, camaat ətrafına yığışır! 

 

 

- O başa düşürdü ki, Sevda xanımı ona niyə vermirlər! Bunu çox yaxşı başa düşürdü. Anamın anası rəhmətə getmişdi, anamın nənəsi Xədicə xanım isə toya gəlməmişdi. Anam danışırdı ki, gördüm toyun səhəri Lütfəli yığışır harasa getsin. Soruşdum ki, ay Lütfəli, sən hara gedirsən? Dedi ki, gedim görüm Xədicə orada neynir? Anam deyir ki, mən düşünürdüm ki, o məni daha Xədicə xanımın yanına buraxmaz. Çünki nənəm 15 il anamı atama verməmişdi, üstəlik toya da gəlməmişdi. Çox az bir müddət sonra atam Xədicə xanımla iki can, bir qəlb olmuşdular. Xədicə xanım can verəndə anama deyib ki, bilirəm ki, mənim bir səhvim var, bu dünyada mən başa düşmədim Lütfəli kimdir? (kövrəlir)

 

- Mənim üçün o illəri yada salmaq çox çətindir. Atamın adını çəkəndə çox pis oluram. Onun ölümündən 45 il keçib, amma o ağrı bu günə qədər kəsilməyib. Kəsilməyəcək də. Həyatım boyu mən ata həsrətində yaşamışam. Mən fərəhlənirəm ki, belə bir insanın övladıyam.

 

 

- Atamla anamın yeni evlənən vaxtları idi. Atam bir axşam tamaşadan qayıdanda görüb ki, parkda skamyada 15 yaşlı bir qız oturub. Ona yaxınlaşıb deyib ki, burada neynirsən? Qız iş axtardığını bildirib. Deyib ki, gedək bizə. Əlindən tutub evə gətirib. 1957-ci ildən Dulsya evimizdə atamın böyük qızı kimi yaşayıb, böyüyüb. O bizə də baxıb, bacım Gülnarənin uşaqlarına da. Təəssüflər olsun ki, artıq o rəhmətə gedib. Atam anama deyirdi ki, Dulsyanın xətrinə dəymə, onun ağlı olsaydı ailə həyatı qurub, övlad dünyaya gətirib öz uşaqlarına baxardı. O amma sənin uşaqlarına baxır. Dulsya evdə komandir idi. Harasa getmək lazım idisə birinci Dulsyadan soruşurdum, sonra anamdan. Anam qoysaydı, Dulsya qoymasaydı, getməyəcəkdim. Atam hədiyyə alanda birinci Dulsyaya, sonra anama, sonra bizə alırdı. Atam Dulsyanı çox istəyirdi, Dulsya da atamı.

 

- Yaddaqalan xatirələrim çoxdur. Ən gülməlisini istərdim sizinlə bölüşüm. Bir dəfə mən kimya fənnindən 3 almışdım, anam məni o ki var danladı, mən də oturub ağladım. Dedi ki, dayan, atan da gəlib səni danlasın. Atam gələn kimi anamın səsini eşidirəm, ona deyir ki, kimyadan 3 alıb, get ona bir söz de. Atam otağıma daxil oldu, gəlib mənə dedi ki, qızım, kimyadan 3 almısan? Dedim ki, hə, 3 almışam. Dedi ki, mənim heç xəbərim yoxdur ki, kimya nədir? Əcəb etmisən! (gülür). Anam sonra bir həftə onunla danışmadı.

 

 

- Xeyr, istəməzdi! Mənə dedi ki, mən öləcəm, amma bilsəm ki, aktrisa olmusan, qəbirdən çıxıb gəlib öldürəcəm səni. Ancaq məni də, bacım Gülnarəni də Bülbül adına orta ixtisas məktəbinə özü aparıb, o çox istəyirdi ki, biz savadlı insanlar olaq. Bizi rus sektoruna qoymuşdu, deyirdi ki, istəyirəm qızlarım Moskvada oxusunlar. Deyirdi ki, mən rus dilini bilmirəm, bilsəydim gedib Rusiyada tamaşalar oynayardım. Bu gün aktrisa olmasaq da, ikimiz də bu sahədəyik. Gülnarə uzun illərdir ki, AzTV-nin musiqi redaksiyasının rejissordur. Mən də 40 ildir ki, bu sahədəyəm. Azərbaycanda ilk peşəkar klavisin ifaçısıyam. Bakı Musiqi Akademiyasında klavisindən dərs deyirəm. Həm də Dövlət Xor Kapellasının direktoruyam, çox sevirəm xor sənətini. 20 ildir kapellada işləyirəm.

 

- Mən bilirəm ki, atam sağ olsaydı, həyatım tamam başqa cür olardı. Bəlkə də başqa peşə seçərdim. Arzularımın hamısı yerinə yetib, gözəl nəvəmiz, kürəkənimiz, qızımız və oğlumuz var.

 

 

- Xeyr! Lütfəli müəllimin adı təkrarolunmazdır. Mən əleyhinəyəm. O tamam başqa insan olacaqdı. 

 

- Siz Lütfəli və Nəsibə xanımın tamaşalarını, filmlərini yəqin ki, izləmisiniz. Görmüsünüz ki, onlar ləhcə ilə danışsınlar?! Xeyr! Yaxud da səslərini dəyişib, başqa səslə danışsınlar? Əlbəttə ki, xeyr! Atamın yerişi də gülməli idi. Atam sözlə insanları güldürürdü. Bunun özü böyük bir mədəniyyət idi. İndi mən ümumiyyətlə, komik səhnəcikləri izləmirəm. 

 

 

- Atam çox yaxşı bilirdi ki, qızları nəinki onu sevir, hətta ondan ötrü ölür. 12 yaşından evdə yemək hazırlayırdım. Mənə deyirdi ki, Canka, yeməyin iyi gəlir, bu gün nə hazırlamısan? Çox istərdim ki, adımı çəkib, soruşsun ki, Canka, bu gün nə hazırlamısan?