Adam dinlədikcə yorulur.

 

Ona görə yox ki, ağırçəkili fikir-zad deyirlər, ona görə ki, dediklərinin məğzi təkrardır. Ümumiyyətlə, hansı meyxanaçıdan “dərin meyxana” tələb edirsən, başlayır ya dindən danışmağa, ya da “vorovskoy aləm”dən. Ya Əli, ya Hüseyn, Yusif, Züleyxa, Lotu Cavanşir, Rövşən və s. Bəlli həqiqətlər üzərindən söz oyunları etmək və alqış qazanmaq. Yəni, həqiqətən, mağarda oturan 300 adam hansısa bir meyxanaçının iddia etdiyi kimi “ağır misralar”ını anındaca başa düşür?

 

Əgər, doğrudan da, birnəfəsə deyilən 30 hecalıq meyxananı elə oradaca başa düşən, həzm edən 300 adam varsa, o zaman bu 300 adamla dünyanı fəth etmək olar. Amma əminəm ki, orada əl çalan, özündən gedən, tullanıb-düşən adamların cəmi-cümü on beşi meyxanaçıların dediklərini başa düşür. Qalanları, sadəcə, son misranı gözləyirlər. Son misrada soxulan söz nədirsə, əl çalanların da hay-küyü o söz qədərdir. Yox, əgər başa düşürlərsə, o zaman bu meyxanaçılar özlərinə dərin-zad deməsinlər. Bu, eləcə söz illuziyasıdır. Anında ağuşuna alır, saniyəlik. Bir misradan o biri misraya qədər. Qəfil tut əl çalanın birinin yaxasından, soruş ki, meyxanaçı nə deyirdi, gözlərini döyəcək.

 

Hələ o gün bu meyxanaçılar haqqında bir fikrə rast gəldim. Qardaşın biri yazmışdı ki, bu şairlərin Azərbaycanda qədri bilinmir. Onlar Avropada-zadda doğulsaydılar, bu işi orada görsəydilər, avropalılar onları əlləri üstündə saxlayardılar. Meyxana qaldı bir yana, bu guppultulu fikirlər məni elə tutdu, dəymişim dura-dura kalım töküldü.

Bir də, gördün, Avropadan meyxanaçılarımıza iş təklifi gəldi.

 

Nə? Avropa? Nə Avropa?

 

Birincisi, Avropaya meyxanaçı maraqlı olsaydı, çoxdan özünə meyxana kimi bir sənət düzəltmişdi. Ki, heç buna ehtiyac da yoxdur, rep var. İkincisi, bu adamlar avropada meyxanaçı kimi doğulsaydılar, tamamən lazımsız bir şey olacaqdılar. Avropa qazandığını film, idman, texnologiya sektorundan qazanır. Onlara iki adamın bir-birinin nənəsini söyməsi, yaxud da bəlli həqiqətlər üzərindən təkrar söz emal etməsi maraqlı deyil. Üçüncüsü, ən vacibi isə Azərbaycanda bu meyxanaçılar layiqincə, hətta layiq olduğundan da artıq dəyər verilir. Yazılı ədəbiyyat nümayəndələrinin hansı biri 150 minlik maşın sürür? Hansının cibinə 50 manatlıqlar basılır? Heç birinin. Amma ağzına gələni deyə-deyə 150 minlik maşın sürən, restoranda verdiyi hesabla gündəmə gələn azı beş-on meyxanaçımız var. Nədən narazısınız? Azərbaycanda dəyəri görən bir meyxanaçılardır, bir də səsi studiyada düzəldilən əldəqayırma müğənnilər.