“Finalda güləşdiyim rəqibə iki dəfə məğlub olmuşam”

Tokio-2020 16-cı Yay Paralimpiya Oyunlarında qızıl medal qazanan qadın para-cüdoçumuz Dürsədəf Kərimova Moderator.az-ın qonağıdır.

- Tokio-2020 16-cı Yay Paralimpiya Oyunlarında qızıl medal qazanacağınızı gözləyirdinizmi?  

- Açığı gözləmirdim. Olimpiayadaya vəsiqə qazanmaq üçün bir neçə turnirlərdə iştirak etmişdik. Turnirlərdə bəzən bürünc, bəzən gümüş, bəzən finalist, bəzən də ümumiyyətlə üçüncü yer uğrunda döyüşlərdə məğlub olurdum. O yarışlarda ya finala çıxar, ya da bürünc medal qazanardım.  Mənim çəkim rəqiblərimlə müqayisdə çox az idi. Belə ki, çəkim 70 kilodan aşağı olsa da rəqiblərimin ən aşağı çəkilisi 120 kiloya yaxınlaşırdı.  Ona görə də mənim üçün əsas çəki böyük önəm kəsb edirdi. Düşünürdüm ki, rəqiblərimə ancaq çəkimə görə məğlub ola bilərəm.   Mənim üçün əsas məsələ çəki problemi idi. Psixoloji hazırlığım yüksək səviyyədə olsa da, hər güləşə döyüş kimi baxırdım. Ona görə birinci növbədə mən onlara psixoloji, fiziki, sonra taktiki qalib gəldim. 

-Qeyd etdiniz ki, məğlub olduğunuz məqamlar da olub. Məğlub olanda ümidsizliyə qapıldığınız anlar necə olubmu? 

-Əsla, ümidsizliyə qapılmırdım. Məğlub olanda belə etdiyim səhvlərə  baxıram ki, “nəyə görə?”, “nə üçün?” məğlub oldum. Rəqiblərimə heç zaman təmiz qələbə ilə uduzmamışam, onlara ya cərimə, ya da çox az bal fərqi ilə məğlub olmuşam.  

- Bu qələbənizlə idman kariyeranızın zirvəsinə çatdınız. Növbəti hədəfləriniz nələrdir?
 
-Bir idmançı üçün bu ən yüksək zirvədir. Növbəti hədəfim 2022-ci ildə keçirilən Qış Olimpiya Oyunlarında  iştirak etməkdir.

-Xanımlar təkcə idmanda deyil, bütün mövzularda məğlub olmağı qəbul edə bilmirlər. Siz  necə? 

-  Əlbəttə hər dəfə məğlub olmaq, istədiyim nəticəni almamaq  məni əsəbləşirirdi. Çünki hansısa rəqibinə taktiki səhvlə məğlub olurdum.

 Cüdonun mənası qələbəyə yumşaq yol deməkdir. Adi bir ayağını səhv qoysan, fəndə düşsən uduza bilirsən. Ancaq mənim çəki dərəcəm 70-dən az olduğu üçün uduzurdum, ona görə əsəb keçirirdim. Məğlubiyyətim isə məndən asılı olmurdu. Hər zaman yüksək zirvəyə qalxmaq istəmişəm. “Görəsən bunu edə biləcəyəmmi?”-deyə düşünürdüm. 

-    Qadınlar gündəlik həyatda rəqiblərini analiz etməyi sevirlər. Rəqiblərinizi analiz etmisinizmi? 

-    Mən rəqiblərimi günlərlə analiz edirdim. Onları izləyir, düşünürdüm ki, onları məğlub etmək üçün harda boşluq tapa bilərəm? Misal üçün finalda  güləşdiyim rəqibə iki dəfə məğlub olmuşam. Finalda o qədər düşündüm ki, hansı fəndi ata bilərəm ki, qalib gəlim. Risk etdim  və bu da uğurlu alındı.  

-    Dürsədəf  Kərimva qızıl medala getdiyi yolda hansı çətinliklərdən keçib? Biz əldə etdiyiniz  qalibiyyətlə sadəcə aysberqin görünən tərəfini görə bilirik.

-     Burda böyük iradə, əzm, fədakarlıq var. Biz kürsüyə qalxdıqda gözəl situasiya yaranır, hər kəs sevinir, bu qələbənin əldə edilməsi insanlara asan görünür. O qalibiyyətin arxasında keşməkeşli günlər, aylar, illər var. Hansı ki, biz əziyyətlə o günlərə gəlib çatırıq. 
Oyunlardan öncə pandemiyanın düşməsi, evdə izloyasiya olunmağımız, evdən çıxmamağımız bizim üçün psixoloji sınaq olmuşdu. Çox şükür ki, bu sınağın öhdəsindən  gəldik.

-    Sizə nələr stimul verir?

-    Misal üçün bizi hava limanından xüsusi təyinatlılarımız qarşılayıb, yola saldılar. Hansı ki, bu gün o əsgərlər bizim bayrağımızı Qarabağda dalğalandırıblar. Qarabağda dalğalanan, yüksələn bayrağımızı beynəlxalq arenada qaldırmalı idik, onu enməyə qoymamalı idik. Bizim igidlərimiz  bayğara bürünüb, dönüşü olmayan yola gediblər. Ölümü gözə alıblar. Biz də döyüşə gedirdik, amma bu döyüşün dönüşü vardı. Onların yolunu davam etdirib, qalib kimi dönməyi arzu edib, motivasiya alırdıq. 

-    Bu oyunlarda yerli idmançılarımızın qalibiyyəti milliləşdirilmiş əcnəbi oyunçulardan daha üstün olduğu bir daha aydın oldu. Sizin bu mövzuya münasibətiniz necədir?

-     Mən bu yola çıxdıqda düşünmədim ki,  qalib gəlsəm də olar, gəlməsəm də. Mənim üçün ilk növbədə o kürsüyə qalxıb, bayrağı dalğalandırmaq vacib idi. Kürsüyə qalxıb, himnimizi səsləndirmək, hər kəsin ayağa qalxıb, himnimizi dinləməsini istəyirdim. Bunu qarşıma həfəd qoymuşdum. Hansısa idmançının haqqında nəsə demək istəmirəm ki, onun içində bu istək var ya yoxdur. Ancaq onu deyə bilərəm ki, bizim içimizdə vətən sevgisi daha çoxdur. Biz bayraq üçün, himnimiz üçün, millətimiz üçün döyüşürük. Millionerlər də özləri bilər. 

-     Bir evdə iki paracüdoçu xanım necə yola gedir?

-    Əslində biz bacı olmaqla yanaşı yaxın dostuq.  Bizim dostuluğumuz bu aləmdə dillərə dastandır. Bacımla bir-birimizə çox bağlıyıq, olimpiya kəndində belə onunla də bir yerdə qalırdıq. Bacım  çempion olanda mən  çox ağlamışdım.

-     Siz də qalib olanda eyni hissləri bacınız da yaşamışdı və  mətbuata o açıqlama vermişdi. 

-    Bəli, mən qalib olanda bacım da mənə baxıb ağlayırdı. Bu oyunda bacımı arenaya gəlməyə qoymadım. Dedim ki, “sən arenaya gəlmə, otaqda televizirodan mənə bax”.  Hər dəfə o zaldan ağlaya-ağlaya bacımın üstünə gəlirdim ki, “mən qazandım”. Biz bir-birimizə söz vermişdik ki, bu otaqdan ikimiz də çempion olaraq çıxacağıq. Dediyimiz də etdik. 

- Bacınızı arenaya gəlməyə nə üçün qoymadınız?

-    Çünki həyəcanlanırdım. Döşəkdə olanda müəllimin səsini eşitməyə alışmışam. Amma bacım nəsə söz deyəndə dözə bilmirəm, fikrim ona gedirdi. Mən fikrimi daha çox müəllimimə  cəmləşdirmək istəyirdim. Bacım arenada olanda daha çox həyəcan keçirirdim, ona görə qoymadım. Dedim “məni burda gözlə, qazanıb gələcəm”.
 

 Xəyalə Rəis