"55-dən 75-ə qədər: övladlarınıza bu 7 şeyi deməyin" - psixoloqlardan tövsiyə

Bizi sosial şəbəkələrdən izləyin:

"Övladlarınızla sevgi paylaşmaq üçün bəzən bir "düzgün cümlə" deyil, sadəcə bir isti baxış kifayətdir..."

Biz bunu çox zaman xoş niyyətlə edirik: qızımız zəng edir, oğlumuzla çay içirik və birdən illərlə içimizdə yığılan narazılıqlar, qorxular, incikliklər sanki daşqın kimi axıb çıxır.

Moderator.az xəbər verir ki, bu barədə "progorod33.ru" nəşri yazıb.

Biz səmimi olmaq istəyirik, amma qarşılığında ya soyuqluq, ya da sakit bir "Ana, niyə bunu deyirsən?" eşidirik. Biz yaxınlıq arzulayırıq, amma nəticədə məsafə yaranır. Əslin də, böyümüş övladlarımız bizim psixoterapevtimiz deyil. Onlar da öz həyatlarının fırtınasında yaşayan, bizdən fərqli hissləri və ehtiyacları olan ayrı dünyalardır. Valideyn müdrikliyi bəzən sözlərdə deyil, səssiz təmkinin içində gizlənir. Aşağıdakı yeddi mövzu elədir ki, onları övladlarınızla yox, dostlarınız, terapevtiniz və ya gündəliyinizlə bölüşmək daha doğrudur.

1. Gəncliyinizin "arxeologiyası"

Sizin gənclik illəriniz, səhvləriniz, sevgi hekayələriniz - bu, şəxsi muzeyinizdir. Hər muzey kimi, o da hər kəs üçün açıq olmamalıdır. Keçmişdə etdiyiniz səhvlər, ailə münasibətlərindəki sarsıntılar barədə danışmaq övladlarınızı sizə yaxınlaşdırmaz. Əksinə, onların içindəki sabit "ailə təməlini" laxladar. Bəzi xatirələr, köhnə məktublar kimi, ən yaxşısı qutuda qalmalıdır.

2. "Fədakarlıqların hesabı"

"Özümə dərman almadım, sənə kömək etdim", "Belim ağrıyır, amma uşaqlarına baxıram" - bu sözlərdə sevgi var, amma həm də günah hissi toxumları gizlənir. Sevgini borc kimi təqdim etdikdə, o artıq sevgi olmur. Əgər kömək sizə ağırlıq gətirirsə, etməyin. Amma etdinizsə, sükutla edin. Minnət gözləməyin, çünki səssiz mərhəmət daha dəyərlidir.

3. Övladınızın həyat yoldaşı barədə "səmimiyyət"

Bu mövzu minayla dolu sahədir. Onların seçdiyi insan bəzən sizə uyğun gəlməyə bilər, amma o, onların həyat dərsidir. Hətta ən incə formada deyilmiş tənqid belə müdaxilə kimi qəbul olunur. Onlar hələ də içlərində sizin razılığınızı axtaran uşaqlardır. Əgər siz bu razılığı rədd etsəniz, o sevgidən çox, müdafiə instinkti doğuracaq.

4. Tək qalmaq qorxusu

"Birdən tək qalsam?" - bu cümlə uşaqlarınız üçün dərhal məsuliyyət və qorxu yükünə çevrilir. Siz onların köməyə möhtac insan yox, dayağı olmalısınız. Qorxularınızı bölüşün, amma panika kimi deyil, sakit, yetkin söhbət kimi. Unutmayın: sizi ən yaxşı anlayanlar həmyaşıdlarınızdır.

5. Boş çıxan gözləntilərin acısı

"Düşünürdüm, həkim olacaqsan, amma oldun..." - bu, sadəcə narazılıq deyil, övladınızın şəxsiyyətinə toxunan yara deməkdir. Həyat yolu hər kəsin öz seçimidir və siz onun həyatından məyus olsanız da, o, bunun yükünü daşımalı deyil. Bu ağrını terapevtlə paylaşın, övladınızla yox. Çünki o, sizdən tənqid yox, dayaq gözləyir.

6. Diqqət və sevgi üçün gizli istəklər

Biz çox vaxt demirik: "Səni qucaqlamaq istəyirəm", "Sadəcə halımı soruşmağın xoş olardı". Onun yerinə küsürük, susuruq, kinayə edirik. Halbuki səmimi, açıq sözlər münasibətləri sağaldır. "Mənsiz darıxırsan?" demək zəiflik deyil, sevginin səsi deməkdir. Ürəkdən deyilmiş sadə istəklər möcüzə yarada bilir.

7. Qocalığın və qorxuların etirafı

Qocalmaq, xəstəlikdən qorxmaq təbiidir. Amma bu qorxunu uşaqlarınıza göstərmək, sanki gəmini idarə edən kapitanın əllərinin titrədiyini göstərmək kimidir. Onlar sizin daxili sakitliyinizə ehtiyac duyurlar. Qorxular barədə danışmaq olar, amma elə tonla ki, orada panika yox, müdriklik hiss olunsun.

Sükut sevginin bir formasıdır

Bəzən susmaq - gizlətmək deyil, qorumaqdır. Hər sükutun arxasında bir seçim dayanır: münasibəti zəhərləmək yox, qorumaq. Hər şeyi demək cəsarət deyil, bəzən həqiqi cəsarət bəzi sözləri özündə saxlamaqdır. Unutmayın: övladlarınızla sevgi paylaşmaq üçün bəzən bir "düzgün cümlə" deyil, sadəcə bir isti baxış kifayətdir.