“Efirlərdən xəbərim yoxdur. Özüm də efirdə olmadığım üçün heç nəyi izləmirəm. Yəqin maraqlı nələrsə olsaydı izləyərdim. Efir üçün hələ ki, darıxmamışam. Bilmirəm, bəlkə nə vaxtsa darıxaram, amma bu gün qulağım dincdir, rahatdır. Son vaxtlar bu sahədən uzaqlaşmışam. Çünki qızımın həyatında daha çox yer almaq istəyirəm. 9-cu sinifdə oxuyur. O 6-cı sinifdə oxuyana qədər mən işdə olmuşam. Övladımla dayə məşğul olub. Son 2 il çəkilişləri də az götürürəm. İş-güc qaçmır. Amma övladım böyüyür. Bu onun həyatında ən önəmli yaş dönəmidir. Onun həyatında olmadığım illəri bu günlərlə kompensasiya edirəm”

Bunu Moderator.az-a açıqlamasında tanınmış aparıcı-aktrisa Könül Yusifqızı deyib. O daha sonra atasının 1994-cü ildə Ağdamda şəhid olduğunu bildirib.

“Atam Yusif Məmmədov 1994-cü ilin yanvarın 8-də Ağdamın Güllücə kəndi uğrunda gedən döyüşlərdə şəhid olub. Mənim o zaman 15 yaşım var idi. O Xocalı faciəsinin görüntülərini televiziyada izləyəndə balkonda oturub ağlayırdı. Dözə bilmirdi. İlk dəfə idi atamın göz yaşlarına şahid olurdum. Onda dedi ki, cavanlar ölməməlidir, həyatlarını yaşamalıdırlar. Biz öz həyatımızı yaşamışıq, ölsək də olar. Atam şəhid olanda 59 yaşı var idi. Döyüş yoldaşları deyirdi ki, yanında cavan əsgərlər olub, özünü onların üstünə atıb ki, qəlpə onlara dəyməsin. Onlar da, atam da şəhid olub. Hər gün atamı düşünürəm. Valideyn evdə gözünün qabağında dünyasını dəyişəndə ən azından ürək sözünü o sənə, sən də ona deyə bilirsən. Ona o qədər deyilməmiş sözlərim qaldı ki. Arzularım, istəklərim puç oldu. Hər şey yarımçıq qalır. İnsan nədən başlayacağını bilmir. Bir də indi şəhidlərimizə daha yüksək qiymət, dəyər verilir. O vaxtlar şəhid ailələrinə indiki kimi dəyər vermirdilər. Hər adam şəhidlik zirvəsinin necə uca zirvə olduğunu anlamırdı. Hər adama izah etmək də olmurdu. Uzun illər atamın şəhid olması haqda mən heç yerdə deməmişəm. Çünki deyəndə heç də eyni mənalı reaksiya görməmişəm. Yalnız aprel döyüşlərindən sonra mən bu barədə danışmışam” deyə aktrisa bildirib.

Könül Yusifqızı bildirib ki, atasından sonra yaşayışları çətin olub.

“Atamdan sonra hər şey çox bərbad oldu. Mənə toparlanmağım üçün uzun illər lazım oldu. Elə bir dövrə düşdük ki, qohum-əqraba yenicə qaçqın gəlmişdi, yerbəyer olmamışdılar. Zatən heç kim kömək etmirdi, nə qohum, nə əqraba. Bizim ailəmiz o köməyi görmədi. Tək-tük qohumlar var idi ki, hərdən gəlirdilər. Sıfırdan başlamaq mənim qismətimə düşdü. Mən orta məktəbdə oxuyurdum. Ailənin bütün ağırlığı mənim üzərimə düşdü. Sonra universitetə daxil oldum, 3 yerdə işlədim. Teatrda, gözəllik salonunda və restoranda. Yaşlı bir anam ilə ikimiz qalmışdıq. Heç bir dəstəyimiz yox idi. Qız uşaqları atalarını vaxtsız itirəndə və yaxud ümumiyyətlə onlarla ünsiyyət etməyəndə bir balaca gələcək həyatlarını qurmaqda çətinlik çəkirlər. İdeal axtarırlar. Bəlkə də ona görədir ki, mən də şəxsi həyatımda çətinlik çəkmişəm. Bu da Allahın bir sınağı idi. Universitetə geyməyə geyim tapmırdım, yeməyi güc-bəla ilə tapırdıq. Qonşudan, qohumdan alırdıq. Çox çətin dövr idi. O dövrdə bizə qarşı olan münasibətləri görəndən sonra özümə söz verdim ki, belə getməyəcək. Ayağa qalxmalıyam, torparlanmalıyam, anama kömək olmalıyam. Atam sağ olsaydı hər halda bu günki həyatımız bir başqa cür olardı. Bu da Allahın qismətidir. Şəhidlər ən uca zirvədədirlər. Biz də onların bu dünyada qalan əmanətləriyik. Mən şəxsən özüm Zəngilandan gedib torpağı gətirib atamın məzarının üstünə səpəndə içim rahatladı. Çox rahat oldum. Xoşbəxt oldum. Zənnimcə mənim üçün bundan böyük xoşbəxtlik yox idi ki, bir zamanlar ona verdiyim sözü tuta bildim. Bir qaldı atamın doğulduğu Qafan! Allah ordan da torpaq gətirib atamın məzarına səpməyi mənə qismət etsin. Anam can ayağında olanda “Zəngilan, Zəngilan” deyə-deyə dünyasını dəyişdi. Bu çox çətindir ki, bir insan doğulduğu torpaqların adını deyə-deyə dünyadan köçür və sən heç nə edə bilmirsən. Bu çox böyük dərd idi. Şükürlər olsun ki, artıq Azərbaycanımız bütövdür. Ali Baş Komandana, hərbçilərimizə təşəkkür edirəm. Şəhidlərimizin ruhu qarşısında baş əyirəm” deyə müsahibimiz deyib