Bugünlərdə Müdafiə Nazirliyi KİV-ə xitabən maraqlı bəyanatla çıxış edib. Cəbhə xətti ilə bağlı əsassız məlumatların ölkə mediasında yer alması ilə bağlı narahatlığın yer aldığı bəyanatda vurğulanır ki, “cəbhədə baş verən hər bir hadisə ilə bağlı məlumatların yayılmadan əvvəl rəsmi surətdə Müdafiə Nazirliyi ilə dəqiqləşdirilməsi zəruridir və vacibdi”.
Hər şeydən öncə qeyd edək
ki, ordu ilə bağlı informasiyaların dərc edilməmişdən öncə Müdafiə Nazirliyi ilə
razılaşdırılması məsələsi bundan öncə də həm Müdafiə Nazirliyi, həm də ali
siyasi hakimiyyət bəzi təmsilçiləri tərəfindən dilə gətirilmiş, az qala məcburiyyət
kimi təqdim edilmişdir. Halbuki, sadəcə Müdafiə Nazirliyinin deyil, istənilən
dövlət və ya qeyri-dövlət qurumunun media qarşısında belə bir tələblə çıxış etməsi
yalnız KİV haqqında qanunvericiliyin tələblərinin pozulması deyil, həm də media
azadlığının əhəmiyyəli dərəcədə məhdudlaşdırılması deməkdir.
Təbii ki, milli
maraqların nəzərə alınması yalnız media əməkdaşlarının deyil, fəaliyyət növündən
asılı olmayaraq bütün peşə sahiblərinin diqqətində olmalı, onların fəaliyətinin
qayəsini təşkil etməlidir. Lakin hətta milli maraqlar naminə olsa belə (aktiv hərbi
və anti-terror əməliyyatları ilə bağlı bəzi istisnaları çıxmaq şərti ilə - S.Ə)
media azadlığını məhdudlaşdırmaq, onun yazılarını hansısa dövlət orqanının
senzurasından keçirmək yolverilməzdir. Çünki istənilən dövlətdə demokratiyanın
səviyyəsi ilk öncə medianın azadlıq səviyyəsi ilə ölçülür. O yerdə ki, media
azad deyil, o yerdə ki, mediada dərc edilən yazılar hansısa dövlət orqanının
razılığı ilə dərc olunur, orada sadəcə media azadlığından deyil, hər hansı
demokratik azadlıqdan söhbət gedə bilməz.
Biz ordumuzu sevir, onun
mübarizliyini, fədakarlığını, ayıq-sayıqlığını təqdir edirik. Bu gün hər bir azərbaycanlı
öz təhlükəsizliyinə görə Azərbaycan ordusuna, onun mətinliyinə borcludur. Lakin
ordunu, bu ordunun milli maraqlarımızda oynadığı müstəsna rolu bayraq edərək
media azadlığını məhdudlaşdırmaq, onu Müdafiə Nazirliyindən asılı vəziyyətə
salmaq, dövlət qurumunun əlavəsinə çevirmək olmaz. Azərbaycan ordusunun
marağına, onun təhlükəsizliyinə zidd
olan hər hansı bir addımın atılması nə deməkdirsə, media azadlığının məhdudlaşdırılmasına
yönəlik hər hansı addımın atılması da o deməkdir. Media azadlığının qorunması
Azərbaycanın milli maraqlarının bir parçasıdır və səbəb nə olursa-olsun bu
azadlığa qismən də olsun qəsd etmək dövlətə və dövlətçiliyə xəyanət eləmək deməkdir.
Dövlətin və
demokratiyanın təməl prinsiplərini üz-üzə qoymaq, onları bir-biri ilə
qarşı-qarşı gətirmək, birini qurban vermək hesabına digəri xilas etmək doğru
deyil. Media azadlığının ən böyük üstünlüyü onun həqiqətən də kimsədən asılı
olmaması, səhihliyindən əmin olduğu informasiyanı yazmaq və yaymaq özəlliyidir.
Təbii, bəzi hallarda mediada
yer alan hər hansı informasiyanın yanlış olması, həqiqətə qismən və ya tam
olaraq zidd olması da mümkündür. Ola bilsin ki, bəzi media orqanları həqiqətən
də cəbhə xəttində baş verən proseslərlə bağlı doğru informasiya yaymayıb. Lakin
bunu əsas gətirərək bütün media orqanlarını Müdafiə Nazirliyinin qılıncının
altından keçməyə, onun təlimatı əsasında fəaliyyət göstərməyə vadar etmək
absurtdur. Bu, əyər-əskiyi onsuz da çox olan media azadlığına əsir statusu
qazandırmaq deməkdir.
Məlum proseslər fonunda
diqqət çəkən və narahatlıq doğuran digər bir amil də media nümayəndələrinin,
özünü Azərbaycan mediasının canlı əfsanəsi, and yeri hesab edən insanların ”“
“media nəhənglərinin” susqunluğudur. Maraqlıdır ki, cəmi bir neçə gün bundan
öncə 800-dən çox media əməkdaşı dövlət tərəfindən təltif edilmək üçün rəsmi şəkildə
müraciət etdiyi halda, bu gün Azərbaycan mediasının azadlığının məhdudlaşdırılması
cəhdlərinə etiraz edən, buna ən zəif şəkildə müqavimət göstərən 8 nəfər belə
olsun yoxdur.
Ona görə yox deyil ki,
onlar baş verənlərin azad mediaya qəsd olduğunu dərk etmir, bu təhlükənin
miqyasını anlamırlar. Ona görə ki, onlar həqiqəti deyənə “Tərəqqi” medalının, “Əməkdar jurnalist” adının verilmədiyini
bilirlər. Medal eşqi, təltif ehtirası onların gözlərini kor, qulaqlarını kar
edir. Onlar üçün önəmli olan öz şəxsi maraqlarını medianın faciəsi hesabına belə
olsa təmin etməkdir.
Onlar illərlə redaksiyalarda
yazıb-yarada, köç salıb yaşaya bilərlər. Onların qələmindən ara-sıra sanballı
yazıların çıxması da mümkündür. Lakin onlar heç vaxt həqiqi jurnalist, ləyaqətli
qələm sahibi ola bilməzlər. Çünki onlar gerçək jurnalist olmaq üçün gərəkli
olan azad təfəkkürə, peşə naminə özünü qurban vermək fədakarlığına malik deyillər.
Odur ki, onaların damarından qan deyil, mürəkkəbin axması belə bu insanları
jurnalist edə, onlara belə bir status qazandıra bilməz. Onlar sadəcə peşəsinə
dönük çıxan xəyanətkarlardır. Ordenli, medallı xəyanətkarlar...
Seymur Əliyev
e-mail: [email protected]