Gələn gedəcək. O gəlmişdi, yoluna vardı və getdi. Nə mal-mülk, nə cah cəlal, nə haqq etdiyi prezidentlik səltənəti onun sufi könlünü  bulandırmadı, əbədi eşq qaynağı olan ilahi feyzdən bir an aralı salmadı. Ucaldıqca sadələşdi. Sadələşdikcə gözümüzdə ucaldı. Pul-para, sərvət, kürsü əldə edəndə o qədər meylini dəyişən gördük ki... O dəyşmədi. Zənginliyi də, yoxsulluğu da ilahi təqdirdən qəbul etdi. Hakimiyyət güdükçüsü olmadı, xalqa xidmətkar olmaqdan məmnunluq duydu. Rüşvətdən, korrupsiyadan uzaq, içi sevgi zənginliyi  ilə dolub-daşan bir həyat yaşadı.

Getməyə gəldiyini bildiyindən, ötəri dünyanın əsiri olmadı, getməyin şərəfli yolçusu, yolbayı oldu. Hər kəsi zatən bəyzadə görmək istədi, hər kəsə fərq qoymadan bəy dedi. Təbriz soraqlı “Qaragilə” oxudu, şəsti əyməyən bəy havası oynadı, türk tarixinin ağrı-acısını yaşadan Sakarya şerini dilində əzbər etdi. Təkəbbür göstərmədi. Hər kəs onu insan yaraşığı təvazönünn, alicənablığın, mülayim təbiətin timsalında gördü. Dostları candan sevdi. Dostluğa, insanlığa xilaf çıxanları zamanın ixtiyarına buraxdı. Üstünə gələnləri, onu daşlayanları, kommunistini, kommunist xislətli yapçısını, arxadan xəncər vuranları, üzünə çamur atanları, onu siyasi rəqiblərinə satanları, dönükləri nehrə dünyamızın içində əritdi. Yağı yağ, ayranı ayran oldu.

Üç rəngli bayraq tutan əl nə gözəl! Vətən himninin səsləndirən dill nə gözəl!  İmanı, birliyi, həmrəyliyi, nizamı, qüdrəti olan el nə gözəl! Bayrağa sarıldı bayraqdar oldu, milyonların dilində himnin səslənməsindən qürur duydu. Sovet müstəmləkəsinə el birliyini görg etdi. Siyasət hiylədir, kələkdir, hakimiyyəti qorumaqdır deyə çılız düşünənlərə, siyasət xalqı ilə birgə xoşbəxt olmaq, millətini millətlər içində ucaltmaq, vilayatə sahib olmaq, yerlibazlığın, regionçuluğun kökünü kəsmək, bütöv Azərbaycan eşqi ilə yaşamaqdır ideyasını anlatdı.

Aşiqin ən böyük kamalı, ən böyük xoşbəxtliyi məşuquna qovuşub, fənaya uğramaqdır. O, məşuquna sarıldı və Allah dərgahının ən məhrəm guşəsində  öz əbədiyyətinə qovuşdu. Məkanın cənnət olsun bəy. 

 

 

Göy adamı

 

Əlsiz, ayaqsız,

 

əllərin, ayaqların yetmədiyi

 

göylərin pak, müqəddəs qoynunda,

 

nəcib, xeyirxah bir ruh dolaşmada.

 

“Orda bir yol var uzaqlarda”

 

göynərtili soraqlarla,

 

haqqa sadiq, can sirdaşım,

 

mövlam mənim

 

haqq evinə qovuşmada.

 

Qovuşmadadır

 

könül yarın bağçasına,

 

Çiçək-çiçək ulduz göylər

 

gəl-gəl deyir, qucaq açır,

 

qərib yollar yolçusuna.

 

Gəl-gəl deyir,

 

Tanrı üzlü mavi göylər,

 

Get, yolun açıq olsun,

 

gör nə zamandır

 

göylər sənin yolunu gözlər.

 

Yolunu gözlər,

 

göy üzü, intəhasızlıqlar,

 

Gözlər səni, yer üzündən

 

incik düşən,

 

məsum, yalqız ruhlar.

 

Get, qonağı ol,

 

saqisi mələklər olan

 

ay-ulduzla bəzənmiş

 

məclislərin,

 

Allah hüzurundadır məqamı

 

nəfsi təmiz, müqəddəslərin.

 

Sarmış buludları

 

qulac-qulac qollarına,

 

Yer adamı olammadın,

 

bəy əfəndim,

 

salam olsun sənin

 

haqq nurundan şölə saçan

 

yollarına.

 

Yerdə pisliklər, yamanlıqlar çox.

 

yer keçib naşı əllərə,

 

yerdə allah bəndəsinə aman yox.

 

Aman yoxdur yerdə,

 

yer qurduna, çay balığına,

 

Satılır yer bazarında insan

 

itdən ucuz bahalığına.

 

Yer, quyruğu uzun dünyanı

 

pardaqlayıb, sökənlərin,

 

Yerdə sənin nə işin,

 

mələklər ağuşudur yeri,

 

tərəzisi düz çəkən kişilərin.

 

Ələyəcək ələyində

 

yaxşını, yamanı,

 

iynəsi gözündən əyri sapları

 

keçirən fələklər,

 

Qəm yemə, bəy əfəndim,

 

xoş müjdəni,

 

səndən əvvəl yetirər göylərə

 

xeyr-şər dəftərini

 

yazan mələklər.

 

Necədir, bəy əfəndim,

 

zamana buraxıb hər işi,

 

zamansızlaşmaq,

 

Əl götürüb faniliklərdən,

 

qəm nəğməsini

 

küləklər pıçıldayan

 

uca göylərdə

 

əbədi kamansızlaşma?

 

Necədir, hər yaranışın son mənzili,

 

o uca göylərin halı,

 

Yermi, göymü yaxşı,

 

yoxsa, bir aldanışdır

 

insanın göylərə can atan

 

şirin xəyalı?

 

Cənnət qoxulu çiçəklər

 

ruha qida verirmi orada,

 

Dan şəfəqli səhərlər

 

çiçəklər üstünə

 

təzə-tər şehin sərirmi orada?

 

Varmı oralarda bölgüsü aparılan

 

ağlar, qaralar,

 

Sızıldarmı yenə

 

sinənə dağı çəkilən

 

sağalmaz yaralar?

 

Səsi batmış Təbriz

 

necə görünür oradan,

 

Şuşaya əlin şatırmı,

 

Söylə göy adamı,

 

göylər sənin ürəyinə yatırmı?

 

Ürəyinə yatırmı ruhunun

 

səmalarında pərvaz etdiyi

 

mas-mavi göy qübbələr,

 

Yaraşırmı sənə

 

Tanrıdan boyuna biçilmiş

 

ulduz düyməli, səmavi cübbələr?

 

Necə qarşıladı səni

 

könül həmdəmlərin,

 

azadlıq carçısı, nazlı mələklər,

 

Üzündən utandımı sənin

 

qara bəxtimizə

 

tasın quran fələklər?

 

Yaşıl işartılı nişanələr qoyulubmu,

 

yolunu getməyə zülmətlərin,

 

İxtiyarı zalımlar əlində deyil ki,

 

yerdə hər tikəsinə

 

tələ qurulan ilahi nemətlərin?

 

Nizamı necə qurulub

 

göylər səltənətinin,

 

orada ay, ulduz işinə qarışmır ki,

 

Yaşamır ki, göylər yer rəzalətini,

 

Haqqı yeyilən haqsızlıqla

 

barışmır ki?

 

Sağ, sol, yolun o üzü, bu üzü varmı,

 

Kəsir burada əyri düzü,

 

kişi olmaq, düzü demək

 

orada işə yarayırmı?

 

Göy üzü təmiz ayna kimi,

 

ləkə götürməz,

 

Alar sevdiklərini qoynuna,

 

göy üzündən onu, ötürməz.

 

Arındırar mavi göy sularda,

 

Heyran qalar paklığına onun

 

öz suyunda çimizdirdiyi sular da.

 

“Xoş gəldin” deyər ona

 

göylər yaraşığı ruh pərilər,

 

Aman allah, nə xoşbəxtlik,

 

göy çadırlar içində sənə

 

laylasını mələklər oxuyan

 

bir yer sərilə”¦

 

Qapısı taybatay açıla üzünə

 

özgür aləmlərin,

 

Heyranı olasan

 

köksü azadlıq eşqi ilə

 

əbədi döyünənlərin.

 

Hər gecən ayrı bir gecə ola,

 

Ala səni qoynuna

 

ay, ulduz gözəllər,

 

Ax necə olar”¦

 

Şikəstə, “Qara gilə” oxuya sənə

 

səhərlərə açılan qara gecələr,

 

Uyu qardaşım, uyu,

 

ora bir səadət bağçası,

 

Yetər inşallah hər arzun yerinə,

 

ruhun yalnız orda dincələr.

 

Nurəddin İsmayıl