Azərbaycan ordusunun çəkmə tələbatının Türkiyənin məşhur çəkmə firması - Yakupoğlu Dəri Sənaye Şirkəti tərəfindən qarşılanacağı ilə bağlı xəbər cəmiyyətin demək olar ki, bütün sferalarında məmnunluq hissi ilə qarşılanıb. Ordumuzun yüksək keyfiyyətli, 40 dərəcə şaxtaya davamlı çəkmələrlə təchizatı əksəriyyət tərəfindən əsgərlərimizə olan qayğıkeş münasibət, hökumətin ağıllı siyasəti kimi dəyərlndirilib. Şübhəsiz, vətənin keşiyində duran əsgərlərin silahdan tutmuş geyim əşyalarına qədər hər şeyin ən yaxşısı ilə təchiz edilməsi mütləq və təqdirəlayiqdir. Bu baxımdan Azərbaycan ordusunun çəkmə tələbatının məşhur türk firması tərəfindən qarşılanması yalnız alqışlana bilər. Lakin 125 min cütlük çəkmə alqı-satqısının heç də xoş təsir bağışlamayan başqa bir tərəfi də var ki, bu da analoqsuz iqtisadi inkişafa sahib olan, hətta NATO ölkələrinə belə pilotsuz aparatlar satan Azərbaycanın öz ordusuna geyindirmək üçün keyfiyyətli çəkmə istehsal edə bilməməsi ilə bağlıdır.
Nə qədər qəribə də olsa hərbi-sənaye kompleksinin
sürətlə inkişaf etdiyi, bununla bağlı ciddi, hətta iddialı bəyanatların
verildiyi ölkəmizdə əsgər üçün ən gərəkli, gündəlik tələbat malı olan çəkmə
istehsalı əməlli-başlı problemə çevrilib. Halbuki, ölkənin hərbi-sənaye
kompleksi öncə çəkmə, əsgər mundiri kimi ən zəruri ehtiyacların ödənməsi
istiqamətində iş aparmalı, yalnız bundan sonra top, tank, təyyarə istehsalı
kimi ciddi işlərə girişməsi daha məqsədəuyğun olardı. Ən azından ona görə ki, əsgərinə
çəkmə istehsal edə bilməyən sənaye kompleksinin ağır atıcı silahlar istehsal
etməsi gülüncdür. Ən azından ona görə ki, əsgərinə idxal çəkmə geyindirən bir
ölkənin hərbi sənaye uğurlarının ciddiliyinə kimsəni inandırmaq mümkün deyil.
Ən azından ona görə ki, heç bir normal məntiq keyfiyyətli çəkmə istehsal edə
bilməyən hərbi-sənaye kompleksinin keyfiyyətli texnika, keyfiyyətli uçan
aparatlar istehsalını qəbul edə bilməz. Və ən azından ona görə ki, bu, günlərlə
ac qalan, yeməyə çörək tapa bilməyən bir şəxsin dondurma arzulaması qədər
absurddur.
Bundan başqa, unutmaq olmaz ki, idxal çəkmə siyasəti
ilə ordumuzun çəkmə problemini həll etmək mümkün deyil. Çünki Silahlı Qüvvələrdə
xidmət edən hərbçilərə verilən çəkmənin istismar müddəti altı ay olduğu üçün hər
altı aydan bir bütün geyim təchizatı, o cümlədən çəkmələrin təzələnməsi prosesi
həyata keçirilir. Bu isə o deməkdir ki, Azərbaycan tərəfi hər altı aydan bir
türk firmasına 125 min cüt çəkmə sifariş verməlidir. Hansı ki, bu sifarişin hərbi-sənaye
kompleksinin tərkibinə daxil olub-olmamasından asılı olmayaraq, yerli firmalar
tərəfindən qarşılanması Silahlı Qüvvələrin geyim təchizatı üçün ayrılan vəsaitin
önəmli bir qisminə qənaət etməyə, daşınma və s. kimi xərclərin aradan
qaldırılmasına səbəb ola bilər.
Əslində bu gün baş verənlər Azərbaycanın dahi bəstəkarı
və publisisti Üzeyir Hacıbəyovun "Biz nə tövr iş görürük?" felyetonunu xatırladır. Hansı ki, görkəmli publisist bu
felyetonunda qonşularımızın siçan boyda
iş görməyə başladığı zaman bizim yatdığımızdan, onların işi fil miqyasına çatdırana
qədər bizim yuxulamaqda davam etdiyimizdən bəhs edir. Dahi publisist qeyd edir ki, biz bəlli bir
zamandan sonra ayılaraq fil boyda işdən yapışır və nəhayətdə anlayırıq ki, nəyəsə
nail olmaq üçün öncə siçan boyda işdən başlamaq lazımdır.
Şübhəsiz, biz Azərbaycanın hərbi-sənaye kompleksinin uğurlarına kölgə
salmaq, onun gördüyü işlərin əhəmiyyətini azaltmaq niyyətində deyilik. Lakin
bununla belə istəməzdik ki, xeyli zaman və enerji itirəndən sonra yenidən siçan
boyda işdən başlamaq məcburiyyəti qarşısında qalaq. Çünki o zaman sözün həqiqi
mənasında gülüş hədəfinə, məsxərə obyektinə çevriləcəyik. Odur ki, fildən
siçana doğru deyil, siçandan filə doğru gedək... Yalnız bu şəkildə həqiqi güc
sahibinə çevrilmək mümkündür.
Seymur Əliyev
e-mail: [email protected]