Bu gün gənc, istedadlı şairə Leyla Əliyevanın gözəl, ülvi hislərlə yazılmış şeirinə rast gəldim. Leyla Əliyeva uşaqlıq illərindən şeirlər yazır, sözlərinə mahnılar bəstələnib. Leyla xanımın şeirləri çağdaş rusdilli milli poeziyamızın bədii-poetik cəhətdən mükəmməl nümunələridir. Gənc şairin yaradıcılığında ənənə ilə müasirliyin vəhdətini görürük. Leyla xanımın şeirilərində orijinallıq, zəngin məna çalarlığı, üslub əlvanlığı var. Şairə sanki oxucuların ürklərindəki hisləri oxuyub poetik təcəssüm etdirir. Onun şeirləri son vaxtlar daha çox sevilir, oxucu məhəbbəti qazanır. Bu onun poetik istedadından xəbər verir şübhəsiz. Vaxtilə ekranda balaca Leyla şeir oxuyanda babası onun istedadını görüb uzaqgörənliklə ədəbi proqnoz vermişdi: "- O böyük şair olacaq". Bu sözlər özünü doğruldur. Gənc şairəyə yaradıcılıq yolunda uğurlar arzu edirəm və ürəyimə yatan gözəl bir şeirini tərcümə edib çoxmilyonlu oxucu auidotoriyası olan "Moderator.az"saytına təqdim edirəm.
Mən gecələr zalımlardan
qorxmuram
Soyuq külək,tufanlardan
qorxmuram.
Tənhaların taleyindən keçirəm ,
Gedirəm,gedirəm,bəlkə
qayıtdım
Mən onların göz yaşından qorxmuram
,
Gözləməkdən..ümidlərdən qorxmuram.
Bu yollardan aysberq tək
keçirəm,
Təhqirlərdən,tənələrdən qorxmuram.
Nifrət- sevgi şərbətindən
qorxmuram .
Məkrli gözləri arxada
qoyub.
Mən zərəri hey qoyuram
geridə,
Ağrılardan,bəlalardan
qorxmuram .
Vecimə almıram özgə
ağrını,
İstərəm çiçəklər açsın
könüllü .
Fələk məni əfv eləyər bəlkə də.
Mən günəşin çıxmasından
qorxmuram .
Yağış yağsa qəmlənirəm ürəkdən
.
Mən gedirəm zaman geri
qayıtmır.
Hiyləgərcə yox olmaqdan utanmam.
Yarı deyil,mən bütövəm təklikdə,
Tuta bilməz bir kəs məni
küləkdən.
Mən qorxmuram,mən
qorxmuram qorxudan.
Hamı ağlar,gülümsəyib
gülürəm.
Tənhalığım dəliliyə gətirir
Yağış yağsa bağlayıram çətiri
Yağışda islanmaq istəmirəm
mən.
Möcüzəyə inanmaqdan
qorxmuram.
Möcüzəyə inanıram mən
artıq.
Sındırıb qıfılı ürəyimi
açıram,
Qəddar gecələrdən biln,
qorxmuram .
Soyuq külək,tufanlardan qorxmuram.
Tənhaların taleyindən keçirəm.
Gedirəm, gedirəm,bəlkə qayıtdım.
Vüqar Əhməd
Şeirin rusca variantı
Я не боюÑÑŒ ночей
жеÑтоких,
Ветров холодных не боюÑÑŒ.
Пройду в Ñудьбе людей,
людей Ñтоль одиноких,
Пройду и больше не
вернуÑÑŒ.
Я не боюÑÑŒ их Ñлез
печальных,
Ðе угнетает жалкое
«поÑтой».
Пройду, оÑтавшиÑÑŒ в
памÑти и глупых ожиданьÑÑ…,
Пройду, как айÑберг
ледÑной.
Я не боюÑÑŒ обид Ñтоль
вечных,
Коктейль из ненавиÑти и
любви,
С коварным взглÑдом,
взглÑдом безупречным,
ОÑтавлю за Ñобой шаги.
Я не боюÑÑŒ, что будет
больно,
И не волнует боль менÑ
других,
ПуÑÑ‚ÑŒ как цветы завÑнут,
но завÑнут добровольно,
ÐœÐµÐ½Ñ Ð¿Ð¾ жизни не проÑтив.
Я не боюÑÑŒ, когда нет
Ñолнца,
Ðе груÑтно мне, когда
идут дожди,
Я ухожу, как времÑ, и
Ð²Ñ€ÐµÐ¼Ñ Ð½Ðµ вернетÑÑ,
Ðе Ð·Ð°Ð¼ÐµÑ‡Ð°Ñ Ð²ÐµÑ‡Ð½Ñ‹Ñ…
«подожди».
Я не боюÑÑŒ, когда мне
Ñтрашно,
Ðе плачу Ñ, когда душа
болит,
Отдам ÑÐµÐ±Ñ Ñ‚Ð°Ðº холодно и
до Ð±ÐµÐ·ÑƒÐ¼ÑŒÑ ÑтраÑтно,
Отдам, что мне одной
принадлежит.
Я не боюÑÑŒ, что отдаюÑÑŒ
наивно,
Ðо не ÑтыжуÑÑŒ коварно
иÑчезать,
Я целиком одна ”“ нет, Ñ
не половина,
Ветрам менÑ, увы, не
удержать.
Я не боюÑÑŒ, что так боюÑÑŒ
боÑÑ‚ÑŒÑÑ,
Что до Ð±ÐµÐ·ÑƒÐ¼ÑŒÑ Ñтрашно
быть одной.
Когда вÑе плачут,
заÑмеюÑÑŒ и буду улыбатьÑÑ,
Ðаедине заплачу под
луной.
Я не боюÑÑŒ, что тихо
жизнь терÑÑŽ,
Она уходит дальше Ñ
каждым днем,
Я, зонт закрыв, хочу,
хочу и так желаю,
Желаю мокнуть под дождем.
Я не боюÑÑŒ, что в чудо
верю,
Ðе переÑтану верить в
чудеÑа,
Замки Ñломав, открыв вÑем
в Ñердце двери,
Чтоб в нем оÑталаÑÑŒ
только пуÑтота.
Я не боюÑÑŒ ночей
жеÑтоких,
Ветров холодных не боюÑÑŒ,
Пройду в Ñудьбе людей,
людей Ñтоль одиноких,
Пройду ”“ и, может быть,
вернуÑÑŒ.