Moderator.az özünəməxsus şeirləriylə çoxsaylı oxucuların qəlbini fəth edən, geniş oxucu auditoriyası qazanan şair-publisist Nurəddin İsmayılın Fələstində yaşanan qətliama etirazının ifadəsi olan növbəti şeirini təqdim edir:
Tanrım, əvvəlin hökmü Səndə,
Sonun qərarı öz ixtiyarındadır.
Ədalət ölçüsü hər yerə yetən
ən böyük sultanlıq
Sənin diyarındadır.
Sənsən varlıqların
bağlı qapısını
üzümüzə açdıran,
Zülmət qaranlıqlardan
aləmlərə daim nur saçdıran.
Hikməti Səndədir,
yerin, göyün də,
Ədalət Səninlə bərqərar olacaq
nizami pozulmuş yer üzündə.
Tanrım, ən böyük mükafatın
bu dünyada şərəflə
yaşamaq haqqımız,
Cəzan olacaq bizə,
cəhənnəm dolu əzabımız.
Orada-o ilahi aləmlərdə
ağlar, qaralar olmayacaq,
Nə sultanlıq, nə şahlıq
kimsənin başına
öz çətirini salmayacaq.
Götürüləcək aradan
mənsəb, şöhrət fərqləri,
Dagıdacaq hökmun sənin
şeytan nəfsi ilə
qurğusu qurulan
bəndləri, sərhədləri.
Orada sərhədlənən
yaxşı ilə yamanın yeri olacaq,
Ora, zamandan qopub
zamansızlaşan
insan ruhunun əbədi
məskən yeri olacaq.
Tanrım, göy adamı olmağın
yerdən gələr
xoş niyyətli sorağı,
Yanar insanın,
yerdə közün qurduğu,
göydən bəxtinə
işıq salan çırağı.
Tanrım, xoş əməllərdən
üzü dönüb insanın,
Ürəklərə işıq saçan
közü sönüb insanın.
Bərələr qurulub, ovçusu naşı,
Bitmir insanın insanla
nifrin, savaşı.
Uşaq bilmir, qoca bilmir,
kəsir, əldə Qabil baltası,
Bu, nə biçim insan,
gəzdirir sinəsində
qatil damğası?!
Ya qurdur həşri-qiyamətini,
Ya bir də anlat insana
bəşəri əlamətini.
Tanrım, ruhunun
təmiz sular üzündə
gəzib dolaşdığı,
dərgahına yetməkçün
bizə kamillik yolu açdığın
dünyanın gül üzünü pozdular,
Məhəbbətə yazdığın ünvanı,
xeyrin tərs üzünə yozdular.
Tanrım, son hesabdan əvvəl
gəlməzsənmi,
Enməzsənmi,
ruhların dara çəkildiyi,
bəxt aynasına insanın
qara çəkildiyi,
şeytan üzlü bizim yerlərə?
Qılıncını çəkməzsənmi,
ədalət qatilləri
zalımlar başına,
Baxmazsanmı məzlumların
axıdılan göz yaşına?
Yetmədimi Tanrım,
zülmün ərşə dirənən
Nuh tufanının zamanı,
Hər şeyin sonu sənə bəlli,
bəs nə zaman qurulacaq
sondan əvvvəlki ədalətin divanı?
Tanrım, bu dunyada nahaq haqqa
o qədər qarışdı,
məzlum zalımın zülmü ilə
o qədər barışdı,
hec bilmədik yaxşı nədir
yaman nə,
Yaxşı belə olurmuşsa,
pisliklərdən hər gün
dərimizə təpilən saman nə?!
Nə imiş yer üzündə
haqqı deyən sözə güllə,
Atırlar burada
haqqa baxan gözə güllə.
Biri qiyamətdən
can qurtaran “tövbə”sinə,
biri cənnət qapısndakı
növbəsinə arxayın.
De, kim saldı
içi günah dolu yer adamını
o dünyasından arxayın?
Tanrım,
xəmirini yoğurduğun,
İnsanını hər varlıqdan
uca doğurduğun
bu dünyanın binasını
təzədən qurmaq gərək.
Musanın əsası ilə
yolunu açdırdığın,
Qismətini seçilmişlərə
yazdırdığın,
Zamanında “siondur” deyə
saya sayilmayan,
Öz qövmünün başına
gətirilən müsibətlərdən
hələ də ayılmayan,
Milyonlarla insanının
krematoriyalarda
diri-diri yandırılmasına
millətlərin
göz yaşı axıtdığı,
Fəqət bu gün qan gölündə
boğdurulan körpələrin
fəryadına
özlərinin biganə qaldığı
İsrail oğullarını,
yer üzünü qana sürükləyən
sərsəm əməllərindən
durdurmaq gərək.
Bu qədər şərlə
yetməz kimsə dərgahına,
İnsanı şərdən xilas etmək,
insanı insan zülmündən
qurtarmaq gərək,
qurtarmaq gərək.
Nurəddin İsmayıl