9 oktyabr seçkilərinin nəticələri çox böyük ehtimalla ilin sonunadək mətbuatdakı əsas müzakirə mövzularından biri olacaq. Yaxın bir həftənin gündəmininsə proqnozunu vermək olar-müxalif düşərgə 12 oktyabr mitinqinə on minlərlə insanın gəldiyini, gələnlərin yarısının polis tərəfindən yollarda saxlanıldığını iddia edəcək, iqtidarsa Bakı Şəhər Baş Polis İdarəsinin və YAP yetkililərinin dilindən Yasamaldakı “Məhsul” stadionuna 1500- 2000 adamın gəldiyini iddia edəcək, beləcə öz iddialarını əsaslandırmaq üçün münaqişə tərəfləri olmazın arqumentlərini quraşdırcaqlar. Ancaq bir həqiqət ortada-meydana iddia olunan narazı elektorat çıxmadı. Gözləntilər özünü doğrultmadı. Bir daha bəlli oldu ki, bu millət repressiyaya qarşı çox acizanə davranır. Odur ki, məncə artıq “qızılgül” və ya “narıncı” inqilabları, ərəb baharı kimi olayları yada salaraq ürəyimizi bulandımasınlar. Bu millət nə inqilab edəndi, nə baharın qədrini bilən. Bir sözlə, mövcud aqibətimizə, miskin taleyimizə layiq olduğumuzu həm sandıq başında, həm meydanlarda sübut etdik. Gəlin nə Qərbdən inciyək, nə Şərqdən. Heç olmasa bu dəfə hamı abırına qısılıb etiraf etsin - bu xalq artıq elə zavallılaşdırılıb ki, ondan heç nə gözləməyə dəyməz. Kİmlərsə 90-cı illərin əvvəllərini gözümüzə  soxmasın ki, o zaman bizləri dünyanın ən mübariz xalqı elan etmişdilər. Olsun, razılaşıram, 80-ci illərin sonu-90-cı illərin əvvəllərində gerçəkdən də dünyanı heyrətləndirməyi bacarmışdıq.  Amma üstündən 20 il keçib və artıq o mübarizlikdən əsər-əlamət qalmadığını sübut etmək üçün çox da əlləşmək lazım gəlməz. Şəxsən mən 12 oktyabr mitinqindən sonra İlham Əliyevi təbrik edənlərə məmnuniyyətlə qoşulardım. Amma Sərdar Cəlaloğlu demişkən, indi onun mənim kimi bir jurnalist babanın təbrikinə heç ehtiyacı yoxdur. O hal-hazırda Qərbdən, Şərqdən, Şimal və Cənubdan təbriklər gözləyir. Təbii ki, ən böyük intizar okeanın o tayından gəlməli olan təbrikədir. Məncə bu təbrik də gəlməyəcək, elə müxalifətin belə getsə heç zaman qalib gələ bilməyəcəyi kimi...

Məncə bu gün müxalifət liderləri kütləvi aksiyaları bir müddət təxirə salmalı, papaqlarını qarşılarına qoyub səhvlərini etiraf etməli, nəhayət, növbəti və həlledici mübarizə üçün möhkəm bünövrə yaradaraq güclərini, potensiallarını səfərbər etməlidirlər. Özü də bu zaman “dünya artıq dəyişib” kimi vecsiz arqumentlərlə silahlanaraq nə özlərini, nə tərəfdarlarını aldatmasınlar. Bilsinlər ki, dünya dəyişib eləməyib, həmin dünya, həmin oyunçular, həmin fırıldaqçılardı, sadəcə libas, “stadion” dəyişib və onun texniki funksiyaları modernləşib. Başqa heç nə. Dünən də Qərb üçün iqtisadi amillər həlledici idi, bu gün də. Sosial şəbəkələrə də o qədər bel bağlamaq olmaz. Təcrübə göstərdi ki, bu şəbəkələr ərəb dünyasında oynadığı rolun heç mində birini də oynaya bilmədi...

Əlbəttə, mən Eynulla Fətullayev deyiləm ki, bir zamanlar zavallıcasına qovulduğu televiziyaya çıxaraq müxalifət liderlərinə siyasi səhnəni boşaltmağı tövsiyə edəcək qədər aşağılıq sərgiləyim. Mən nə yeni müxalifətə inanıram, nə yeni qüvvələrə. Bu sistemin mahiyyətini onun ağrı-acısını indikilərdən yaxşı kimlər bilər ki? Ona görə də hesab edirəm ki, bu dəfə də demokratiya uğrunda döyüşə “qocalar” getməlidir, ancaq bu ilki kimi seçkilərə bir ay qalmış əl-ayağa düşməklə deyil, aylar öncə min ölçüb bir biçməklə. O zaman yatmış xalqı oyatmağın da yollarını tapmaq bəlkə mümkün oldu. Bəlkə...

Zülfüqar Hüseynzadə