…Hesab edirəm ki, təzə bir ictimai qurum yaratmaq lazımdır: Mənzil Uğrunda Mübarizə Komitəsi(MUMK)… Həmin komitənin idarə heyətinə rayonda, Bakıda  neçə evi, hətta villası ola-ola Qaçkınkomun, icra hakimiyyətlərinin zəhləsini tökən bir neçə baz-burutlu məcburi köçkünü, eləcə də özünün evi ola-ola  jurnalistlərə verilən evlərdən  birini də oğlu üçün “qoparmaq”dan ötrü  dəridən-qabıqdan çıxan, iqtidar mənsublarının önündə cilddən-cildə girən “jurnalist”, “Qızıl kələm” mükafatçısı” və s. adlanan məxluqları… Bunları bir yerə yığmaq lazımdır ki, tez-tez mətbuat konfransı, mitinq-filan keçirsinlər. Biz də belələrinin kimliyini  aydın görək və bu komitənin başına yığışacaq qaçqın və zurnalistlərin dəqiq sayını bilək. Ayda bir dəfə bunların da mitinqinə icazə verilsin, Qarabağ Azadlıq Təşkilatının, yaxud Qarabağ Mitinq Komitəsinin də... Görək hansı qurumin  başına yığışan çox olacaq… Ondan ötrü ki, sabah torpaq uğrunda  savaş başlayanda neçə nəfərin qaçıb gizlənəcəyindən məlumatlı olaq… Və üzvləri döyüş meydanlarında tapılmayacaq MUMK mumlasın…

…Qarabağın daş-qayasından ayrılandan özümüz daşlaşmışıq, ruhumuz, qəlbimiz daşlaşıb… 10-15 il xaricdən gələn yardımlar uğrunda mübarizə apardıq; yuxarıdan bəzi məmurlar, aşağıdan bir para qaçqınlar BMT-nin yardım fondlarının başında gələn zəncilərə ilan dili çıxararaq undan, düyüdən, “teksun” yağından bir az çox qopartmağa çalışdıq… Abırı-həyası olanlar dinmədi, nə verdilərsə, qane oldu… Elə ki dövlətimiz qaçqınlara evlər tikməyə başladı, yeni konsert və tamaşalara start verildi… Əsl ehtiyacı olanlar qıraqda qaldı, dinmədi… 

O günləri “Mersedes”lə Qaçqınkomun qarşısından keçən yolu kəsən ağdamlı köçkünün doğrudanmı bu dərəcədə kəskin şəkildə evə ehtiyacı olub-olmadığını bilmirəm. Amma qəlbimdən keçən budur ki, 26 ildən çoxdur, özgə qapılarında, yataqxanalarda yaşayan bəndəniz heç bir halda, səfil gününə düşsə belə,  evdən, maaşdan, pensiyadan ötrü yol kəsməz, mitinq keçirməz, əqidəsini dəyişib hansısa rüşvətxor məmur qarşısında ilan dili çıxarmaz… Çünki biz didərginlər üçün ən böyük itki torpaqdır… Onu itirmişiksə, hər şeyimizi itirmişik…Onu tələb edə bilmiriksə, heç nəyi tələb etməməliyik… Kəndimizi itirmişiksə, deməli, elə anadolular demiş, kəndimizi, yəni özümüzü itirmişik…Torpağımız, yurdumuz azad edilməyibsə, oralara, kəndlərimizə dönə bilmiriksə,  heç bir qazanc, heç bir ev, heç bir yüksək maaş, pensiya bizləri kəndimizə, özümüzə qaytara bilməyəcək…

Əgər cəsarətimiz çatırsa,  Qarabağı gerçəkdən seviriksə, gəlin 25 ildən çoxdur qətnamələri kağız üstündə qalan BMT-nin Bakıdakı nümayəndələyinə, yaxud eyni müddətdə başımıza corab hörən Minsk Qrupunun həmsədr ölkələri: Rusiya, ABŞ, Fransa səfirliklərinə gedən yolları kəsək, günlərlə, aylarla, qəti cavab gəlməyincə açmayaq… Bilirik ki, əgər bu gün bu çağırışı etsək, uzaqbaşı, 40-50 Qarabağ qazisi gələcək. Onları da dağıtmaq polisimizin əlində heç nədir… Nə yazıqlar ki, gerçəklik budur: Qarabağı itirəndən ruhumuzu da itirib maddiləşmişik, daşlaşmışıq, sementləşmişik…Yalnız  gündəlik yemək, ev üçün çarpışırıq… Heç bu abırla, bu  mənəviyyatla zorla geri döndərilsək də, Qarabağ torpağı bizləri qəbul etməyəcək…

Odur ki, hələlik  yalnız xəyallarımda bu xəbərləri eşidirəm: “Minlərlə qaçqın “Bizə ev yox, torpaq, Qarabağ lazımdır”  hayqıraraq Bakının bir neçə mərkəzi yolunu bağladı”.  Ardınca da Bərdə polisinin artıq azad edilmiş Ağdama gedən yolu hardansa gəlib tankla kəsən erməni dığalarını həbs etməsi haqda xəbər gəlir:”Bərdədən Ağdama gedən yolu tankla bağlamış ermənilər  polisimiz tərəfindən saxlanıldı”… 

Onun ardınca da: ”Ağdam icra hakimiyyəti vaxtilə evdən ötrü “Mersedes”lə Qaçqınkomun qarşısındakı yolu kəsmiş ağdamlı köçkünün azad edilmiş kəndindəki evinin bərpası üçün pul ayırdı…”