Unudulmaz şairimiz, böyük söz ustadı Vaqif Səmədoğlunun xatirəsinə ithaf
“Ayrılıq bir dənizmiş, sən uzaq yaşıl ada...”
“Dünyanın bir yazı, bir qışı vardır,
hər yolun bir sonu, bir başı vardır.
Hər aşkın sonunda göz yaşı vardır,
axıb damla-damla, sel olub gedir…”
Çox sevdiyim bu türk şərqisini dinləyəndə nədənsə xəyal məni 90-cı illərin əvvəllərinə aparır. O illər yəqin ki, mənim və mənim yaşıdlarım üçün yolların başlanğıcı sayıla bilər.
O illərdə jurnalist olmaq arzusu ilə Bakı Dövlət Universitetində təhsili alırdım. Qəzetlərə, jurnallara məqalələr, televiziyaya ssenarilər yazırdım. Ən əsası isə, Azərbaycan radiosunun gənclik redaksiyası tərəfindən təqdim olunan bir neçə verilişin ssenari müəllifi və aparıcısı idim. Yazıçı Mövlud Süleymanlı, publisist İntiqam Mehdizadə və tanınmış şair Oktay Şamil (məşhur “Sevgimiz elə bu qədərmiş...” mahnısının sözləri də ona məxsusdur) radio ilə əməkdaşlıq edən bütün gənclərə, o cümlədən də mənə qayğı ilə yanaşır, bilmədiklərimizi öyrədir, yazı üslubumuzun rəvan olmasına, bir sözlə, peşəkar jurnalist kimi püxtələşməyimizə yardımlarını əsirgəmirdilər. Verilişin redaktoru Oktay müəllim bir dəfə mənə Vaqif Səmədoğludan müsahibə götürməyi tapşırdı və suallarımın tərtib olunmasında da öz dəyərli məsləhətlərini verdi. Ardınca da Vaqif müəllimin ev nömrəsini verib, “özün danış, görüş yeri təyin eləyin”-dedi.
Yaradıcılığını sevdiyim bu böyük söz ustadı ilə görüşəcəyimə görə hədsiz sevinir, bir az da həyəcanlanırdım. Zəng vurdum, dəstəyi özü götürdü, mehriban səsi, aram-aram danışığı ilə mənə folklorumuzdan gələn müdrik ağsaqqaları xatırlatdı. Baxmayaraq ki, həmin vaxt hələ ömrünün orta çağlarını yaşayırdı.
Məni böyük məmnuniyyətlə Hökumət evi ilə üzbəüz yerləşən hündürmərtəbəli binadakı mənzilinə dəvət etdi. Yubanmadan nişan verdiyi ünvana getdim. Olduqca səmimi qarşıladı. Mənzilində tək-tənha idi, pəncərəni taybatay açıq qoyduğundan külək pərdələri fırtınalı dənizdə üzən qayığın yelkəni kimi bu yandan o yana, o yandan da bu yana əsidirirdi. Yazın sonuncu ayı idi, hava elə də istilənməmişdi hələ. Açıq pəncərəyə baxdığımı görüncə “pəncərə bağlı olanda nəsə ürəyim sıxılır, ona görə açmışam”-dedi və sifətinə saf uşaq təbəssümü qondu… Şairə ilk sualım indiki kimi yaddaşımdadı : "R.Rövşən sizə ithaf etdiyi bir şeirində "canavar da gözəl idi dünyanın gözəl vaxtında..." yazır. Sizcə, dünyanın gözəl vaxtı olubmu?" Vaqif məllim azacıq nəfəs dərib, "əlbəttə, dünyanın çox gözəl vaxtları olub"- deyə aram-aram öz arqumentlərini sadlamağa başladı. Beləcə, sual suala calandı və mən 2 saatlıq müsahibənin başa çatmasından yalnız reportyor aparatındakı kasetin dolub dayanması ilə xəbər tutdum. ..
Ayrılanda “növbəti müsahibəyədək” desəm də, tale elə gətirdi ki, bu mənim Vaqif Səmədoğlu ilə ilk və son müsahibəm oldu. Vaqif müəllim yaradıcılıq baxımdan zəngin və bənzərsiz olduğu kimi, şəxsiyyət baxımından da çox zəngin, bənzərsiz və böyük idi… Oktay müəllim mənə belə bir sual verməyi də məsləhət görmüşdü: "Vaqif müəllim, yazırsınız ki, Allah, məni yarı öldür, yarı saxla ağlamağa.... Ölüm mövzusu nədən bu qədər yaxındır sizə?" Təbii ki, o sualı da ünvanladım, özünəməxsus şəkildə də cavablandırdı, bu mövzunun ona dogma və çox yaxın olması səbəblərini anlatmağa çalışdı, “hər birimizi Allah yaradıb və şübhəsiz ki, hər birimiz sonda onun hüzüruna dönəcəyik” dedi. Və əlavə etdi: “Sadəcə, bir az geci-tezi var..”
Sanki Allah Vaqif Səmədoğlunun illər öncə ona etdiyi yalvarışı- “Allah, məni yarı öldür, yarı saxla ağlamağa” yalvarışını eşidibmiş...
Qədərdən kim qaça bilib ki... Təskinlik bircə budur ki, atası Səməd Vurğunun yazdığı kimi, sevərək yaşayanların hamısının sonu eyni olur. Onlar şirin bir xatirəyə dönərək, ölməzlik zirvəsində yaşayırlar. Özü də dünya durduqca…
Əmrah Fəqanoğlu
