Bu sual 3-cü onillikdir ki,  Azərbaycanı sevən hər kəsi, xüsusən işğal altındakı yurdlarımızın əsl sahiblərini – o torpaqlardan didərginləri düşündürür...

***

Dünən daşnak ermənilər müstəqil(!) Azərbaycanın hüquqi ərazisində - işğal altındakı Xankəndinin mərkəzində Azərbaycan və Türkiyənin bayraqlarına nümayişkaranə şəkildə od vurdular, onları tapdaladılar...

*** 

Bir müstəqil(!) dövlət üçün bundan böyük təhqir ola bilərmi? Sənin öz torpağında, öz şəhərində dövlət bayrağını, qardaş dövlətin bayrağıyla birgə yandırıb-tapdayırlar... Bayraq şərəfdir, namusdur, qeyrətdir...

*** 

Daha nəyi gözləyirik? Sabah eyni hərəkətin Gəncədə, Bərdədə, Tərtərdə, Yevlaxda, bir az sonra da Bakıda təkrarlanmasınımı?..

***   

Bir dövlətin yalnız bayrağının yandırılması kifayətdir ki, bu hərəkəti təşkil və icra edənlərə qarşı qəti cəza tədbirləri görsün...

*** 

Sabah Allah eləməmiş, biri Bakının mərkəzində üçrəngli bayrağımızı yandırsa, tapdalasa, ona qarşı nə edəcəyik? Əlbəttə ki, yerin deşiyində də olsa, tapıb həbs edib müvafiq maddə ilə cəzalandıracağıq. Bəs həmin adam məhkəmədə sual versə ki, 27 ildir, Xankəndində bayrağımızı yandırıb-tapdayanları niyə həbs etmirsiz? Onda nə cavab verəcəyik?.. Deyəcəyik ki, qorxuruq, Xankəndinə, öz torpağımıza girə bilmirik?..

*** 

Məgər hücuma keçmək üçün, köhnə kişilər demiş, girəvə deyil? Sərkisyan devrilib... Moskva başını itirib, onun Qarabağdakı separatçı oyuncağı Bako Saakyan ora-bura vurnuxur... İrəvanda həm iqtidar, həm müxalifətlə tələsik görüşlər keçirir... Rusiyanın başı o tərəfdən də ABŞ-ın təzyiqlərinə, iqtisadi durumuna, Suriyaya qarışıb...

***

Özü də birbaşa hərbi hücumdan söhbət getmir... Bütün müstəvilərdə: siyasi, ictimai-siyasi, diplomatik və s. qəti hücum gərəkdir... 

 

***

...Qarabağın yağılardan azad edilməsi məsələsi haqda düşünəndə daim bir fakt ağlıma gəlir: işğal altındakı torpaqlarımızda doğulmuş, o yurdlarda yaşamış, o yerlərin gözəlliyini bilavasitə görmüş neçə soydaşımız, vətəndaşımız həyatdadır... Hamımız yaxşı bilirik ki, bu insanların sayı gündən-günə, aydan-aya, ildən-ilə azalır...

*** 

2018-ci ilin martına olan rəsmi statistik məlumatlardan belə nəticəyə gəlmək olur ki,  Azərbaycanda hər gün orta hesabla 156 insan dünyasını dəyişir. Əhalinin təxminən onda birinin  doğma dədə-baba torpağından didərgin düşənlər olduğunu nəzərə alsaq, deməli, gündə, ən azı, 10-15 Qarabağ köçkünü, yaxud Qərbi Azərbaycan(“Ermənistan”) qaçqını  doğma torpaq, yurd, ocaq həsrəti ilə,  ürəklərində 20-30 ildir BMT-yə, ATƏT-ə, müstəqil(!) dövlətimizə bəslədikləri ümid, gözlərindəki sonsuz həsrət və yanğıyla  torpağa gömülürlər...

*** 

Artıq heç bir qüvvə: nə fövqəldövlət ABŞ, nə BMT, nə ATƏT, nə AŞ, nə də öz dövlətimiz torpaqsız, Qarabağsız ölən həmin insanları geri qaytarmaq gücündə deyil... Artıq o insanların bu dünyada xəbəri olmayacaq Qarabağ azad edildi, onun oğlu-qızı, nəvə-nəticəsi o yurdlara qayıda bildi-bilmədi... Və nadir istisnalarla, onlardan geridə qalan oğul-qız, nəvə-nəticə o insanlar qədər Qarabağı, Şuşanı, Laçını, Kəlbəcəri, Ağdamı, Zəngəzuru, Göyçəni sevməyəcək, o yurdlara qayıtmağa çalışmayacaq... 

***

...İşğal altındakı torpaqlardan gəlmiş elə nəsillər var ki, onlardan bir ata, bir oğul qalıb. Ata  1-ci Qarabağ savaşında şəhid olub, yaxud atəşkəs dövründə torpaq dərdi çəkməkdən vərəmləyib dünyadan köçüb, oğul da əsgər gedib ermənilərlə üzbəüz səngərdə  bircə anda snayper gülləsinə tuş gəlib şəhid olub. Vəssəlam, o nəsil bitdi...  Artıq  sabah  torpaqlar azad olunsa belə, Qarabağda, Zəngəzurda, Göyçədə həmin nəslin nümayəndəsi olmayacaq... Axı, bu, xalqın genofondudur... Bunu düşünən varmı?.. Qarabağın, Zəngəzurun, Göyçənin azərbaycanlı, müsəlman genofondu, soykökü ildən-ilə bitir, məhv olur...

*** 

Digər bir məsələ... Bəli, Aprel döyüşləri zamanı xalqda görünməmiş ruh yüksəkliyi yaranmışdı. On minlərlə gənc,  orta yaşlı, hətta qoca, qadın və yeniyetmə düşmənin üzərinə gedib şəhid olmağa hazır vəziyyətə gəlmişdi... Amma hücum əməliyyatının dayandırılması psixoloji ümid sarsıntısına səbəb oldu. Və yenidən hər şey əvvəlki məcrasına döndü... Yaşlılar ümidlərini itirərək bir-bir ya zəlzələdən-ya vəlvələdən dünyadan köçür, cavanlar isə Amerika, Avropa mədəniyyətsizliyininn təsiri altında kosmopolitləşməkdə, liberallaşmaqda, potensiallarını lazımsız istiqamətlərdə xərcləməyə davam edirlər... Artıq dinini, adını dəyişib xaricə köçən neçə-neçə ali təhsilli, intellektli, amma dinsiz-imansız Azərbaycan gənci peyda olmaqdadır... 

***

Bütün bunları bilə-bilə niyə xalqı, dövləti bir yumruq kimi səfərbər edib hücuma keçmirik? Kimdən və nədən qorxuruq?..

*** 

Bəziləri xalqın gözünü itkilərlə qorxudur. Deyirlər ki, ay aman, cavanlar qırılacaq, on minlərlə itki verəcəyik... Bu, qorxaqların məntiqidir. Bu düşüncə ilə, bu məntiqlə bir gün ayılacağıq ki, bizi nəinki Kürdən, Xəzərdən də o taya qovublar. Heç dənizdən keçməyə gəmi, qayıq da tapmayacağıq, batacağıq...

*** 

İkincisi də, onsuz da qırılırıq da... Cavanlarımız da, özümüz də... Torpaq dərdindən hər il minlərlə insan vərəmləyib dünyadan köçür... Gənclərimiz, say-seçmə igid oğullarımız, “atəşkəs” uğrunda səngərlərdə bəzən gerçək atışmada, bəzən də təsadüfi erməni  gülləsininin güdazına  gedirlər... 

*** 

İmam Hüseyn(s) demiş, zillətlə yaşamaqdandısa, şərəfli ölüm yaxşıdır... Xəstə yatağında çürüyüb ölməkdən, cavanları təsadüfi gülləyə qurban verməkdəndirsə, birdəfəlik səfərbər olub hücuma keçmək doğru deyilmi?..

*** 

Qayıdaq bayaqkı statistikaya... 2017-ci ildə ölkədə 57109 ölüm halı qeydə alınıb. Əvvəlki illərdə əhalinin sayının az olduğunu nəzərə alıb 1994-cü ildən bəri, yəni 24 ildə hər il orta hesabla 45 min  vətəndaşın vəfat etdiyini nəzərə alsaq... Bunların da təxminən 10 faizini qaçqınlar təşkil edir. Məlum olur ki, hər il orta hesabla 4500 nəfər torpağını itirmiş azərbaycanlı dünyasını dəyişir... Bu da atəşkəsdən bəri keçən 24 il ərzində 110 mindən çox  qaçqın-köçkün deməkdir. Düzgün təhlillər aparılsa, məlum olar ki, ölən qaçqınların azı 30 faizi, yəni 30 mindən çoxu təbii ölümlə deyil, köçdükləri yerlərə fizioloji-psixoloji baxımdan uyğunlaşmamaqdan, torpaq dərdindən, təsadüfi güllədən, avtomobil qəzasından-filandan həlak olub... Axı Qarabağdakı orta ömür həddi də yüksək olub... 

***

Bəs 1-ci Qarabağ savaşında neçə insanımız həlak olub? Təxm. 20-30 min nəfər... Onu da nəzərə alaq ki, o dövrdə müstəqil dövlətin yenicə formalaşması, təzəcə yaranan ordunun vahid komandanlığı olmaması, intizamsızlıq, özbaşınalıq, silah-sursat çatışmazlığı və s. səbəblərdən itkilər çox olub. Amma indi, şükür Allaha, deyirik ki, ordumuz Güney Qafqazda ən güclü ordudur... Vahid komandanlıq, peşəkar general və zabitlər,  müasir silah-sursat və texnikamız var... Yəni, müharibəni qısa müddətdə və minimal itki ilə başa vurmaq şanslarımız çoxdur...  

 *** 

Hücuma keçməkdən ehtiyat etməyimizin bir səbəbi də Rusiya və Qərbin hərbi-siyasi təzyiqləri hesab olunur. Bu təhlükələri önləməyin ən optimal yolu dövləti, xalqı tam səfərbər edib birgə, bütöv gücü ortalığa qoymaqdır... Həmişə dediyimiz kimi, kirpi kirpiliyi ilə ayını, pələngi görəndə tikanlarını qabardıb necə dəyanətlə dayanırsa, tikanları ayaqlarına batan yırtıcılar özlərindən dəfələrlə kiçik bu heyvana məğlub olub qaçırlar...

*** 

Bizim dövlət başçısına, rəhbərliyə məsləhət vermək həddimiz, səlahiyyətimiz yoxdur... Amma biz də vətəndaşıq, insanıq, torpağımızı, yurdumuzu, əzizlərimizi, dədə-babalarımızın məzarlarını, illərlə qirub-tikdiyimiz isti ocaqlarımızı, gözəl dağlarımızı, yaylaqlarımızı, havamızı, suyumuzu itirmişik...İçimiz yanır... Söz demək, fikir söyləmək, torpağımızı tələb etmək haqqımız var...

***

Qarabağ Azadlıq Təşkilatı mayın 12-də Qarabağ mitinqi təyin edib. Həmin mitinqə dövlət səviyyəsində dəstək verilsin, yüz minləri toplayaq Azadlıq meydanına, beynəlxalq təşkilatların, BMT-nin, ATƏT-in –filanın, ABŞ, Rusiya, Fransa səfirliklərin qarşısına... 1988-ci ildə Topxanada bir armud ağacının kəsilməsi hayına niyə 1 milyonadək insan yığışdı meydana... O güc vasitəsilə SSRİ boyda imperiya yıxıldı... Bu, həmin xalqdı. O qədər dəyişməyib... Bunu Aprel savaşı da göstərdi... 

*** 

O gün Dövlət Təhlükəsizlik Xidmətinin rəhbəri, hörmətli Mədət müəllim də dedi ki, Azərbaycanda heç bir daxili təhlükə yoxdur...Yəni Qarabağ separatçılarından savayı... Lap yaxşı... Daxildən-özümüzdən arxayınıq.  Qarabağdakı təhlükəni də aradan qaldırmaq üçün xalq: əsasən orta yaşlılar, qadınlar, tələbələr beynəlxalq güclərdən Ermənistana təzyiq etmələri tələbilə meydanlara yığışır... 20-dən -60-dək ön cəbhədə vuruşmağa, arxa cəbhədə yardım etməyə gücü çatan kişilər də, qadınlar da hamısı səfərbər olub hazır vəziyyətdə dayanır... Günlərlə, lazım olsa, aylarla meydanlardan çəkilmirik... Konkret vaxt qoyuruq... Həmin müddətdə beynəlxalq  güclər Ermənistana təzyiq edib qoşunlarını torpaqlarımızdan çıxarmağa məcbir etməyəcəyi halda öncə daxili qoşunlar təmas xəttinə yığışıb separatçı rejimə  silahı yerə qoymaq haqda ultimatum  verir. Təslim olmayacaqları, Ermənistanın da sərhəddən yeni qüvvələr göndərəcəyi təqdirdə Milli Ordunun, artilleriya və aviasiyanın da dəstəyi ilə bütün istiqamətlərdən Xankəndi- Şuşa istiqamətində planlı şəkildə və qəti hücuma keçirik...  Sonrası diplomatiyamızın və hərbi komandanlığın işidir...

*** 

Kimdən qorxuruq? Qorxa-qorxa ömür boyu gözü qıpıq qalıb olan-qalan torpaqlarımızı da itirəcəyik... İnanın ki, Qərb, ABŞ da bizim qara qaşımıza-gözümüzə yox, “qara qızıl”ımıza, sərvətlərimizə aşiqdir... Neft-qaz qurtaran kimi bütün Qafqazı öncə xristianlaşdırmaq,  sonra da tamam dinsizləşdirmək, satanistləşdirmək məqsədi ilə ermənilərə Bakını da götürməyə şərait yaradarlar...

***

Qorxuya qalanda ən böyük qorxumuz Allahdan, onun qarşısındakı günahlarımızdan olmalıdır... Görəsən, torpaqları azad etməyə məsul olan şəxslərimiz Qiyamət günü dünyasını  Qarabağsız dəyişmiş qaçqınların “Torpaqlarımızı niyə azad etmədiniz” sualına necə cavab verəcəklər? Deyəcəklər ki, ölməkdən qorxduq, ABŞ-dan, Rusiyadan qorxduq...

*** 

Torpaqlarımız atəş içində ikən biz öz canımızın, nəfsimizin, hakimiyyətimizin hayında ola bilmərik. Hər birimiz üzərimizə düşəni, əlimizdən gələni gərəyincə yapmalı, içimizdə də, çölümüzdə də şər olan nə varsa, hamısına qarşı qəti hücuma keçməliyik...