Bir dəfə də yazmışam, 31 Mart bizim millətin Böyük Yas günüdür. Daha bir millətin bundan böyük yası düşə bilməz ki. Söhbət azərbaycanlıların, türk, talış, ləzgi fərqi qoyulmadan soyqırıma məruz qoyulmasından gedir. 

Təkcə Bakıda 16 min, Şamaxıda 7 min, Qubada 4 min, Lənkəranda, Göyçayda, Naxçıvanda, Qarabağda, Arazın o tayında, Urmiyada...Erməni daşnakalarının qətlə yetirdiyi azərbaycanlıların dəqiq sayı-hesabı hələ də məlum deyil, amma elə hazırkı statistika qan saçır. Ən dəhşətlisi odur ki, Şaumyanın və Andronikin cani dəstələri onlara qarşı silahlı mübarizə aparanları yox, dinc əhalini, uşaq, qoca demədən məhv ediblər, nəslimizi kəsmək üçün. Təkcə Şamaxıda darmadağın edilmiş 58 kəndin qətlə yetirilən 7 min sakininin 1653-ü qadın, 965-i uşaq olub! Serj Sərkisyan da deyir ki, Xocalı soyqırımına qədər azərbaycanlılar bizim dinc əhaliyə əl qaldırmayacağımızı düşünürdülər. Ancaq qanmır ki, əslində biz o qatillərin dabaqda gönünə bələd idik, babalarımız, onların babaları da bu alçaqlardan hər zaman pislik görüblər. 

Biz niyə zaman-zaman faciələrlə üzləşdik, bir əsrdə iki dəfə soyqırımına məruz qaldıq, sualına cavab olaraq xeyli arqument gətirmək olar. Amma məncə, əsas səbəb bizim toplum olaraq düşmənə qarşı səfərbər oluna bilməməyimizdir. Odur ki, çox təəssüf, düşməndən öyrənməli məsələlər var. Bu mənada Milli Məclisin sədri Oqtay Əsədovun “Tarix boyu soyqırım aktlarına məruz qalmamızın əsas səbəblərindən biri düşmən qarşısında mütəşəkkil qüvvə kimi çıxa bilməməyimiz olub” fikri tam həqiqətdir. 

Prezident köməkçisi Əli Həsənov da deyir “problemsiz dövlət deyilik, lakin bu problemlərin həlli yolu sabitlikdən keçir”. Haqlı deyilmi? 

Tarix boyu düşmənlərimiz bizi parçalayıb və istəyinə çatıb. Xanlıqlar üz-üzə qalanda da, ötən əsrin əvvəlində də, sonunda da...90-cı illərdə Qarabağ hansı şəraitdə işğal olundu? Ordumuz Xankəndinin 30 km-liyində idi. Ancaq içərimizə təfriqə saldılar və 30 ildir yurd yerlərimizə həsrətik. 

Növbəti təhlükəli planların işə salındığına qəti şübhəniz olmasın. Bu gün Ermənistan bölgənin bədbəxt, tam təcrid olunmuş ölkəsidir. Hətta Gürcüstan və İran da ondan üz çevirmək üzrədir. Daha dəqiq desək, Azərbaycanın bölgədəki dominantlığı Tiflis və Tehranı səfil İrəvanın yox, məhz söz sahibi olan Azərbaycanın yanında dayanmağa vadar edir. Bir azdan bir qatar Bakıdan Tiflisə, oradan Qarsa gedəcək, digər qatar isə Astaradan ötüb Rəştə istiqamət alacaq. Digər nəhəng layihələrin gətirəcəyi dividentlər də öz yerində. Üstəlik, Türkiyə kimi nəhəng dayağımız var, zəfərlər qazanır, Ermənistanın ağasının dalana sıxışdırıldığı şəraitdə.

Belə bir durumda düşmən təbii ki, alternativlər axtarışında olacaq. Ən optimal yol aramıza nifaq salmaq, bizləri bir-birimizə qarşı qoymaqdır. 

Əslində biz bu tarixdə, 31 Mart Soyqırımı ilə bağlı ayaq üstə olmalıydıq. Azıqmı? Yox! Dünya üzrə 50 milyondan çox olmağımızla öyünürük! Eyni vaxtda hayqırsaq, erməninin qulağı batar. Özü də söhbət soyqırıma məruz qalmağımızın 100 illiyindən gedir, əsrdə bir dəfə olan hadisədən!

Soyqırımı unudub "söyqırım"la məşğul olanlaradır həm də sözüm...

Biz 31 Mart soyqırımında özümüzü dünyaya tanıda, sözümüzü çatdırmalıydıq. Ancaq nə baş verdi? Dünyanın ayrı-ayrı ölkələrində Azərbaycana, onun rəhbərliyinə qarşı başlanan təhqir kampaniyası gündəmi büsbütün dəyişdi. 

Biz ermənilər tərəfindən soyqırıma məruz qaldığımızı bir-birimizə deməməliyik! Düzdür, ölkə daxilində də anım mərasimləri olmalı, tariximizi təkrarlamalı, tədbirlər keçirməliyik. Odur ki, parlamentdə xüsusi iclasın keçirilməsindən tutmuş, İrəvan Azərbaycan Dram Teatrında “Soyqırım tarixinin dastanı” əsərinin oynanılmasına qədər bu kimi addımlar təqdir olunmalıdır. 

Lakin 31 Martda-bizim millətin böyük yas günündə hakimiyyət əleyhinə mitinq keçirmək...bu, heç cür qəbulolunan deyil. 

Mitinqlərin, yürüşlərin əleyhinə deyiləm, hətta icazə verilməməsinə qarşıyam. Ancaq müxalifət mitinq keçirmək istəyirdisə, başqa bir günü də seçə bilərdi. Niyə məhz 31 mart? Bu, ona bənzəyir ki, qonşunun yası düşür, sən toy gününü həmin günə salırsan. Axı, bu, bizim öz tariximizdir, həm də qanlı. Xocalı soyqırımı günündə mitinq keçirmiriksə, son illərdə iqtidarlı-müxalifətli Ana harayı abidəsini ziyarətə gediriksə, deməli, 31 mart Soyqırımı günündə də eyni davranış sərgiləməliyik. 

Düzdür, mitinq toy deyil, bəlkə orda da soyqırımı qurbanları xatırlanacaq. Ancaq axı, bu aksiyanın keçirilməsində məqsəd azərbaycanlıların ermənilər tərəfindən soyqırıma məruz qoyulması da deyil və rəsmi müraciətdə də bununla bağlı heç nə yazılmayıb. 11 aprel seçkisinə etirazı 1 apreldə də etmək olardı.

Ermənilər qondarma soyqırım gününü - 24 apreli necə qeyd edirlər, çoxumuz görürük. Bütün dünyada hərəkətə keçirlər, konqresmenlərdən tutmuş, Şarl Aznavura, Kim Kardaşyandan tutmuş Roma Papasına qədər hər kəsin diqqətini məhz həmin qondarma günə yönəldirlər. Lakin daxildəki çəkişmələrini məhz o günə saxlamırlar. Bəs, biz niyə belə edirik? 

Düzdür, bu məsələdə iqtidarın da qınanılası işləri var. Mitinqə izn verdiyi üçün yox. Hərçənd icazə vermişdisə də, gərək Milli Şura mitinq gününü dəyişəydi, Bakıda sərt külək əsdiyinə görə yox, soyqırıma görə.

Ancaq hakimiyyət 100 illiyini qeyd etdiyimiz soyqırıma hələ də “abidə qoyaq, qoymayaq” müzakirəsi apardığına, Qubada tapılmış kütləvi məzarlığı dünyaya nümayiş etdirməkdən ötrü normal hala gətirmədiyinə görə tənqid olunmağı haqq edir. Ermənilər nəhəng soyqırım kompleksi yaradıblar, olmayan soyqırıma görə...Quba məzarlığındakı körpələrin sümükləri onların qarşısına çıxsaydı, dünyanı yığardılar Ermənistana... 

Allah soyqırımı qurbanlarına rəhmət eləsin! Uca Yaradan şəhidlərimizin qisasını almaq üçün bizlərə təpər versin, parçalanmaya son verib bir araya gəlməyimiz üçün yardımçı olsun, inşallah!(musavat.com)