İyunun 26-da Silahlı qüvvələrimizin yaranmasının ildönümünü qeyd edəcəyik. Bütün dünyada hamı tərəfindən birmənalı qəbul olunan bir həqiqət var ki, ordu hər bir millətin müqəddəs and yeri olmaqla bərabər həm də onu xarici təhdidlərdən, fitnəkar düşmən hücumundan, bədnam qonşuların təxribatlarından qoruyan bir sipərdir. 

Tale elə gətirib ki, yerləşdiyimiz unikal coğrafiya bizə üstünlüklər gətirməklə yanaşı çoxsaylı problemlər də yaradılmasına rəvac verib. Tarix boyu yadelli işğalçıların istilasına və son iki yüzillikdə qonşularımız tərəfindən çeşidli təqiblərə məruz qaılmağımız da bir çox parametrlərinə görə Azərbaycanın unikal strateji mövqeyindən qaynaqlanıb. 30 ilə yaxındır ata-baba torpaqlarımızda qurulmuş “Ermənistan” adlı xuntanın Azərbaycana qarşı apardığı aşkar işğalçılıq və düşmənçilik siyasəti, bu savaşda az qala bütün dünyanın erməni yalanlarına uyması isə işimizi onqat çətinləşdirib və həm əhalinin sayına, həm də ərazimizin o qədər də böyük olmamasına baxmyaraq regionun deyil, dünyanın ən güclü ordularından birinə sahib olmağımızı tarixi zərurətə çevirib.  

Heç də təsadüfi deyil ki, Ali Baş Komandan İlham Əliyev də ordu quruculuğunu və onun maddi-texniki bazasının gücləndirilməsini siyasətinin prioritetinə çevirib və Silahlı Qvvələrimizin rəhbərliyi qarşısında ciddi tapşırıqlar qoyub. Elə İlham Əliyevin dünən Azərbaycan ordusunun dünyanın ən güclü 50 ölkəsinin orduları sırasında olduğunu qeyd etməsi də olduqca qürurvericidir. Həmin 50 ölkənin əksəriyyəti əhali və ərazicə bizdən on dəfələrlə böyük olan, dünya siyasətini yönləndirəın və ya təsir edən ölkələrdir. Azərbaycanın belə bir uğurlu göstəriciyə yiyələnməsində Ali Baş Komandanın siyasi iradəsi nə qədər həlledici olsa belə silahlı qüvvələrimizə yeni rəhbərliyin gətirilməsi də az əhəmiyyət kəsb etmir. Etiraf edilməlidir ki, Zakir Həsənovun Müdafiə Nazirliyi rəhbərliyinə gətirilməsi ordudakı çoxsaylı neqativlərin aradan qaldırılmasına, istər hərbi xidmət keçən igid övladlarımızın, istərsə də erməni işğalının bu qədər uzanmasına görə zəncir çeynəyən mülki əhalinin silahlı qüvvələrə inamının xeyli artmasına səbəb olub. Biz “Zakir Həsənovun gəlişi orduya nə verdi” sualına cavab axtarası olsaq, təbii ki, ilk növbədə ötən ilin aprel döyüşləri və ordumuzun içərisinə nüfuz etmiş casus şəbəkəsinin ifşa olunması gözlərimiz önündə canlanar. Amma bunlar aysberqin sadəcə görünən tərəfləridir və düşmənlə burun-buruna dayanan on minlərlə vətənpərvər oğullarımızın taleyi tapşırılan bu cür nəhəng strukturda nəzərəçarpacaq irəliləyişlərə nail olmaq üçün vətənsevər və millətsevər bir general olmaq kifayət etmir, bunun üçün gərək həyatını bu cür gərgin missiyaya qurban verəsən. İnsaf naminə qeyd edilməlidir ki, Zakir Həsənov təkcə orduda deyil, bütövlükdə cəmiyyətdə böyük etimad, rəğbət qazanıb və hamı ondan işğalçıya sarsıdıcı zərbə vurmağı və məmləkəti qələbə sevincinə qərq etməyi umur, intizarla gözləyir. 

Etiraf etmək lazımdır ki, ordunun güclənməsinə və Ali Baş Komandanın da ifadə etdiyi kimi ilk 50-liyə yüksəlməsində təkcə maddi-texniki bazanın gücləndirilməsi kifayət etmir. Müqayisə üçün bildirmək yerinə düşər ki, Zakir Həsənovdan öncəki illər ərzində orduya dövlət büdcəsindən daha böyük vəsaitlər yönəldilirdi və xaricdən külli miqdarda silah-sursat, digər zəruri texniki avadanlıqlar alınırdı. Amma ordunun döyüş qabiliyyətinin artırılması və şəxsi heyətin işğalçıya qarşı bir yumruq kimi qisasa kökləndirilməsi üçün milləti, onun silahlı qüvvələrini ürəkdən sevmək, millətə və onun rəhbərinə sədaqətlə xidmət etmək üçün bir an belə tərəddüd etməmək xarakterinə sahib olmaq gərəkdir.  Bütün bu xarakterlərin müdafiə naziri, Ali Baş Komandandan sonra ölkənin ən yüksək hərbi mundirini daşıyan Zakir Həsənovda cəmləşdiyi kimsədə şübhə doğurmamalıdır. Eyni zamanda son illər ənənə halını almış genişmiqyaslı hərbi təlimlər və qardaş Türkiyə ilə koordinasiya edilmiş hərbi sahədəki digər görünən və görünməyən tədbirləri Ali Baş Komandanın Azərbaycan ordusunun dünyadakı reytinqi ilə bağlı haqlı qənaətdə olduğunu əyani şəkildə göstərdi. Bir sözlə, biz cəmiyyət olaraq Zakir Həsənovu sələfindən fərlqi olaraq kabinet generalı kimi deyil, az qala hər gün bu və ya digər poliqonda əsgər və zabitlərlə eyni cərgədə, eyni süfrə ətrafında gördük və artıq buna alışmağa başladıq. Bu məqam əlində silah qanlı düşmənlə üz-üzə dayanan hərbçilərimizin vətənpərvərlik duyğularını xeyli gücləndirmiş oldu.

Təbii ki, ilk baxışda haqlı sual yarana bilər ki, niyə dünyanın ən güclü ordularından birinə sahib olan dövlət Ermənistanın işğalçılıq siyasətini darmadağın etməkdə gecikir? Heç kimə sirr deyil ki, Azərbaycan ordusu ilə üzbəüz səngərdə dayanmış işğalçının Rusiya kimi qəddar və qaniçən havadarı var və onlar Azərbaycanı növbəti dəfə işğal etmək üçün bəhanə, fürsət axtarırlar. Odur ki, yuxarıda da bir cümlə ilə xatırladıldığı kimi biz o qədər də böyük dövlət deyilik və beynəlxalq siyasətin oyunçularının iradəsi əleyhinə gedəcək qədər istiqanlılıq və emosionallıq sərgilməklə qələbəyə deyil, fəlakətə sürüklənə bilərik. Təbii ki, Ali Baş Komandan İlham Əliyev beynəlxalq siyasəti də elə dünya siyasətinə təsir edən dövlətlərin rəhbərlərindən az bilmir və əslində balanslaşdırılmış siyasətin də fəlsəfəsində Azərbaycanın ərazi bütövlüyünə ikinci dərəcəli məsələ kimi baxan qlobal oyunçularla qarşı-qarşıya gəlməmək dayanır. Amma zamanı Azərbaycanın xeyrinə dəyişdirmək üçün hər cür maddi və mənəvi potensiala sahib olduğumuza güvənərək işğalçı ilə ölüm-dirim savaşına atılacağımız o müqəddəs cihada lap az qaldığını iddia edə bilərik. 

Ordu günün, yəni elə Sənin öz günün mübarək, sinəsi dağlı Azərbaycan, Silahlı Qüvvələrinlə qürrələnəcəyin o gün uzaqda deyil inşallah!